เรื่องสั้นเรื่อง...นาฬิกา โดยนางสาวสุพัชรี ปานคำ โปรแกรมวิชาภาษาไทย คณะครุศาสตร์

[apairach]

นาฬิกา
                  เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นขณะเวลา ๐๘.๐๐น. ทำให้ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นเอามือไปทุบมันให้หยุด และนอนต่อ จนรู้สึกตัวอีกทีประมาณ๐๙.๐๐น. ซึ่งเป็นแบบนี้ประจำ แต่การไปเรียนสายเป็นเรื่องปกติธรรมดาของฉันมาก ซึ่งฉันไม่เคยใส่ใจกับคำด่าหรือตำหนิจากอาจารย์และเพื่อนๆเลยแม้แต่น้อย วันต่อมาเหตุการณ์ก็เดิมๆฉันก็ตื่นสายและมาเรียนสายอีกเช่นเดิม เมื่อเข้ามาในห้องเรียน อาจารย์ได้หยุดสอนและมองมาที่ฉันแล้วเอ่ยถามว่า ?นี่เธอ ตอนนี้มันกี่โมงแล้ว? ฉันก็ตอบไปว่าสามโมงค่ะอาจารย์ และจากนั้นก็ได้ยินเสียงตวาดกลับมาอย่างรุนแรงว่า ?สามโมงเธอหรอ ตอนนี้มันสี่โมงเช้าแล้วนะ เธอมัวไปทำอะไรถึงได้มาเรียนช้าเป็นชั่วโมงๆ? ฉันเลยตอบแก้ตัวไปเก้อๆว่า พอดีหนูไปธุระมาค่ะ ต่อไปจะไม่มาเรียนสายอีก แต่ความจริงในใจฉันอยากจะบอกอาจารย์ว่า หนูจะไม่มาเรียนสายขนาดนี้อีกแต่จะมาสายนิดหน่อยเท่านั้นเอง เมื่อเรียนเสร็จในตอนบ่ายไม่มีการเรียนการสอนเพื่อนแจ้งว่าอาจารย์ไปราชการ ฉันดีใจมากยิ้มแย้มออกมาอย่างมีความสุข แต่ทันใดนั้นปากของฉันก็เริ่มหุบยิ้มลงเนื่องจากเพื่อนแจ้งต่อว่า บ่ายนี้ไม่มีการเรียนการสอนแต่หลังจากที่เพื่อนๆทานข้าวเสร็จให้มาพร้อมกันในเวลาบ่ายโมงครึ่ง เนื่องจากมีงานต้องช่วยกันทำ จากนั้นก็แยกย้ายกันไปทานข้าว เมื่อฉันทานข้าวเที่ยงเสร็จก็กลับมานอนต่อที่หอ เมื่อเวลาบ่ายโมงครึ่งฉันก็ยังคงนอนอยู่ และไปทำงานกับเพื่อนในเวลาบ่ายสองโมง เมื่อไปถึงเพื่อนคนหนึ่งถามฉันว่า นี่เธอ เธอมาเหรดครึ่งชั่วโมงรู้ไหม ฉันจึงทำท่ามองนาฬิกาข้อมือที่ฉันใส่อยู่ว่า อ้าว!นี่บ่ายสองโมงแล้วหรือนี่ทำไมนาฬิกาฉันเพิ่งจะบ่ายโมงครึ่งเองล่ะ ไม่เชื่อเธอลองดูนาฬิกาฉันสิ เพิ่งบ่ายโมงครึ่งจริงๆนะ ฉันขอโทษทีที่ฉันมาช้าเพราะนาฬิกาฉันมันเดินไม่ตรง เพื่อนจึงพูดว่า ไม่เป็นไร คราวหน้าก็พยายามมาให้ตรงเวลาล่ะ หลังจากนั้นก็ช่วยกันทำงานจนเสร็จ เมื่อทำงานเสร็จฉันก็กลับมาที่หอ ก็ได้ทำการหมุนปรับเข็มนาฬิกาให้ตรงเวลาตามเดิม เช้าวันใหม่อากาศแจ่มใสกว่าเดิมเพราะมีเรียนเช้ากว่าปกติแต่ฉันก็ไปเรียนสายอีกเป็นปกติตามเคย อาจารย์คนเดิมจึงพูดว่ามาสายอีกแล้วนะเรา ฉันจึงตอบไปว่าไม่สายนะคะอาจารย์นาฬิกาหนูก็เพิ่งสองโมงอยู่เลยหนูก็มาเรียนตรงเวลาไม่ใช่หรือคะ อาจารย์จึงประชดกลับว่า ?หรอ สงสัยนาฬิกาเธอคงไม่ได้มาตรฐานหรือไม่ครูกับเพื่อนๆของเธอคงมาเรียนกันก่อนกำหนดล่ะสิ?  ฉันไม่ได้ใส่ใจคำพูดของอาจารย์เท่าไรและเดินมานั่งเรียนตามปกติ ฉันไปนั่งเก้าอี้ตัวหนึ่งซึ่งว่างอยู่พอดี เมื่อฉันนั่งเพื่อนคนหนึ่งชะเง้อหน้ามามองที่นาฬิกาข้อมือของฉัน และมองที่นาฬิกาข้อมือของเธอเองประมาณว่าฉันโกหกหรือเปล่า แต่เธอคงพูดอะไรไม่ออกเพราะนาฬิกาของฉันเพิ่งสองโมงจริงๆ ต่อมาเพื่อนอีกคนได้พูดว่า เธอปรับนาฬิกาให้ตรงสิจะได้ไม่มาเรียนสายอีก ฉันก็ได้ทำการปรับเข็มนาฬิกาให้ตรงเวลาและนั่งเรียนต่อไป เป็นที่น่าแปลกใจมากเมื่อตอนบ่ายฉันมาเรียนตรงเวลา และได้นั่งใกล้เพื่อนคนเก่าอีก เพื่อนคนนี้จึงพูดว่า ?