แด่คุณวิชสุดา อัครโพธิ์
   งานสงกรานต์ ยังไม่จบ พบเรื่องเศร้า    เพื่อนรักเรา จากไป แสนใจหาย
วิชสุดาอัครโพธิ์ เกียรติ์กำจาย              เธอจากไป  กลางสงกรานต์ งานบ้านเรา
   อรุณี สุวรรณวิชนีย์ คือชื่อเก่า            เพื่อนรักเรา จากสลาย กลายเงียบเหงา
แสนเสียดาย เธอจากไป ไร้รูปเงา           เพื่อนรักเราชีวาวาย เสียดายจริง
    เธอ นางฟ้าชุดขาว เป็นดาวเด่น         จบอุตรดิตถ์ เป็น แหล่งสำคัญกว่าทุกสิ่ง
ปริญญาโทราชภัฏกำแพงแข็งแกร่งจริง    งานยอดยิ่ง โรงพยาบาลกำแพงเพชร
  ศัลยกรรมชาย หลายปี ที่กำแพง            เธอแข็งแกร่งดูแลคน จนสำเร็จ
งานดูแลรักษาหลายปีกำแพงเพชร           ประทับใจ งานเสร็จ อย่างงดงาม
  ย้ายไปอยู่ชลบุรี ไม่มีทุกข์                     สาธารณสุข ชลบุรี มีคนขาม
แสนขยัน แสนประหยัด  ซื่อทุกยาม          เป็นตัวอย่าง ผู้คนตาม สรรเสริญเธอ
กลับมาอยู่ เทศบาล กำแพงเพชร              ทำงานเสร็จสมประสงค์ สม่ำเสมอ               
   ทุกคนรัก ทุกคนห่วง มีเพื่อนเกลอ          จวบ จนเธอ เกษียณงาน อย่างภูมิใจ
มาทำธุรกิจส่วนตัว อย่างที่ชอบ                  เธอประกอบกิจ แสนขยัน สุขสดใส
   ทราบข่าวร้าย กลางสงกรานต์ งานของไทย   เธอจากไป รวดเร็ว  ไม่อำลา
โรคหัวใจล้มเหลว คร่าชีวัน                        ต้องจากกัน ดัวยรัก ไม่หรรษา
    ขอเธอสู่สรวงสวรรค์ชั้นเทวา               สุขศรัทธา เกษมสันต์ ทุกวันเทอญ

เจดีย์วัดบาง

เจดีย์วัดบาง

คำขอบคุณ คณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร

เข้ารับการ  อบรม  หลักสูตรแท้            การดูแล ผู้สูงอายุ  ระยะหลัง
ต้องพึ่งพิง ผู้ดูแล เฝ้าระวัง                    อย่างจริงจัง ด้วยจิตรัก สมัครใจ
จัดโดยคณะ พยาบาลศาสตร์  ราชภัฎ    กำแพงเพชร งานถนัด  ยลสมัย
เรียนหลักสูตร รุ่นหนี่ง  ซึ้งฤทัย             สี่ร้อยยี่สิบ ชั่วโมงไป อบรมกัน
                 หลักสูตรดี วิทยากรเก่ง  และเคร่งครัด   สื่อสารชัด กับผู้สูงอายุ อย่างสร้างสรรค์
มีจรรยา มารยาท สะอาดครัน                ความรู้นั้น เพรียบพร้อม        น้อมศรัทธา
   ขอขอบคุณ โรงพยาบาล กำแพงเพชร   เอกชน รัฐ  สมานเสร็จ      เสกสรรหา
ครูอาจารย์ ราชภัฎ ถนัดวิชา                             คณะพยา   บาลศาสตร์   ปราชญ์เปรื่องจริง
              อาจารย์กนกพร ไพศาล สุจารีกุล          ผู้ค้ำจุน โครงการ  ช่วยทุกสิ่ง
เจ้าหน้าที่ และแหล่งฝึก ไม่ทอดทิ้ง                      ฝึกเราจริง ได้ความรู้   ครูมากมาย
   ขอขอบคุณ   เพื่อนเพื่อน  คอยเตือนจิต      ร่วมอุทิศ  ความรัก ไม่ห่างหาย
มีความสุข สนุกสนาน สำราญกาย                          เกียรติกำจาย อบอุ่น  เกื้อหนุนกัน
              เราผูกพัน สามัคคี   มีความรัก                  เราประจักษ์ ในจิต อาสาสรรค์
เรามาร่วม สัญญา รวมใจพลัน                                ใช้ความรู้  นิรันดร์  ขอสัญญา
            นำไปใช้ ให้เกิด  ประโยชน์สุด                   ดูแลดุจ  บุพการี        ที่รักษา
ด้วยใจรัก  ด้วยศักดิ์ศรี ด้วยศรัทธา                        ย้ำสัญญา  แม้เหนื่อยยาก  จากใจเอย
               
