เรื่องสั้น เรื่องเสือภูเขา นายพิเชษฐ์ พึ่งอาสา ภาษาไทย คณะครุศาสตร์

[apairach]

เรื่องสั้น  เรื่องเสือภูเขา
นายพิเชษฐ์  พึ่งอาสา    ภาษาไทย  คณะครุศาสตร์  มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร 
                    เสียงเครื่องยนต์เบาชะลอ คนขับแตะเบรกจนรถโดยสารสองแถวจอดสนิท ?วิชัย?นักศึกษามหาวิยาลัยแห่งหนึ่ง ก้าวลงจากรถพร้อมกับแบกสะพายเป้ขนาดใหญ่ รีบเดินจ้ำๆเข้าไปในบ้านหลังหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ไม่ห่างกันนัก เป็นบ้านปูนชั้นเดียวหน้าบ้านเปิดเป็นร้านขายของชำ เขาตะโกนเรียกเบาๆอย่างสุภาพเพื่อที่จะคุยกับเจ้าของบ้าน ตามที่ตกลงไว้ว่าจะย้ายเข้ามาอยู่กับเพื่อนอีกคนหนึ่งในวันนี้ ระหว่างยืนรอเจ้าของบ้าน วิชัยสังเกตบรรยากาศรอบๆนั้น ดูเงียบสงบดี ซึ่งเมื่อมองจากหน้าถนน ก็จะเห็นบ้านเช่าหลังใหม่ของเขาอย่างเด่นชัด ตั้งสง่าอยู่ท้ายสวน แม้จะดูลึกลับไปบ้าง ซึ่งมีลักษณะเป็นบ้านไม้สองชั้น ไม่เก่ามากนัก อยู่ถัดจากหลังบ้านของเจ้าของบ้านไปประมาณ ๑๐๐ เมตร เมื่อยืนรอไม่กี่อึดใจ เจ้าของบ้านก็เดินออกมาอย่างช้าๆ ซึ่งเป็นหญิงวัยกลางคน ดูเป็นผู้ดีแต่งตัวสะอาดสะอ้าน ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส โดยมีท่าทีหอบเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด ขอเอกสารและให้วิชัยเซ็นเอกสารการเช่าบ้านทันที โดยมีข้อตกลงว่าต้องจ่ายค่าเช่าทั้งหมดเป็นเงิน ๕,๐๐๐ บาท วิชัยจ่ายเงินตามข้อตกลง หลังจากนั้นเธอได้พาวิชัยไปยังบ้านเช่าหลังนั้น บรรยากาศเย็นสบาย รอบบ้านมีต้นไม้มากมาย ร่มรื่น จนดูลึกลับน่ากลัว แต่ก็เหมาะกับในช่วงนี้เพราะเขากำลังเตรียมตัวอ่านหนังสือสอบพอดี เมื่อย่ำเท้าเข้าไปในบ้านก็พบว่าภายในบ้านมีการทำความสะอาดไว้ก่อนหน้าเรียบร้อยแล้ว มองไปด้านในทุกมุม จะมืดไปหมดเมื่อไม่ได้เปิดไฟ แม้จะเป็นเวลากลางวันก็ตาม ก่อนขึ้นบันได วิชัยเหลือบไปเห็นห้องแคบด้านในมีจักรยานเสือภูเขาจอดอยู่และมีอุปกรณ์ต่างๆวางกระจัดกระจายอยู่ในห้องนั้น แต่เขาก็ไม่ได้สนใจที่จะถามเจ้าของบ้านเลยแม้แต่น้อย
