เรื่องสั้น เรื่องเสียงกระซิบ โดย นางสาวนุชภาดา ก้อนจะรา รหัสนักศึกษา๕๔๑๑๒๒๗๔๕

เสียงกระซิบ
?ทำไมนายถึงต้องทำมันด้วย?เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น
?แล้วไงล่ะเราทำผิดตรงไหน?เขาถามเสียงนั้นตอบ แล้วทุกอย่างก็เงียบมีพียงเสียงถอนหายใจที่พอได้ยิน?
   ทุกคืนนทีจะต้องลุกขึ้นมาแต่งตัวเพื่อไปทำงานเขาเป็นคนรูปร่างใหญ่ สมส่วน ผิวสีแดงดำเข้มหน้าตาของเขาจัดอยู่ในกลุ่มคนทั่วๆไป เขาเป็นชายหนุ่มกลางๆคนเขาได้แต่งงานมีครอบครัวแล้ว มีลูกสาวเพียงคนเดียว เขาอาศัยอยู่ในบ้านเช่าหลังเล็กๆหลังหนึ่งในจังหวัดทางภาคเหนือที่มีอากาศเย็นเกือบตลอดปี อาชีพของเขาต้องทำในตอนกลางคืนเลิกงานในตอนเช้าเขาจำต้องทิ้งให้ภรรยาของเขาอยู่กับลูกเพียงลำพังในตอนกลางคืน ในขณะที่ตอนกลางวันคือเวลาทำงานของคนอื่นแต่จะเป็นเวลานอนของเขาหลังจากนอนพักผ่อนเอาแรงแล้วเขาจะตื่นตอนบ่าย๓โมงเพื่อไปรับลูกที่โรงเรียน มันเป็นกิจวัตรประจำวันของเขาที่เขาทำมาทุกวันเป็นเวลาหลายปีแล้ว ซึ่งเขาจะมีเวลาเล่นกับลูกก็เฉพาะในเวลาตอนเย็นเท่านั้น หลังจากไปรับลูกกลับมา พวกเขาก็จะมานั่งล้อมวงกินข้าวกันที่พื้นที่มีเสื่อผืนเล็กปูอยู่ภรรยาของเขามักจะทำกับข้าวไว้รอตอนที่นทีไปรับลูกเสมอ เธอทำหน้าที่แม่ และภรรยาได้ดีทีเดียว ช่วงเวลาที่นทีได้อยู่กับครอบครัวทำให้เขารู้สึกว่ามันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด ทุกเย็นลูกของเขามักจะนำเรื่องที่โรงเรียนมาเล่าให้ฟัง เรียกเสียงหัวเราะจากพ่อและแม่ได้เสมอ ทุกคนต่างมีความสุข ที่บ้านซึ่งเป็นที่แห่งความรักและความอบอุ่น
   เมื่อนทีส่งลูกเข้านอนเสร็จแล้วเขาก็อาบน้ำแต่งตัวเพื่ออกไปทำงาน เขาต้องเดินออกไปขึ้นรถที่หน้าปากซอยจะมีรถของที่ทำงานมารับทุกวัน พอขึ้นรถแล้วเขาจะทักทายเพื่อนๆที่ทำงานด้วยกันพวกเขาทุกคนรู้จักกันและสนิทกัน เป็นเพราะฐานะของพวกเขาทุกคนก็ไม่ต่างกันมากทางเลือกในการทำงานจึงเหมือนๆกัน เมื่อนั่งรถมาได้ซักระยะหนึ่งรถก็ได้เลี้ยวเข้าซอยเล็กๆซอยหนึ่ง จากถนนที่เป็นคอนกรีตก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นดินลูกรังที่เป็นหลุมเป็นบ่อ สองข้างทางก็เริ่มเปลี่ยนเป็นต้นไม้ทั้งน้อยใหญ่ ทางเริ่มคดเคี้ยวเสียงพูดคุยกันในรถเริ่มเบาลง เขาเริ่มนั่งรถเข้าไปในป่าลึกไปเรื่อยๆ มองสองข้างทางแล้วก็น่าวังเวงต้นไม้ต่างสะบัดไหวไปตามสายลมที่พัดเห็นเป็นเงาตะคุ่มๆเพราะมีเพียงแต่แสงจันทร์เท่านั้นที่ทำให้คำคืนนี้ดูสว่าง ลมหนาวพัดโชยมาทำให้เขาห่อตัวกอดอกตัวเองแน่นเพื่อคลายความหนาว เขาคิดถึงเตียงนุ่มๆที่มีภรรยาและลูกน้อยของเขาหลับอยู่ ถึงแล้ว นี่คือที่ทำงานของเขาพวกเขาคนงานทั้งหมดต้องรีบทำงานเพื่อแข่งกับเวลาก่อนที่ฟ้าจะสาง เสียงหัวหน้าสั่งงาน เสียงเลื่อย เสียงคนจามต้นไม้ เสียงคนบังคับช้างดังอยู่ทั่ว ใช่!เขาทำงานนั่น แต่เขาเลือกไม่ได้เขาบอกตัวเอง เสียงต่างๆยังคงดังต่อไปในความมืดท่ามกลางความเงียบสงัดของป่าที่หลับไหล
   เขารับเลื่อยมาขณะที่เขากำลังจะตัดมัน
?ทำไมนายถึงต้องทำมันด้วย?เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น
?แล้วไงล่ะเราทำผิดตรงไหน?เขาถามเสียงนั้นตอบ แล้วทุกอย่างก็เงียบมีพียงเสียงถอนหายใจที่พอได้ยิน
?นายคิดว่านายทำถูกหรือ ที่ทำแบบนี้น่ะ?เสียงนั้นยังคงพูดต่อ
?แต่สิ่งที่ฉันทำมันทำให้ครอบครัวฉันสบาย และมันก็ได้เงินเยอะด้วยนะ? นทีแย้ง
แต่เสียงนั้นยังคงแย้งต่ออีก ?แต่สิ่งที่นายทำมันส่งผลร้ายอย่างมหาศาล นายกำลังจะทำให้ป่าหมด สัตว์ป่าไม่มีที่อยู่ และคนบนโลกลำบากนะ?
?แล้วนายจะให้ฉันทำยังไงล่ะ มันเป็นทางเลือกเดียวที่ทำให้ครอบครัวฉันมีกินนะ?
?แล้วนายคิดว่านายมีความสุขหรือที่ต้องทำงานบนความทุกข์ของคนอื่นน่ะ ทำไมนายไม่ไปหางานอย่างอื่นทำล่ะ?
นทีนิ่ง เขากำลังคิด ?แต่?ใครจะจ้างฉันล่ะ ฉันเรียนมาน้อยอายุก็เริ่มมากแล้วถ้าฉันไม่ทำแล้วใครจะดูแลครอบครัวฉัน?
?นี่คือเส้นทางที่นายเลือกแล้วนะ นายอย่าเสียใจกับสิ่งที่นายได้เลือกล่ะ แต่นายจะเป็นส่วนหนึ่งของการทำลายโลกใบนี้?
   เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านตัวเขาไป มันค่อยๆแผ่วเบาลง นี่คือสิ่งที่เขาคิดตลอดมา เริ่มตั้งแต่วันที่เขาทำงานนี้จนถึงวันนี้เขายังคงถามตัวเองตลอดเวลา แต่เขาก็ยังคงให้คำตอบตัวเองไม่ได้ เสียงเลื่อยยังคงดังต่อไปเรื่อยๆท่ามกลางความมืดและแสงจันทร์ และเสียงนั้นยังคงกระซิบในใจเขาตลอดไป?

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เรื่องสั้น เรื่องเสียงกระซิบ โดย นางสาวนุชภาดา ก้อนจะรา รหัสนักศึกษา๕๔๑๑๒๒๗๔๕ (อ่าน 3804 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้