 

โครงการประชุมเชิงปฏิบัติการพัฒนาคุณภาพบริการพยาบาล
๑๙ - ๒๐ มีนาคม ๒๕๖
นาตยา คำสว่าง
          สาธารณสุขศาสตรดุษฎีบัณฑิต       มีชีวิต เพื่อพัฒนา  มหาศาล
นางฟ้าชุดขาว ช่วยบันดาล                          เกริกตระการ เก่งกล้า ประชาชม
          มีผลงานวิจัย หลากหลายเรื่อง             เชี่ยวชาญเปรื่อง ปราชญ์พยาบาล กาลเหมาะสม
คือวิทยากร คนเก่ง ช่วยสังคม                         เราชื่นชม ด็อกเตอร์ นาตยา คำสว่าง อย่างจริงใจ

สุพิชา  เกิดอุดร

         ผู้เขี่ยวชาญ สวนหัวใจ  หลอดโลหิต     อาจารย์พิเศษ มีชีวิต เพื่อช่วยเหลือ
มหาวิทยาลัย นเรศวร ท่านจุนเจือ           วิทยากร คนชมเชื่อ  ตลอดกาล
        ช่วยชีวิต คนมากมาย  หัวใจแกร่ง           ท่านคือแหล่ง ความรู้ เชี่ยวประสาน
เป็นวิทยากร  คนดี ที่เชี่ยวชาญ                   เก่งตระการ คุณสุพิชา เกิดอุดร คนสอนเรา





ชื่นมนัส จาดยางโทน

 ท่านนางฟ้า จิตเวช วิเศษเหลือ       ปริญญาเหนือ หลายสาขา มาเกื้อหนุน
นิติศาสตร มหาบัณทิต ที่ทรงคุณ           เอื้ออาทร  ช่วยค้ำจุน งานของเรา
             อาจารย์พิเศษ จริยศาสตร์ และกฎหมาย  การพยาบาลคือเป้าหมาย เป็นดั่งเสา
ท่านเก่งกาจ สามารถชาญยุทธ์เชาวน์          ขวัญใจเรา คุณชื่นมนัส จาดยางโทน

รุ่งทิพย์  โตอิน

         พยาบาลชำนาญการพิเศษ วิเศษล้ำ       หัวใจนำเทคโนโลยี มารักษา
วิทยากร พัฒนาคุณภาพ ชาญวิชา                  เอื้ออาทร ผู้ป่วยมา อย่างเนิ่นนาน
        เป็นอาจารย์พิเศษ เวชศาสตร์                เชี่ยวชาญศาสตร์  ทรวงอก มหาศาล
สอนพิเศษ   มอ นเรศวร มาเนิ่นนาน               แสนเบิกบาน คุณรุ่งทิพย์ โตอิน ยินดีค่ะ

แด่คุณจตุพร บุญยืด นางฟ้าชุดขาว ผู้จากไป
         ราวอสุนีบาต   ฟาดลง  ตรงใจฉัน      จากนิรันดร์    นางฟ้า   มหาสวรรค์
                               เธอนางฟ้า  ชุดขาว  ผู้พราวพรรณ                 ความซึ้งกัน  ยังอยู่  คู่หัวใจ
                     จตุพร บุญยืด  เธอหญิงแกร่ง           เธอแข็งแรง  แกร่งกล้า และสดใส
          รักน้องบุ๋ม  รักพี่บุ๋ม  สุมฤทัย                           รักนิสัย เธอน่ารัก ประจักษ์จริง
             อ                              เธอ ยิ้มแย้ม แจ่มจิต ชีวิตรุ่ง              เธอหมายมุ่ง ดูแล  ในทุกสิ่ง
      ศัลยกรรม บุ๋มดูแล ไม่ประวิง         เธอเป็นยิ่ง นางฟ้า จรรยางาม
                                    เธออ่อนหวาน น่ารัก ประจักษ์จิต          มีชีวิต เพื่อผู้อื่น ไม่หยาบหยาม
                            อายุยัง  ไม่มาก จากเพียงนาม      จตุพร น้องบุ๋มงาม ยิ่งจรรยา   
                                          รักอาชีพ รักนางฟ้า มามากล้ำ                จตุพร  มีสุขย้ำ  แสนหรรษา
      พอทราบข่าว ราวฟ้าฟาด  บุ๋มจากลา                  อนิจจา  ความเศร้า เข้ามาเยือน
         ภาพน่ารัก สดชื่น ระรื่นจิต                      ภาพชีวิต ภาพหัวใจ  ใครจะเหมือน
                            มะเร็งร้าย  มาพรากเธอ ไม่ลืมเลือน                      เคยล้อเล่น เคยเยี่ยมเยือน  ยังจารจำ
                                          ขอเธอสู่  ฟากฟ้า  มหาสวรรค์                เป็นนางฟ้า นิจนิรันดร์  เถิดงามขำ
                            เธอนางฟ้า ชุดขาว  จะจดจำ                                จะ รักบุ๋ม พี่ขอย้ำ นิรันดร์เทอญ


