จดหมายเหตุวัฒนธรรมกำแพงเพชร โดย อาจารย์สันติ อภัยราช
มีนาคม 29, 2024, 07:55:13 am *
ยินดีต้อนรับคุณ, บุคคลทั่วไป กรุณา เข้าสู่ระบบ หรือ ลงทะเบียน

เข้าสู่ระบบด้วยชื่อผู้ใช้ รหัสผ่าน และระยะเวลาในเซสชั่น
ข่าว: จดหมายเหตุวัฒนธรรมกำแพงเพชร โดย อาจารย์สันติ อภัยราช
ยินดีต้อนรับสมาชิก และผู้เยื่ยมชมทุกๆท่าน
 
   หน้าแรก   ช่วยเหลือ ค้นหา ปฏิทิน เข้าสู่ระบบ สมัครสมาชิก  
หน้า: [1]
  พิมพ์  
ผู้เขียน หัวข้อ: ?รู้ว่ามีอยู่..ก็สายไป? เขียนโดย นางสาวรุ่งนภา วิกาใจ คณะครุศาสตร์ โปรแกรมวิชาภาษาไทย ปี๒ ม  (อ่าน 3203 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้
apairach
Administrator
Hero Member
*****
ออฟไลน์ ออฟไลน์

กระทู้: 1410


ดูรายละเอียด อีเมล์
| |
« เมื่อ: สิงหาคม 27, 2012, 04:31:56 pm »

?รู้ว่ามีอยู่..ก็สายไป?
   อมรเป็นชาวอ.ท่าสองยาง จ.ตาก เขาอยู่กับแม่ ๒ คนเพราะพ่อทิ้งแม่ไปตั้งแต่วัยเด็ก แม่มีอาชีพเย็บผ้าในโรงงานแห่งหนึ่ง แม่ของอมรทำงานหนัก เพื่อหาเงินส่งให้อมรเรียน อมรเป็นคนขยัน ตั้งใจเรียน มุ่งมานะ แต่เขาไม่ค่อยแสดงความรักกับแม่ด้วยความที่เป็นเด็กผู้ชาย  แม่ของอมรเธอเจ็บป่วย ออดๆแอดๆ ด้วยความที่อายุมากและเธอทำงานหนัก ไม่ค่อยได้พักผ่อน พอจบ ม.๖ เขาก็ตัดสินใจ ไปเรียนต่อที่กรุงเทพและทำงานไปด้วย เขาไปกับเพื่อนอีกคนหนึ่งชื่อ สมพร พอเรียนจบเขาก็เข้าทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่งตั้งแต่ที่เขาไปอยู่ที่กรุงเทพเขาก็ไม่กลับมาเยี่ยมแม่เลย ได้แต่โทรคุยกันเท่านั้น ด้วยความที่เป็นเด็กบ้านนอก พอเข้ามาในเมืองเจอสังคมใหม่เจอเพื่อนใหม่ พอถึงวันหยุดแทนที่จะกลับบ้านไปเยี่ยมแม่ เขากลับนัดกลุ่มเพื่อนไปเที่ยว ภูเขาบ้าง ทะเลบ้าง ส่วนแม่ซึ่งอายุมากขึ้นทุกวัน ตอนนี้ออกมาเย็บผ้าที่บ้านแทน โรงงานเขาให้ออกเพราะอายุมาก ทำงานได้ไม่คุ้มค่าแรง เขาตั้งใจทำงาน เพื่อหวังจะซื้อสิ่งของมีค่าไว้ให้ลูกสักชิ้น เก็บเงินจน ซื้อทอง ได้ ๑ บาทเป็นเงิน ประมาณ ๑๘,๙๐๐ บาท พอวันที่แม่รู้ตัวว่าตัวเองใกล้หมดลมหายใจนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล แม่ไม่เคยบอกให้อมรรู้ถึงโรคที่แม่ป่วย จนวันสุดท้ายที่แม่รู้ตัวเองดีว่าคงอยู่ได้อีกไม่นาน จึงให้หมอช่วยโทรหาลูกชายที แต่โทรไปเท่าไหร่ก็ไม่ติด เพราะอมรปีนเขาอยู่กับกลุ่มเพื่อน หลังจากที่ให้หมอโทรหาอมรเสร็จ แม่ก็บอกกับหมอว่า ?คุณหมอค่ะ ... ป้าขอฝากของสิ่งนี้ให้ลูกชายป้าที..ป้าตั้งใจเก็บเงินซื้อให้เค้าเพราะตั้งแต่เค้าเกิดมาป้ายังไม่เคยซื้อของมีค่าให้เค้าเลย? พอคุณหมอรับปากป้าก็จากไปอย่างสงบ พออมรลงจากภูเขามา ก็เห็นข้อความ จึงโทรกลับมาเบอร์หมอเพราะไม่รู้ว่าเบอร์ใคร คุณหมอจึงแจ้งข่าวร้ายให้อมรทราบ อมรรีบกลับมาที่บ้านเกิดทันที หลังจากไม่ได้กลับมากว่า๕ปี พอมาถึงคุณหมอซึ่งมาร่วมเป็นเจ้าภาพศพด้วย จึงมอบสร้อยทองให้กับอมร อมรนั่งทรุดลงกับพื้น เพราะกว่าจะได้กลับมากราบเท้าแม่ ก็ตอนที่แม่ได้หมดลมหายใจไปแล้ว อมรพึ่งคิดได้ว่า ตอนที่เขาอยู่ที่กรุงเทพแล้วลืม ละเลย ไม่เคยคิดใส่ใจ ดูแลแม่ แต่แม่เค้ากลับนึกถึงเค้าแล้วตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อเค้า จนถึงวาระสุดท้ายของท่าน

นางสาว รุ่งนภา วิกาใจ
คณะครุศาสตร์
โปรแกรมวิชา ภาษาไทย
บันทึกการเข้า
หน้า: [1]
  พิมพ์  
 
กระโดดไป:  

Powered by MySQL Powered by PHP Powered by SMF 1.1.11 | SMF © 2006-2009, Simple Machines LLC | Thai language by ThaiSMF Valid XHTML 1.0! Valid CSS!