เห็นไหม ดีนะที่ฉันบอกให้เธอปรับเวลาให้ตรงเธอเลยมาเรียนตรงเวลาเลย? ฉันจึงได้แต่ยิ้มๆกลับให้เพื่อนคนนั้น แต่แล้วเช้าวันรุ่งขึ้นเหตุการณ์ก็กลับสู่ปกติฉันมาเรียนสายเช่นเดิมจนอาจารย์เลิกสนใจพฤติกรรมการมาเรียนสายของฉันไปในที่สุด ฉันมานั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิมและใกล้เพื่อนคนนั้นเช่นเดิม เพื่อนคนนั้นจึงมองมาที่นาฬิกาของฉันและบอกกับฉันว่า ?อ้าว!นี่นาฬิกาของเธอมันเดินช้าอีกแล้วนี่? ฉันจึงทำท่าตกใจแล้วบอกกับเพื่อนว่า ?เฮ้อ!อีกแล้ว นาฬิกาของฉันนี่มันไม่ได้เรื่องมันคงใกล้พังแล้ว เดี๋ยวฉันคงต้องไปซื้อเรือนใหม่มาแล้วล่ะ เพื่อนของฉันจึงบอกว่า รีบซื้อนะ เดี๋ยวก็จะสอบแล้วเดี๋ยวเธอจะมาสอบไม่ทัน สัปดาห์ต่อมาเมื่อถึงวันสอบปลายภาค ฉันได้ตื่นแต่เช้ามาถึงก่อนเวลาสอบเสียด้วยซ้ำทำให้เพื่อนๆแปลกใจในพฤติกรรมของฉันเป็นอย่างมาก เมื่อสอบเสร็จเพื่อนคนเก่าก็เดินมาทักฉันว่า อ้าว!นาฬิกาเธอเดินตรงอีกแล้วหรอนี่ ฉันจึงตอบว่า ใช่ สงสัยมันไม่อยากให้ฉันซื้อเรือนใหม่มามั้ง หลังจากสอบปลายภาคเสร็จทุกคนก็เรียนจบสำเร็จการศึกษาในชั้นปริญญาตรี จากนั้นไม่นานฉันก็ได้ไปสมัครงานไว้ที่บริษัทแห่งหนึ่ง คืนก่อนวันสัมภาษณ์งานฉันพยายามไม่นอนดึกเพื่อที่จะได้ตื่นแต่เช้าและคิดว่าจะไปให้ทันสัมภาษณ์งาน เมื่อฉันรู้สึกตัวในตอนเช้า จึงหยิบนาฬิกาข้อมือมาดูปรากฏว่าเป็นเวลาสามโมงเช้าทำให้ฉันต้องสะดุ้งลุกออกจากเตียงรีบไปอาบน้ำ ถึงแม้ฉันจะรู้ว่าเลยเวลานัดสอบสัมภาษณ์มาประมาณครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ฉันก็ยังมีความหวังคิดไว้ว่าฉันจะให้กลวิธีเก่าๆเหมือนสมัยที่เรียนไปใช้กับที่บริษัทนั้นเผื่อเขาจะให้โอกาสกับฉัน ฉันจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวและเดินทางไปสัมภาษณ์งานที่บริษัท เมื่อไปถึงฉันเดินเข้าไปขอโทษและบอกกับเขาว่าฉันขอโทษทีคะที่มาช้าพอดีว่าฉันเพิ่งมารู้ว่านาฬิกาของฉันมันถ่านหมดทำให้ฉันต้องมาที่นี่สาย จากนั้นก็มีเสียงตอบกลับมาว่าขอโทษเช่นกันครับพอดีบริษัทของเราต้องการคนที่มีความรับผิดชอบครับ ซึ่งทางเราก็ได้รับพนักงานที่มีความรับผิดชอบที่เขาสามารถมาตามเวลาที่กำหนดได้ไปเมื่อสักครู่นี้เองครับ ไว้โอกาสหน้าคุณค่อยมาใหม่นะครับ จากนั้นฉันรู้สึกพูดไม่ออกได้แต่เดินคอตกออกมาและได้มาเจอกับเพื่อนของฉันคนนั้น เขาเข้ามาทักฉันแล้วพูดว่า ?อ้าว! เธอมาสัมภาษณ์งานเหมือนกันหรอ เป็นไงบ้าง ได้ไหม ตอนนี้ฉันดีใจจนพูดไม่ออกเลยเขารับฉันเข้าทำงานแล้ว? ฉันได้แต่ยิ้มตอบให้เขาและพูดว่าฉันดีใจด้วยนะ เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้ฉันอายมากและฉันคิดที่จะปรับปรุงตนเอง ต่อไปฉันจะไม่เอากลวิธีบ้าๆนี้ไปใช้อีกตลอดชีวิต

นางสาวสุพัชรี   ปานคำ 541122811
โปรแกรมวิชาภาษาไทย    คณะครุศาสตร์