                                           

แด่คุณแม่ศรีนวล นิลรัตน์
ฟ้ามัวมืด เมฆครึ้ม เศร้าซึมหมอง        ฝนครึ้มครอง ซึมเซา ให้เศร้าแสน
สวรรค์ฉ่ำ น้ำฟ้า ทั่วดินแดน                   ร่ำร้องไห้  ด้วยใจแสนารักศรัทธา
แม่ศรีนวล  คือทุกอย่าง ในชีวิต     มีดวงจิต  ที่ยิ่งใหญ่ ให้ศึกษา
แม้จนยาก ลำบาก มีเมตตา                                เลี้ยงลูกมา อุตสาหะ มานะใจ
   แม่เลี้ยงวัว เลี้ยงเป็ด ทำทุกสิ่ง    มิเกรงกริ่ง ความลำบาก แม่สดใส
ทำขนมหวาน แสนอร่อยให้กลอยใจ                   ช่วยแม่ขาย เก็บเงินมาให้ลูกเรียน
            แม่เหนื่อยยาก เพียงใด ใครก็รู้        ลูกจึงสู้ ช่วยแม่ มิแปรเปลี่ยน
ทำเพื่อเรียน ทำเพื่อรัก ทำเพื่อเพียร                     ลูกได้เปลี่ยน ช่วยแม่  ในทุกทาง

ลูกเรียนจบ  ตอบแทนคุณ บุญล้นฟ้า      แม่เราเริ่มมีเวลา พักผ่อนบ้าง
แม่เริ่มสุข หลังเลี้ยงลูก เริ่มปล่อยวาง                     แม่ศรีนวล คือทุกอย่าง ของพวกเรา
   ตอบแทนคุณ เกื้อหนุน คุณของแม่            ลูก ดูแล มิให้แม่   ได้หมองเศร้า
แม่ศรีนวล เริ่มล้มป่วย เจ็บไม่เบา                                 เทพเชิญเอา แม่ไปไว้ ใกล้เทวา
   พ่อรออยู่ บนสวรรค์  ชั้นสูงสุด                ที่มนุษย์  สามารถ แสวงหา
แม่ศรีนวล กลับสู่ เทพมารดา                                 คู่พ่อสุรจิต หรรษา นิรันดร์กาล
                 ฟ้าสว่างเจิดอำไพ กว้างไกลกว่า           แจ่มแจ้งแสงสุริยา มหาศาล
สร้างบุญแห่งความดี มาช้านาน              แม่ศรีนวล คือตำนาน ชั่วกาลเอย

