จดหมายเหตุวัฒนธรรมกำแพงเพชร โดย อาจารย์สันติ อภัยราช
มีนาคม 29, 2024, 10:51:32 pm *
ยินดีต้อนรับคุณ, บุคคลทั่วไป กรุณา เข้าสู่ระบบ หรือ ลงทะเบียน

เข้าสู่ระบบด้วยชื่อผู้ใช้ รหัสผ่าน และระยะเวลาในเซสชั่น
ข่าว: จดหมายเหตุวัฒนธรรมกำแพงเพชร โดย อาจารย์สันติ อภัยราช
ยินดีต้อนรับสมาชิก และผู้เยื่ยมชมทุกๆท่าน
 
   หน้าแรก   ช่วยเหลือ ค้นหา ปฏิทิน เข้าสู่ระบบ สมัครสมาชิก  
หน้า: [1]
  พิมพ์  
ผู้เขียน หัวข้อ: เรื่องสั้นเรื่อง เกือบหลงทาง โดยนายปุณวัฒน์ ไวสุกรณ์ โปรแกรมวิชาภาษาไทย คณะครุศาสตร์  (อ่าน 2535 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้
apairach
Administrator
Hero Member
*****
ออฟไลน์ ออฟไลน์

กระทู้: 1410


ดูรายละเอียด อีเมล์
| |
« เมื่อ: สิงหาคม 26, 2012, 03:11:58 pm »

