เรื่องสั้น โดยนางสาวราตรี รักษ์พนาสันต์ 541122828

เรื่องสั้น อาลัยเพื่อนรัก
?มะม่วงอยู่บ้านไหมจ๋า? เสียงที่แว่วดังมากับกับสายลมยามบ่ายนี้ ก็คงเป็นเสียงเดิมเหมือนทุกๆวัน ที่ฉันได้ยินจนชินหูไปแล้ว นั่นก็คือสียงเพื่อนฉันเอง ถือว่าเป็นคู่หูคู่ซี่เลยก็ว่าได้ เขาชื่อ สุพัดตรา แต่ฉันก็เรียกชื่อเล่นสั้นๆว่า ยายพัด
ทุกๆเช้าที่จะไปเรียน ยายพัด มักจะแวะมารับฉันไปเรียนทุกวัน นอกเสียจากวันไหนไม่ได้ไปเท่านั้น การไปโรงเรียนของเรานั้นต้องเดินด้วยเท้า ประมาณสัก สี่ร้อยกิโลเมตรก็เห็นจะได้ เราสองคนชอบทำอะไรเหมือนๆกัน กินอะไรเหมือน ส่วนมากฉันจะเป็นคนซื้อให้เขากินมากกว่า เพราะทุกวันแม่ฉันจะให้เงินฉันไปโรงเรียนวันละยี่สิบบาททุกวัน แต่ยายพัดนั่นเลอะอย่าหวังว่าจะได้เงินจากพ่อแม่เลย แค่แม่ให้ไปโรงเรียนทุกวันก็บุญโขแล้ว
แต่วันนี้เป็นช่วงปิดเทอมที่ยายพัดมาเรียกฉันตอนบ่ายๆ คงมีธุระ ?ทำไมยายพัด ขึ้นมาบ้านก่อนสิวันนี้แม่ไม่อยู่บ้าน?ที่ตอบกลับไปอย่างนี้ก็เพราะว่า ยายพัดเป็นคนขี้เกรงใจ ถ้าพ่อกับแม่อยู่บ้าน ยายพัดจะไม่กล้าขึ้นบ้านเลย ทุกครั้งไม่ฉัน ก็พ่อกับแม่ที่เป็นคนชวนขึ้นบ้าน สักพักยายพัดก็ขึ้นบ้านมารอหน้าห้องฉัน ?มะม่วงยายข้างบ้านไปเก็บเห็ด โคนที่ปลายนาได้เติมเลย ?ไปๆเดียวเก็บผ้าให้แม่ก่อน? เมื่อเก็บผ้าเสร็จเราสองคนก็มุ่งหน้าไปยังปลายทุ่งนา เดินเลาะข้างๆลำห้วย
พอเก็บเห็ดโคนได้สักคนละสองกิโลได้ เพราะแบ่งเท่าๆกัน เสียงยายพัดบอก ?มะม่วงฉันจะเขาไปขายที่ตลาดเผื่อจะได้ค่าขนมให้น้องบ้าง?พูดจบเขาสองคนก็แยกทางกัน บางครั้งฉันสงสาร ยายพัด เสียจนอยากจะให้ยายมาอยู่กับฉันเลย แต่ตั้งๆที่ก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ บางครั้งแม่ให้ฉันไปชวนยายพัดมากินข้าวด้วย เพราะยายพัดเพื่อนสาวของฉันไม่ค่อยจะได้กินอิ่มกับเขาหรอกเมื่อเทียบกับเพื่อนคนอื่นๆ เพราะบางครั้งถ้าบ้านยายพัดขัดสนจริงๆ ยายพัดก็ต้องหุงข้าวท่อนที่คนในหมู่บ้านใช้หุงให้หมูให้หมากิน เพราะข้าวท่อนราคาจะถูกกว่าข้าวสารที่เราหุงกินกันทุกวัน
บางครั้งเพื่อนคนนี้ได้สอนอะไรฉันหลายๆอย่าง เพราะเหตุนี้ยายพัดจึงเป็นเพื่อนที่ฉันรักมากที่สุด เมื่อไร่ที่ฉันมีปัญหาเพื่อนรักของฉันคนนี้ก็จะคอยปลอบใจและให้กำลังใจฉันเสมอมา
เช้าวันนี้เมื่อฉันทำงานบ้านเสร็จใจฉันหวิวๆ อย่างไรบอกไม่ถูก เหมือนเป็นลางร้ายอย่างนั้นแหละ ฉันเห็นยายพัดเดินมาจากทางบ้านผู้ใหญ่ นั้นก็คงเป็นเรื่องปกติไปแล้วที่เราจะเห็น ยายพัดไปบ้านพ่อผู้ใหญ่อยู่เป็นประจำ เพราะพ่อผู้ใหญ่ชอบช่างยายพัดให้ไปถังหญ้าในสวนหลังบ้านแกเป็นประจำรวมทั้งอีกหลายคนในหมู่บ้านจะชอบจ้าง ยายพัด เพราะคนในหมู่บ้านมากจะรู้ดีว่ายายพัดเป็นเด็กที่มีฐานะยากจนมาก และเป็นเด็กดี ขยันทำงาน ตั้งใจเรียน ทุกครั้งที่ยายผัดถังหญ้าให้พ่อผู้ใหญ่เสร็จค่าตอบแทนที่ได้มาก็คือ เงินค่าขนม แล้วแต่ว่าคนที่จ้างจะให้เท่าไร่ ที่เห็นๆก็ครั้งละประมาณไม่เกินห้าสิบบาก แต่ยายพัดไม่เคยที่จะบอกว่าเหนื่อยเลย
ยายพัดเป็นคนที่ผู้ใหญ่หรือคนโตในหมู่บ้านรักกันทุกคน ฉันมัวแต่ยื่นนึกถึงเรื่องเราความดีของยายพัด จนต้องตกใจเพราะยายพัดยืนเรียกฉันตรงหน้าตั้งนานแล้ว ?นี้มะนาวเป็นอะไรหรือเปล่า ฉันยืนเรียกตั้งนานแล้วน่ะทำตาเหม่อลอยอย่างก็คนกำลังมีความรักอย่างนั้นแหละ? ฉันได้แต่ยิ้มๆ เลยนึกขึ้นได้
? เออนี้ยายพัด วันนี้แกจะไปไหนหรือเปล่า? เมื่อฉันถามจบยายพัดคงจะนึกอะไรขึ้นได้จากคำถามของฉัน ?มะนาวลืมไปเลยวันนี้แม่ให้ฉันไปช่วยขนถานที่เผาไว้ ไปด้วยกันไหม ไปขุดจิ่งหรีดด้วย?ทุกครั้งที่ยายพัดชวนฉันไปไหน ฉันเป็นต้องไปเป็นเพื่อนทุกที่ แต่วันนี้วันนี้ไม่รู้เป็นอะไรเหมือนอะไรทำให้ฉันไม่อยากไป ฉันเลยปฏิเสธเพื่อนรักไป ฉันยืนมองตามยายพัดเดินกลับบ้านจนสุดขอบตา จากนั้นฉันก็ขึ้นบ้านไป
ตกเย็นมา ดูถ้าแล้วฝนเหมือนจะตก จากนั้นแค่ไม่กี่นาที ฝนก็เทลงมาอย่างหนักอย่างไม่ลืมหูลืมตา ฉันรีบหุงข้าวทำกับข้าวไว้ให้พ่อกับแม่ เพราะได้เวลาที่พ่อกับแม่จะกลับมาจากนาท้ายหมู่บ้านแล้ว ฉันนั่งรอพ่อกับแม่ด้วยความเป็นห่วงเพราะฝนตกหนัก ฟ้าร้องกึกก้องไปหมด บางครั้งก็ผ่าลงมาใกล้ๆกับหมู่บ้านจนเห็นประกายไฟ