แด่คุณพ่อกิ้ม โตทองสุข
ราวอสุนีบาต ฟาดกลางใจ ในชีวิต       เมื่อดวงจิต พ่อดับลง  ที่ตรงหน้า
เหมือนจิตดับ อับแสง  แห่งศรัทธา       รู้ล่วงหน้า ยิ่งเจ็บปวด รวดร้าวใจ
มองสายตา คราจะจาก จะพรากแล้ว    โอ้ดวงแก้ว จะดับลง ไม่สงสัย
สงสารพ่อ จับจิต ชีวิต ใคร                        ก็ช่วยได้ แต่พ่อเรา  กลับเศร้าตรม
           จิตค่อยดับ ลับตา  จากลาโลก         ทิ้งความโศก โศกา    แสนขื่นขม
พ่อมาจาก พรากไป  ใจระทม                    ลูกจะจม ความทุกข์   ไร้สุขจริง
            พ่อเคยขยัน ขันแข็ง แข็งแรงนัก            ทั้งงานหนัก งานเบา ในทุกสิ่ง
พ่ออาบเหงื่อ ต่างน้ำ ไม่ประวิง         แสนทรหด  ของจริง  ลูกผู้ชาย
          พ่อทำไร่  รับจ้าง งานทุกอย่าง                 พ่อคิดสร้าง ครอบครัว ไม่ห่างหาย
เป็นทหาร ขับรถ ด้วยใจกาย                              เก็บเงินไว้ให้ลูกเรียน เพียรวิชา
           ไปทำงาน  ต่างประเทศ แสนไกลนัก         อยู่อิรัก  ซาอุ  ลำบากหา
พ่อกินข้าว กับฝุ่นทราย  หลายเพลา                    อดทนมา  เก้าปี  มีสุขใจ
             เก็บเงิน ทอง  กองมา ให้เมียลูก         ด้วยจิตผูก พันทวี  อย่างสุขใส
พ่อกลับมา  อยู่แม่ลูก   สุขกว่าใคร                   สี่มุมเมือง  ค้าขาย ใจเบิกบาน
              พ่อขับรถ แม่นั่งคู่  คอยจู๋จี๋                  ลูกช่วยชี้  เส้นทาง  เกษมศานต์
เลี้ยงลูกมา จนเติบใหญ่   ได้เชี่ยวชาญ               จนถึงกาล ตอบแทน ระลึกคุณ
            ลูกได้ดี ทุกคน  พ้นวิกฤต                         มีชีวิต   เกษมสุข   ประเสริฐสุนทร์
พ่อมาป่วย  ทุกข์ยาก  ลูกเจือจุน                         โรคร้ายวุ่น สู่เม็ดเลือด  เดือดหัวใจ
   จะยื้อยุด  ฉุดชีวิต  ไว้ก็ได้                         พ่อสั่งไว้  พากลับบ้าน  ยังแจ่มใส
พ่อตัวอย่าง  ชาวกำแพงนิราศไกล                        มีหัวใจ เพื่อสังคม  สั่งสมดี
    บริจาค ร่างกาย ให้ศึกษา                           เพื่อวิชาการแพทย์ สมศักดิ์ศรี
อาจารย์ใหญ่  อุทิศร่าง ทั้งชีวี                                เพื่อชีพี  มีประโยชน์ โปรดสังคม
   พ่อคนดี ที่จากไป ใจแสนเศร้า                      แม่ลูกเอา เยี่ยงอย่าง แสนเหมาะสม
ไม่ต้องห่วง ดวงใจ ลูกนิยม                                     ยึดแบบ สม ศักดิ์พ่อ ที่ขอลา
           ขอพ่อสู่สรวงสวรรค์ ชั้นดุสิต                         มีชีวิต บนฟากฟ้า  อย่างหรรษา
เกษมสุข ทุกนาที ที่ราชา                                     สมเหนื่อยมา  ขอท่านหลับ ลับนิรันดร์

           
         

แด่นางฟ้าสมพร ดอกพิกุล
                  เพราะเธอคือ นางฟ้า ลงมาเกิด        จิตงามเลิศ  ราวเทพธิดา  มหาศาล
เธอมีจิต  เอื้ออาทร ทุกก่อนกาล                          เธอประสาน ความรัก สามัคคี
                    เธอเมตตา ต่อทุกคน ชนสวรรค์      ทำทุกวัน เพื่อคนอื่น  ให้สุขขี
เธอเป็นดัง นางฟ้า  ที่แสนดี                                  นางพยาบาล คือชีวี   รับใช้ชน
                    เป็นพี่ใหญ่  ใจกว้าง อย่างวิเศษ            เสียสละ เพื่อทุกเพศ ทุกแห่งหน
เธอเคร่งครัด     ยึดถูกต้อง เพื่อผู้คน                        เธอ ซื่อสัตย์ ใส่ใจคน  ไข้ที่มา
                    จะยากจน เข็ญใจ เธอเข้าช่วย              คนเจ็บป่วย รักเธอ ทุกทิศา
เพื่อประโยชน์  ของคนไข้  มีจรรยา                            เธอรักษา ด้วยหัวใจ รับใช้จริง
      ชำนาญการพิเศษ สมพรได้                     อุตสาหะยิ่งใหญ่  ในทุกสิ่ง
เกษียณอย่างภูมิใจ  เธอรักจริง                                   พยาบาล ที่ใหญ่ยิ่ง ก็คือเธอ
                  เธอช่วยเหลือ สังคม นิยมนัก                มีความรัก  ยังรับใช้  ไม่พลั้งเผลอ
ยังมีสุข  จิตอาสา ได้พบเจอ                                    แต่แล้วเธอ มาจากไป  อาลัยลา
                  มะเร็งร้าย คร่าคนดี ที่มีจิต                    มีชีวิต เพื่อคนอื่น ด้วยหรรษา
สมพรจาก   เพียงกาย  ใจศรัทธา                              เธอยังอยู่ ในวิญญา ของพวกเรา
      ขอเธอกลับ  คืนฟ้า มหาสวรรค์           เธอยืนหยัด  ทุกคืนวัน มิอับเฉา
จะรักเธอ รักความดี  ไม่มีเบา                            เธอตัวอย่าง ของพวกเรา  นิจนิรันดร์
                       