เรื่อง เกือบหลงทาง
มีเด็กหนุ่มสองคนได้มาเรียนที่วิทยาลัยเดียวกัน แต่เด็กหนุ่มสองคนนั้นมาจากต่างชุมชน  ที่ห่างไกลกัน แต่เป็นเด็กบ้านนอกเหมือนกัน ทั้งสองไม่รู้จักกันเลยได้เข้าเรียน คณะเดียวกัน เอกเดียวกัน ห้องเดียวกันและยังพักที่หอพักเดียวกันอีกเพียงแต่ห้องอยู่ตรงข้ามกันเท่านั้นเอง ต๊อบและอาตี้สองหนุ่มจากบ้านนอกจึงเริ่มสนิทกันไปกินข้าว ไปเรียนก็ไปด้วยกันกับห้องพร้อมๆกันทุกวัน พอเริ่มไปเรียนได้สักเดือนก็ได้เจอเพื่อนๆ เพิ่มขึ้นแล้วมีเพื่อนมากขึ้น โดยห้องเรียนของต๊อบและอาตี้จะมีการแบ่งกลุ่มกันระหว่างเด็กที่ขยันเรียนกับเด็กที่ไม่ตั้งใจเรียน ต๊อบเลือกที่จะเข้ากลุ่มที่ขยันเรียน ส่วนอาตี้เลือกที่จะเข้ากลุ่มเพื่อนที่ไม่ชอบการเรียนสักเท่าไร พอต่างคนต่างอยู่กลุ่มของใครของมัน  ต๊อบเป็นเด็กขยันเรียนเด็กดีไม่ชอบเที่ยว ส่วนอาตี้เป็นคนที่ไม่ค่อยจะตั้งใจเรียนชอบเที่ยว ต๊อบก็ไปเรียนตามปกติส่วนอาตี้ยังไม่ตื่นด้วยเหตุที่อาตี้ได้ไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนใหม่ ต๊อบด้วยความเป็นเพื่อนจึงไดดินไปห้องของอาตี้ แล้วต๊อบก็ได้เคาะห้องเรียกอาตี้ถามว่าได้แต่งตัวยังอาตี้  โดยความที่ต๊อบไม่รู้เรื่องเลยว่าเมื่อคืนอาตี้ได้ไปเที่ยวมา ต๊อบก็เคาะที่ประตูอีกครั้ง แล้วก็เรียกอาตี้อีกครั้งสักพักก็ได้ยินเสียงอาตี้ตอบมาว่าไปเรียนก่อนเลยเดี่ยวตามไป ทั้งที่ตัวอาตี้เองยังไม่ได้ลุกจากที่นอนอันนุ่มๆของเขาเลย เนื่องจากได้ไปเที่ยวกลับดึกจึงลุกขึ้นไม่ไหว  ต๊อบได้มองนาฬิกาที่ตัวเองใส่ในข้อมือ ต๊อบดุเวลาแล้วบอกว่าให้ไวนะ มันใกล้จะเริ่มเรียนแล้ว เดี่ยวไม่ทันเช็คชื่อนะ ต๊อบกลัวตัวเองจะไม่ทันจึงบอกอาตี้ว่าไปก่อนนะงั้นอะ ตามไปล่ะ ต๊อบถึงห้องเรียนก็เริ่มเรียนตามปกติ ต๊อบมองซ้ายที่ขวาที่ว่าอาตี้นั้นมารึยัง แต่พอเรียนไปสักพักอาจารย์ก็ได้เริ่มเช็คชื่อคนที่มาและขาดเรียนว่ามีใครบ้างที่มามีใครบ้างที่ขาด พอถึงชื่อของอาตี้ก็ไม่มีเสียงของอาตี้เลย อาจารย์จึงได้เช็คชื่อของอาตี้ว่าขาด  ต๊อบจงนึกถึงว่าเป็นไรอาตี้จึงไม่มาเรียน  ต๊อบจึงรอเรียนเสร็จแล้วกับไปห้อง เลยเดินแวะไปที่ห้องของอาตี้พอมาถึงห้องของอาตี้ก็ล็อคกุญแจไว้ไม่มีคนอยู่เลย ต๊อบก็เลยกลับห้องไปพักผ่อน ส่วนอาตี้ตื่นขึ้นมาก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆในกลุ่มของเขา อาตี้ก็ได้ไปเที่ยวตามประสาคนพึ่งมาอยู่ในเมือง เพราะวิทยาลัยนั้นอยู่ในเมือง อาตี้ไปเที่ยวกลางคืนทุกวันๆโดยที่เขาไม่รู้ไม่สนใจเลยว่าเขามีเรียนตอนเช้าทุกวัน อาตี้จึงมีบ้างวิชาที่ไม่มีสิทธ์สอบพร้อมกับเพื่อนกลุ่มเดียวกันที่ไม่ค่อยมาเรียน จนถึงวันสอบอาตี้ได้สอบเพียงบางวิชาเท่านั้น พอเรียนจบปี๑  อาตี้มีคะแนนสอบที่แย่มาก  ส่วนต๊อบมีคะแนนเกรดเฉลี่ยสูงมากเพราะเขาตั้งใจเรียน  พอมาปี ๒ อาตี้ก็ยังไม่สนใจเรียนอีกจนถึงปี๓ ปี๔ อาตี้ก็ยังไม่วายเลิกเที่ยวไปวันๆ ไม่สนใจเรียน ต๊อบด้วยความเป็นห่วงเพื่อนจึงได้เข้าไปบอกกับอาตี้ว่า ?เดียวจะไม่จบพร้อมเพื่อนๆนะ?  อาตี้ก็ทำสีหน้าไม่สนใจเดินหนีออกไปโดยไม่มองว่าเพื่อนเป็นห่วง อาตี้ก็ได้ไปเที่ยวกับเพื่อนกลุ่มของเขาอีก และการไปเที่ยวครั้งนี้เขาไม่รู้เลยว่า วันนี้กลุ่มเพื่อนๆของเขานั้นได้ไปมีเรื่องกับนักเลงในเมือง โดยที่อาตี้ไม่รู้เรื่องจึงไปด้วยเลยโดนกลุ่มนักเลงในเมืองรุมกระทืบเอาโดยเพื่อนกลุ่มของเขาวิ่งหนีเขาไปโดยที่ไม่รอเลย พออาตี้สลบไปก็มีคนนำส่งโรงพยาบาล พออาตี้ฟื้นก็มองไปรอบๆเตียงมีแต่ต๊อบเพียงคนเดียวเท่านั้น อาตี้ร้องไห้แล้วได้ขอโทษต๊อบ ต๊อบเลยบอกว่าไม่เป็นไรเพื่อน  เราเป็นเพื่อนรักกันไม่ใช่หรอเพื่อนก็ต้องดุแลเพื่อนไม่ทอดทิ้งกันดิ อาตี้เลยดึงต๊อบเข้ามากอดแล้วพูดว่า?ขอบใจวะเพื่อน? อาตี้ก็ร้องไห้ไม่หยุด  พอเช้าต๊อบก็พาอาตี้กลับห้องให้อาตี้พักผ่อนส่วนต๊อบก็ไปเรียน พอเย็นมาต๊อบก็ซื้อข้าวมาให้อาตี้กินเพราะรู้ว่าอาตี้คงไปไหนไกลๆไม่ได้ อาตี้กินข้าวกินยาเสร็จ ก่อนกลับต๊อบก็ได้พูดว่า?อาตี้พรุ่งนี้เราไปเรียนพร้อมกันนะ? ต๊อบพูดเสร็จจึงได้กลับห้องเตรียมตัวนอน          เช้ารุ่งขึ้นอาตี้ก็ตื่นแต่เช้าแต่งตัวเตรียมไปด้วยเรียนสีหน้า ยิ้มแย้ม สดใส ร่าเริง แล้วก็ตั้งใจเรียน จนวันสอบวันสุดท้ายต๊อบกับอาตี้ก็ได้ทำข้อสอบอย่างตั้งใจจนอีก๒ ? ๓อาทิตย์ผลสอบออกต๊อบกับอาตี้ก็ดีใจที่รู้ว่าทั้งสองสอบผ่านเรียนจบ พวกเขทั้งสองดีใจมากที่จะได้นำใบวุฒิปริญญาไปให้พ่อแม่ผู้ที่เฝ้ารอพวกเขากลับมาเลี้ยงดูตนและนำความรู้ไปช่วยพัฒนาหมู่บ้านและชุมชนของตนเองให้เจริญ


นาย ปุณวัฒน์ ไวสุกรณ์ โปรแกรมวิชาภาษาไทย คณะครุศาสตร์
บันทึกการเข้า
หน้า: [1]
  พิมพ์  
 
กระโดดไป:  

Powered by MySQL Powered by PHP Powered by SMF 1.1.11 | SMF © 2006-2009, Simple Machines LLC | Thai language by ThaiSMF Valid XHTML 1.0! Valid CSS!