เรื่องสั้น เรื่องก่อนจะจากไป โดยนางสาวเกษมณี อุดทาสา โปรแกรมวิชาภาษาไทย

[apairach]

ก่อนจะจากไป
   เอ้ก อี เอ้ก เอ้ก เสียงไก่ขันเป็นนาฬิกาปลุกให้ใครบางคนได้รู้ว่าเป็นสัณญาณแห่งการเริ่มต้นวันใหม่ เด็กผู้หญิงคนหนึ่งยังคงงัวเงีย และลุกจากที่นอนเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน ฉันหยิบชุดนักเรียนที่รีดไว้เสร็จสรรพมาสวม แล้วก็มานั่งกินข้าวที่ถูกเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ทุก อย่างดูเหมือนว่าจะง่ายสำหรับฉัน เพราะว่าแม่ที่น่ารักของฉันได้เตรียมไว้ให้ฉันหมดแล้ว ก่อนที่แม่จะออกไปทำงานฉันจะได้เจอแม่อีกครั้งก็ตอนเย็นหลังจากที่แม่เลิกงาน เพราะในตอนเช้าฉันตื่นไม่ทันแม่สักที แม่มักจะออกไปทำงานก่อนที่ฉันจะตื่นอยู่เสมอฉันไม่เคยรู้เลยว่าแม่ต้องทำงานหนักและยากลำบากเพียงใดกว่าที่จะได้เงินมาเลี้ยงดูและส่งเสียให้ฉันได้เรียนหนังสือฉันอาศัยอยู่กับแม่เพียง 2 คน ส่วนพ่อของฉันนั้นไปทำง่นอยู่ต่างประเทศและไม่เคยติดต่อกลับมาหาฉันกับแม่เลย โดยที่ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร จนมารู้ทีหลังเมื่อตอนโตแล้วว่าสาเหตุที่พ่อไม่ติกต่อกลับมาเป็นเพราะว่ามีภรรยาใหม่และได้หย่ากับแม่แล้ว แม่บอกกับฉันว่าในตอนที่แม่เลิกกับพ่อแล้วแม่ไม่เล่าให้ฟังนั่นก็เพราะว่าฉันยังเด็กมากและยากที่จะเข้าใจนี่ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่แม่ต้องทำงานหนักเพื่อเลี้ยงดูฉัน หลังจากที่พ่อเลิกกับแม่แล้วพ่อก็ขาดการติดต่อและไม่ได้ส่งเสียเลี้ยงดูฉันกับแม่อีกต่อไปฉันไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้เห็นหน้าพ่อเพียงสักครั้งจะเห็นก็แต่ในรูปเพราะว่าพ่อไปทำงานตั้งแต่ฉันยังอยู่ในท้องแม่อยู่เลย แม่เล่าให่ฟังว่าพ่อเคยกลับมาตอนที่แม่คลอดฉันแต่นั้นมันก็นานมากแล้วแล้วฉันก็ยังเด็กมากฉ นก็ยังคงจำหน้าพ่อไม่ได้หรอก และพ่อก็ทิ้งให้แม่ต้องดูแลฉันแต่เพียงลำพัง หลังจากที่พ่อกลับไปทำงานได้ไม่นานพ่อก็มีภรรยาใหม่แม่จึงต้องหาเลี้ยงฉันมาตลอด และมีเหตุการณ์ เหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้ฉันรู้สีกรักแม่มากและจำได้ไม่เคยลืมก็คือว่าวันนั้นแม่ของฉันก็คงจะมีเงินติดตัวอยู่เพียง 5 บาท ฉันก็เป็นเด็กและมีความอยากได้อยากมีเหมือนคนอื่นเขา พอฉันเห็นเพื่อนๆคนอื่นกินขนมฉันก็นึกอยากกินบ้างฉันจึงรีบวิ่งไปขอเงินแม่เพื่อมาซื้อขนมห่อละ 5 บาท แม่ก็ควักเงินให้ฉันมา 5 บาท ฉันก็ดีใจรีบวิ่งไปซื้อขนมแต่แล้วฉันก็ทำเงินหล่นจากมือแล้วตกไปในกองไฟที่ข้างทางระหว่างที่ฉันวิ่งไปซื้อขนมฉันไม่รู้จะทำอย่างไร ฉันก็ร้องไห้แล้วก็ตะโกนบอกแม่ว่า แม่หนูทำเงินหล่นไปในกองไฟ เท่านั้นแหละแม่ก็รีบวิ่งมาทั้งที่ยังไม่ได้สวมรองเท้า แล้วก็รีบหาเหล็กมาเขี่ยงเงินเหรีญ 5 ออกมาจากกองไฟแล้วหยิบขึ้นมาเป่าแล้วถูกับเสื้อของแม่ด้วยความร้อนทำให้มือของแม่แดงและพองทำให้เสื้อของแม่ขาดเป็นรูฉันก็ได้แต่ยืนมองและก็ถามแม่ไปว่าทำไมแม่ไม่ไปหยิบเอาเหรียญอื่นมาให้หนู ทำไมแม่ต้องทำแบบนี้จนแม่ต้องเจ็บมือเห็นไหมมือแม่แดงหมดแล้ว แม่ก็บอกกับฉันว่าถ้ามันมีเหรียญอื่นแม่ก็ไปหยิบมาให้ลูกแล้วสิ แต่นี่มันไม่มีนี่เป็นเงิน 5 บาท สุดท้ายแล้ว แล้วฉันก็ถามแม่ว่าแล้วแม่เอาให้หนูทำไมทำไมแม่ไม่เก็บไว้ แม่ก็ตอยกลับมาว่าเพราะแม่รักลูกแม่อยากให้ลูกได้กินขนมเหมือนกับเพื่อนๆคนอื่นเขา ซึ่งในตอนนั้นฉันก็ยังไม่เข้าใจและคิดอะไรลึกซึ้งเพราะฉันยังเด็กมาก แต่พอเมื่อโตขึ้นแล้วนึกย้อนไปถึงตอนนั้น ฉันก็ยังได้รู้ว่ายังมีผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่สามารถให้เราได้มากที่สุดและรักเรามากที่สุดรักเรามากกว่าชีวิตของตัวเองด้วยซ้ำ ผู้หญิงคนนั้นที่เราเรียกว่าแม่ ถึงตอนนี้ฉันได้เรียนระดับอุดมศึกษาแล้วฉันสอบติดมหาวิทยาลัยต่างจังหวัดฉันจึงต้องย้ายไปอยู่ที่นั่นเพื่อรียนต่อปริญาตรี ฉันจะบอกแม่อยู่เสมอว่าฉันจะตั้งใจเรียนและจะทำให้แม่ภาคภูมิใจในตัวฉันให้ได้ แต่มันก็ไม่ทันแล้วใช่ไหมเวลามันช่างแกล้งฉันอะไรเช่นนี้ในระยะเวลา 5 ปี ที่ฉันตั้งใจจะเรียนให้จบแล้วนำใบปริญาไปฝากแม่ให้แม่ได้ภาคภูมิใจแต่นี่ฉันเพิ่งเข้าเรียนปี 1 เท่านั้นเองแม่ฉันก็จากฉันไปด้วยโรคร้ายอย่างไม่มีวันหวนกลับ ฉันเสียใจมากเพราะฉันไม่มีโอกาสแม้กระทั้งเห็นหน้าเป็นครั้งสุกท้ายเพราะฉันติดสอบและก็กลับไปไม่ทันดูใจแม่ ฉันมีโอกาสได้พูดกับแม่ครั้งสุดท้ายผ่านทางโทรศัพท์เสียงของแม่เหนื่อยหอบมาก แม่บอกกัยฉันว่าให้ตั้งใจเรียนตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด และบอกว่าแม่ไม่เป็นไรแล้วไม่ต้องเป็นห่วงแม่และแม่ก็อวยพรให้ฉันทำข้อสอบได้ ฉันบอกกับแม่ว่าแม่ม่ต้องพูกอะไรแล้วเดี๋ยวแม่จะเหนื่อยให้แม่พักผ่อนให้มากๆถ้าหนูสอบเสร็จแล้วหนูจะรีบกลับไปหาแม่นะ แต่แล้วแม่ก็ทนรอไม่ไหวและแม่ก็จากไปในตอนเย็นของวันสอบวันสุดท้าย ที่เสียใจที่สุดคือฉันไม่ทันมาดูใจแม่ก่อนที่ท่านจะจากไปและฉันก็ได้กลับบ้านฉันเสียใจมากเอาแต่ร้องไห้แล้วเข้าไปบอกท่านว่า แม่ลูกกลับมาแล้วนะ หลังจากนั้นฉันก็ได้แต่ทำใจยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นว่าม่ได้จากฉันไปแล้วถึงแม้ว่าแม่จะไม่ได้อยู่กับฉันแล้วฉันก็จะตั้งใจทำหน้าที่ของตนเองต่อไปให้ดีที่สุดเพื่อตัวเองจะได้มีอนาคตที่ดีและเพื่อทำให้แม่ภาคภูมิใจ



นางสาวเกษมณี   อุดทาสา   โปรแกรมวิชาภาษาไทย
คณะครุศาสตร์  รหัส541122839