                                                 

พระยารามรณรงค์สงครามรามภักดีอภัยพิริยปรากรมพาหุ (พระยากำแพงเพชร-นุช) เดิมรับราชการอยู่ที่กรุงเทพฯ ในรัชสมัยขององค์พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช พระยากำแพงเพชร (นุช) เป็นบุตรของพระยากำแพง (เกริก สมัยกรุงธนบุรี) มีภรรยาเรียกกันว่า ท่านผู้หญิงชี แต่ชื่อจริงเรียก “กาว” เป็นราชธิดาเจ้าผู้ครองนครเชียงราย พระยากำแพงเพชร (นุช) เป็นญาติกับสมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต) วัดระฆังโฆสิตาราม ครั้นพระยากำแพงเพชร (นุช) ได้ไปราชการทัพหลายครั้ง มีความดีความชอบ องค์พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช ได้พระราชทาน ดาบด้ามทองฝักทองคำเป็นบำเหน็จมือ (พระแสงฯ ราชศัสตรา ประจำเมืองกำแพงแพชรในปัจจุบัน) และอีกทั้งได้รับพระราชทานตำแหน่งให้เป็นผู้สำเร็จราชการเมืองกำแพงเพชร
พระยากำแพงเพชร (นุช) มีบุตรกับท่านผู้หญิงชีคือ
1. ท่านผู้หญิงแพง เป็นภรรยาพระกำแพงเพชร (นาค) มีบุตรด้วยกัน 6 คน เป็นผู้ชาย 5 คน ผู้หญิง 1 คน คือ
       - พระยากำแพงเพชร (บัว) ไปราชการทัพเวียงจันทน์ กลับมาก็ถึงอนิจกรรมในเวลานั้น
       - พระยาสวรรคโลก (เถื่อน) ลงไปรับราชการอยู่กรุงเทพฯ เป็นพระยาราชสงครามไปราชการทัพเวียงจันทน์ ได้ลาวเชลยมา 100 ครัวเรือนมีความชอบโปรดเกล้าให้ขึ้นมาเป็นพระยากำแพงเพชรแทนพี่ชายและได้รับพระราชทานลาว 100 ครัวเรือนด้วย ได้ให้เชลยตั้งบ้านเรือนอยู่วัดป่าหมู เหนือบ้านหลวงมนตรี ปัจจุบันเรียกว่า “เกาะยายจันทร์” ต่อมาได้อพยพชาวเวียงจันทน์ทั้งหมดมาอยู่ที่บ้านปากคลอง ท่านรับราชการได้ 16 ปีเศษ พระยากำแพงเพชร (เถื่อน) ก็ถึงอนิจกรรม
       - พระยากำแพงเพชร (น้อย) เป็นพระพลอยู่แล้ว ได้เลื่อนขึ้นเป็นพระยากำแพงเพชร รับราชการ 15 ปี ถึงแก่อนิจกรรม
      - พระยากำแพงเพชร (เกิด) รับราชการเป็นพระยาตากอยู่ 10 ปี ไปราชการทัพเชียงตุง กลับจากทัพ ได้เลื่อนเป็นพระยากำแพงเพชรแทนพี่ชาย อยู่ 11 ปี จึงถึงแก่อนิจกรรม (เป็นปู่ของพระกำแหงสงคราม- ฤกษ์ นุชนิยม)
     - นายสุดใจ รับราชการอยู่ที่กรุงเทพฯเป็นที่นายพลพ่าย หุ้มแพร
(ท่านทั้ง 5 นี้เคยเป็นมหาดเล็กหุ้มแพรทุกท่าน)
     - ท้าวอิ่ม เป็นท้าวอยู่ในแผ่นดินสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย และรับราชการอยู่จนแผ่นดินพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 4
2. ท่านผู้หญิงพลับ
3. พระฤทธิเดช รับราชการอยู่ที่กรุงเทพฯ
สายสกุลสายตรงจากพระยากำแพงเพชร (นุช) คือ  กำแหงสงคราม, กลิ่นบัว, นาคน้อย, นุชนิยม, รอดศิริ, รามบุตร, รามสูต, ศุภดิษฐ์ และอินทรสูต---เรียงตามอักษร