หลังจากที่ฝนหยุดตกทุกคนในหมู่บ้านส่งเสียงร้องตะโกนกันไปมาจนจับภาษาที่พูดไม่ออก แต่ที่รู้ก็คือคงต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่ เพราะลางสังหรณ์มันบอกกับฉัน ฉันเริ่มตัวสั่นเพราะเป็นห่วงพ่อกับแม่จนทำอะไรแทบไม่ถูก แล้วแววตาฉันก็ไปจับจ้องอยู่ที่คนสองคนที่กำลังวิ่งมาหน้าตื่น นั้นคือพ่อกับแม่ฉันเองในตอนนั้นฉันดีใจจนพูดอะไรไม่ออก พ่อกับแม่วิ่งมากอดฉันทั้งน้ำตา คำแรกที่แม่ถามฉันขึ้นมามันทำให้ฉันใจไม่ดีเลย ?แม่กับพ่อนึกว่าแกไปกับยายพัดด้วย ใจแม่แทบจะหยุดเต้นเองรู้ไหม?ฉันแทบช็อกเมื่อได้ฟังแม่เล่าว่า ขณะที่ฝนตกหนักยายพัดกับแม่กำลังข้ามแม่น้ำเพื่อที่จะกลับมาบ้าน แต่โชคร้ายถูกน้ำป่าที่ไหลมาจากเหมือหมู่พัดไปทั้งแม่ทั้งลูก แม่บอกว่ามีคนเห็นเหตุการณ์แต่ช่วยอะไรทั้งสองคนไม่ได้เลย เพราะน้ำป่าไหลมาแรงมาก
เมื่อชาวบ้านช่วยกันไปตามหาเลยนึกขึ้นได้กลับหมาถึง ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่า คนที่ฉันกำลังเห็นนั้นคือศพ ยายพัดกับแม่ จากนั้นหัวใจฉันก็เต้นแรง เพราะความตกใจต่อภาพในขณะนั้น และทุกคนในหมู่บ้านก็คงจะมีความรู้สึกเหมือนกับฉันในตอนนั้น เพราะทั้งยายพัดกับแม่เป็นที่รักของคนทุกคน
ภาพและเหตุการณ์ต่างๆเหล่านั้นมันยังติดตาและฝังไว้ในความทรงจำฉันมาตลอด ฉันไม่เข้าใจว่าทำไม่จนดีๆอย่างยายพัดตองอายุสั้นอย่างนี้ด้วย เพราะยายพัดเป็นคนดีและเป็นเพื่อนที่ฉันรักมากที่สุด ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมฟ้าถึงได้ใจร้ายทำกับคนดีๆอย่างยายพัดอย่างนี้ แต่ทำไมไอ้พวกคนชั่ว อย่างเช่นไอ้พวกโจรขี้ขโมยในหมู่บ้าน มันทำไมถึงยังไม่ตายกันสักที อย่างเชิดหน้าชูตาคอยสร้างแต่ความเดือดร้อนให้กับคนในหมู่บ้าน
แม้เวลาจะผ่านมาหลายปีแล้ว แต่ยายพัดก็ยังอยู่ในความทรงจำฉันเสมอ ไม่ว่าทำอะไรฉันก็จะคอยนึกถึงแต่เขา ถึงแม่ฉันไม่อาจจะย้อนเวลา ไปเปลี่ยนแปลงเวลาเหตุการณ์ต่างๆเหล่านั้นได้ ฉันก็เพียงได้แค่คิดว่า ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้ฉันกับคนดีๆอย่างยายพัดได้เกิดมาเป็นเพื่อนกันอีก
นางสาวราตรี รักษ์พนาสันต์ 541122828
ภาษาไทย มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร
คณะครุศาสตร์

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เรื่องสั้น โดยนางสาวราตรี รักษ์พนาสันต์ 541122828 (อ่าน 3031 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้