   ตะวันคล้อยลงต่ำแสงแดดเบาบางลงทุกขณะ แมลงน้อยใหญ่บินอยู่ทั่วอาณาบริเวณรอบๆบ้าน วิชัยกำลังนั่งดื่มน้ำที่บริเวณนอกชาน หลังจากจัดของต่างๆเข้าที่เข้าทางเรียบร้อย และวางแผนว่าจะทำอะไรต่อไปดี ขณะนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ปรากฏว่าเป็นเพื่อนของเขาที่ได้ชักชวนกันเข้ามาเช่าบ้านอยู่ด้วยกันที่นี่นั่นเอง วิชัยไม่รอช้าที่จะรับสาย และชิงถามไปว่าจะเข้ามาตอนไหน แต่แล้วเพื่อนของเขากลับตอบว่า วันนี้คงย้ายไปอยู่ด้วยไม่ทัน และบอกว่าอีก ๓ ? ๔ วัน ถึงจะเข้าไปอยู่ด้วย เมื่อคุยเสร็จวิชัยวางสายไป และนั่งคิดในใจว่าอยู่คนเดียวไปก่อนก็แล้วกัน คงไม่เป็นหรอก จากนั้นก็มีเสียงเดินขึ้นบันไดบ้านขึ้นมา เจ้าของเสียงนั้นคือป้าเจ้าของบ้านนั่นเอง ในมือของเธอ ถือถ้วยขนมบัวลอยมาให้วิชัยกิน และได้อยู่พูดคุยกับวิชัยอยู่พักใหญ่ และเธอได้เล่าให้วิชัยฟังว่า ป้าก็มีลูกชายรุ่นๆเดียวกันกับเธอเหมือนกัน เป็นคนตั้งใจเรียนไม่เคยทำให้ป้าไม่สบายใจเลย จะมีก็แต่เรื่องเขาเป็นคนชอบขี่จักรยานเสือภูเขานี่เอง จากนั้นเธอก็หยุดเล่าและมีอากาศคล้ายๆกับจะร้องไห้ วิชัยก็ไม่ได้ซักถามเรื่องราวจากป้าเจ้าของบ้านต่อ เป็นเวลาที่พระอาทิตย์กำลังลาลับขอบฟ้าเธอก็ได้กลับไปบ้านของเธอ วิชัยมีความรู้สึกว่าเธอชอบถามโน่นนี่ในเรื่องต่างๆ แต่อาจจะเป็นเพราะเขามีบุคลิกคล้ายกับลูกชายของเธอก็ได้ เขาจึงไม่คิดติดใจอะไรมาก ท้องฟ้าเริ่มมืดสนิท เสียงจิ้งหรีดกรีดร้อง เสียงดั่งไปทั่วบริเวณ ทำเอาวิชัยรู้สึกวังเวงชอบกล เขานอนอ่านหนังสือจนเผลอหลับ พอตื่นมาอีกที ก็รู้สึกว่ามีเสียงดังก๊อกแก๊กที่ชั้นล่าง เขาจึงเดินส่องไฟฉายลงไปดูที่ชั้นล่างปรากฏว่าเขาพบกับอะไรบางอย่าง นั่นก็คือแมวสีดำกำลังยืนอยู่ในห้องเก็บของใต้บันไดนั่นเอง จึงทำให้เขาโล่งใจ และเดินขึ้นไปอ่านหนังสือต่อจนเผลอหลับไปจนตะวันฉายแสงกระทบม่านตา ตื่นขึ้นเมื่อป้าเจ้าของบ้านมาเรียก เขาเดินไปเปิดประตูก็พบว่า ในมือของเธอถือถ้วยแกงจืดร้อนคล้ายๆว่าเพิ่งทำเสร็จใหม่เอามาฝาก ทำให้วิชัยรู้สึกเกรงใจมากๆอย่างบอกไม่ถูก และก็ได้อยู่พูดคุยกับวิชัยเช่นเดิม โดยสายตาของเธอจะนั่งจ้องมองวิชัยเขียนหนังสืออย่างไม่ลดละ และเธอก็พูดถึงลูกชายของเธอ และวิชัยก็จะได้ยินประโยคเดิมคือ เขาเป็นคนชอบขี่จักรยานเสือภูเขา ป้าเตือนเขาแล้วก็ไม่ฟัง และก็หยุดพูดไปพร้อมกับร้องไห้อีกตามเคย หลังจากนั่งคุยกับวิชัยอยู่นานหลายชั่วโมง เธอก็กลับไป   วิชัยรู้สึกอึดอัดมากเพราะเขาต้องการเวลาที่จะอ่านและเขียนหนังสือเพื่อเตรียมตัวสอบ แต่ก็เข้าใจเธอเพราะเธออาจจะสูญเสียลูกชายไปกับจักรยานเสือภูเขาอะไรนั่น พอถึงเวลาเย็นๆย่ำๆตา ป้าเจ้าของบ้านก็จะมีขนมหรืออาหารติดไม้ติดมือมานั่งคุยด้วยอีกตามเคยและจะเล่าถึงลูกชายของเธอให้ฟังตลอด ในขณะที่ป้าเจ้าของบ้านกลับไปแล้ววิชัยนั่งอ่านหนังสือและเผลอหลับไป ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ประมาณตี ๒ เพราะรู้สึกว่ามีบางอย่างร่วงลงมาใส่หน้าอกอย่างแรงเขาพยายามลืมตาขึ้นมาพบกับแมวสีดำตัวที่เคยพบในห้องเก็บของใต้บันไดชั้นล่างนั่นเอง และเล็บของมันได้ตะกายหน้าอกของวิชัยเป็นแผลเล็กน้อย กระแสลมพัดแรง แสงจันทร์กระทบกับต้นไม้ไหวเอนคล้ายกับว่าเป็นปีศาจยืนโยกเยกอยู่นอกหน้าต่าง เสียงจิ้งหรีดกรีดร้องจนแสบแก้วหู วังเวงน่ากลัว เขาคิดอย่างเดียวคือ อดทนอีกสักหน่อย เดี๋ยวเพื่อนของเขาก็มาอยู่ด้วยกัน แต่แล้วจู่ๆก็มีเสียงโน่นเสียงนี่ดังขึ้นหลายครั้งหลายหนที่บริเวณชั้นล่าง แต่เขาก็คิดว่าคงเป็นแมวตัวเดิมที่เล่นซุกซนอีกตามเคย วิชัยขนลุกซู่คล้ายๆกับว่ามีเสียงเฟืองอะไรบางอย่างหมุนเสียงดังอยู่ด้านล่าง เขารู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก เขารู้ว่าเขาไม่ใช่คนกลัวผีหรืออำนาจลึกลับอะไรพวกนี้ แต่ก็ไม่คิดจะเสี่ยงอย่างแน่นอน จึงตัดสินใจเดินลงไปสำรวจดูข้างล่าง เขาฟังเสียงเฟืองที่หมุนและจำได้ว่าเป็นเสียงของเฟืองกับโซ่ของรถจักรยาน ทำให้เขากลัวจนตัวสั่นจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเมื่อนึกไปถึงเรื่องที่ป้าเจ้าของบ้านเล่าถึงลูกชายเกี่ยวกับจักรยานเสือภูเขาที่คล้ายว่าจะพรากลูกชายของเธอไป วิชัยกลายเป็นคนตาขาวไปในทันที ใจเต้นตุ้บๆ เขาค่อยๆฉายไฟเข้าไปในห้องเก็บของ แต่แล้วก็พบกับอะไรบางอย่างนั่นก็คือ มีเงาบางอย่างกำลังปั่นจักรยานเสือภูเขาคันนั้นอยู่ ทั้งๆที่ในบ้านมีเพียงเขาอยู่คนเดียว วิชัยช็อกไปในทันที
   เมื่อตื่นขึ้นมาอีกทีตอนเช้าเขาได้สติจึงรีบเก็บข้าวของและจากไปอย่างรีบร้อนทันทีโดยไม่บอกเจ้าของบ้านเลย ส่วนป้าเจ้าของบ้าน เมื่อรู้ว่าวิชัยออกจากบ้านเช่าของเธอไปเรียบร้อยก็มีความปลื้ม ปิติยินดีอีกเช่นเคย ที่ได้เงินก้อนโตไว้ส่งให้ลูกชายที่ไม่ได้เสียชีวิตจากจักรยานเสือภูเขาแต่อย่างใดและกำลังเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยชื่อดังในกรุงเทพฯ ไม่เสียแรงที่เล่นละครตบตาอยู่หลายวัน