พระครูวิบูลวชิรธรรม (หลวงพ่อปลอดภัย)
พระครูวิบูลวชิรธรรม มีนามเดิมว่า สว่าง เจริญศรี เกิดเมื่อวันอาทิตย์ที่ ๑๗ มิถุนายน พ.ศ. ๒๔๒๖  เป็นบุตรของขุนเจริญสวัสดิ์ เมื่อพระครูวิบูลวชิรธรรม เกิดได้เพียง 5 วัน โยมมารดาของท่านก็ถึงแก่กรรม ได้มีแม่น้าเลี้ยงดูท่านจนเติบใหญ่ (แม่น้าก็คือภรรยาคนที่ 1 ของขุนเจริญสวัสดิ์) พอท่านมีอายุพอสมควรที่จะศึกษาเล่าเรียนได้ ท่านก็เริ่มศึกษาอักขระสมัย และหนังสืออักขระขอมเบื้องต้นจากขุนเจริญสวัสดิ์ผู้เป็นบิดา เมื่ออายุได้ 13 ปี ขุนเจริญสวัสดิ์ก็ถึงแก่กรรม พระครูวิบูลวชิรธรรมจึงกำพร้าบิดา-มารดาแต่เยาว์วัย แต่ท่านก็พยายามประคองตัวประคองใจเชื่อฟังคำตักเตือนสั่งสอนของแม่น้าเป็นอย่างดี เนื่องจากท่านอยู่กับแม่น้าของท่านมาโดยตลอด แม่น้าของท่านก็เอ็นดูรักใคร่สงสารปราณีท่านเสมือนเป็นบุตรที่แท้จริง มีความประสงค์อยากจะให้พระครูวิบูลวชิรธรรมได้รับการศึกษาชั้นสูง ๆ ขึ้นไปอีก เพื่อจะได้มีความรู้เฉลียวฉลาด จะได้ดำเนินวิถีชีวิตตามแบบอย่างขุนเจริญสวัสดิ์ผู้เป็นบิดา เนื่องจากบิดาของท่านเป็นผู้มีความสามารถเฉลียว
ฉลาด มีคนเคารพนับถือทั้งในหมู่บ้าน ตำบล อำเภอใกล้เคียงทั่วไป แม่น้าจึงได้นำพระครูวิบูลวชิรธรรมไปฝากกับหลวงพ่อเผือกหรือพระครูบรรพโตปมญาณ วัดหัวดงเหนือ ตำบลหัวดง อำเภอบรรพตพิสัย จังหวัดนครสวรรค์ สมัยนั้นนับว่าวัดหัวดงเหนือ เป็นสำนักเรียนคัมภีร์มูลกัจจายน์ที่มีชื่อเสียงโด่งดังสำนักหนึ่ง ท่านได้ศึกษาเล่าเรียนคัมภีร์มูลกัจจายน์ และหนังสืออักขระขอมอยู่ที่วัดหัวดงเหนือ เป็นเวลานานประมาณ 7 ปี มีพระอาจารย์สด (ต่อมาได้เลื่อนฐานะเป็นพระครูสวรรค์วิถี) เป็นครูสอน พอพระครูวิบูลวชิรธรรมมีอายุ 20 ปีบริบูรณ์ แม่น้าได้อนุญาตให้ไปศึกษาต่อที่จังหวัดพระนครศรีอยุธยา โดยได้รับความเมตตาจากพระครูบรรพโตปมญาณ หรือหลวงพ่อเผือก วัดหัวดงเหนือ พระอาจารย์ของท่านเป็นผู้นำไป
ครั้นถึงปี พ.ศ. 2470 ท่านได้รับตราตั้งเป็นเจ้าคณะกิ่งอำเภอแสนตอ จังหวัดกำแพงเพชร ได้รับพระราชทานสมณะศักดิ์เป็นพระครูสัญญาบัตรที่ “พระครูวิบูลวชิรธรรม”
เมื่อ พ.ศ. 2500 คณะสงฆ์อำเภอคลองขลุงและประชาชนชาวตำบลท่าพุทรา ได้พร้อมกันไปอาราธนาพระครูวิบูลวชิรธรรม ให้ขึ้นมาประจำอยู่ที่วัดคฤหบดีสงฆ์ ตำบลท่าพุทรา อำเภอคลองขลุง จังหวัดกำแพงเพชร เพราะว่าวัดคฤหบดีสงฆ์ได้ชำรุดทรุดโทรมลงอย่างหนัก พระครูวิบูลวชิรธรรมมีความสนใจในเรื่องของวัตถุมงคลและวิชาอาคม ท่านจึงได้มีการไปเรียนวิชาอาคมกับพระอาจารย์ที่ท่านนับถือในจังหวัดต่าง ๆ และได้สร้างวัตถุมงคลแคล้วคลาดจากปวงภัย โดยเฉพาะที่มีชื่อเสียงโด่งดังมาก คือ ยันต์หนัง
หน้าผากเสือกับเหรียญปลอดภัย วัตถุมงคลทั้ง 2 สิ่งนี้เป็นวัตถุมงคลซึ่งมีประสบการณ์จากผู้ที่นำไปบูชาแล้วรอดปลอดภัยจากเหตุการณ์ต่าง ๆ จะเห็นได้ถึงความศักดิ์สิทธิ์และความเชื่อของผู้คนที่มีต่อหลวงพ่อสว่างและวัตถุมงคลของท่าน

หลวงพ่อแสวง ฉนฺทโก
 หลวงพ่อพระครูวชิรคุณาทร  มีนามเดิมว่า แสวง  นามสกุล มาลัย เป็นบุตรของนายนาน และนางเยี่ยม  มาลัย  เกิดเมื่อวันพฤหัสบดีที่ 3 มิถุนายน พ.ศ. 2469 (ปีขาล)
ณ หมู่ที่ 6 ตำบลบ้านแหลม อำเภอบางปลาม้า จังหวัดสุพรรณบุรี มีพี่น้องทั้งหมด 5 คน
 ในวัยเด็กหลวงพ่อแสวง  ท่านเป็นผู้มีความกตัญญูกตเวทีต่อบิดามารดา  อุปนิสัยของท่านเป็นคนตรง รักความถูกต้อง สิ่งใดที่ไม่ถูกต้องท่านก็จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวและไม่ยอมใคร ในปี พ.ศ. 2479 บิดามารดาได้พาท่านไปฝากเรียนที่โรงเรียนวัดสวนราษฎร์บำรุง ตำบลไผ่กองดิน อำเภอบางปลาม้า จังหวัดสุพรรณบุรี ท่านได้ตั้งใจศึกษาเล่าเรียนจนจบชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 เมื่อปี  พ.ศ. 2483
หลวงพ่อแสวงท่านอุปสมบทเมื่อวันจันทร์ที่ 3 มิถุนายน พ.ศ. 2489 ณ พัทธสีมาวัดดาว ตำบลบ้านแหลม อำเภอบางปลาม้า จังหวัดสุพรรณบุรี พระครูครื้น อมโร  พระอุปัชฌาย์ได้ให้ฉายาแก่หลวงพ่อแสวงว่า
“ฉนฺทโก”  เมื่อบวชแล้วหลวงพ่อแสวงได้จำพรรษาอยู่ที่วัดดาว  และได้เริ่มศึกษาเล่าเรียนพระธรรมวินัย
หลวงพ่อแสวงท่านสนใจศึกษาร่ำเรียนวิชาต่าง ๆ เป็นอย่างมาก ครูบาอาจารย์ที่ท่านให้ความเคารพ                และฝากตัวเป็นศิษย์ที่สำคัญท่านหนึ่งก็คือพระครูครื้นวัดสังโฆสิตาราม  ซึ่งเป็นพระอุปัชฌาย์ของท่านและ                เป็นพระปรมาจารย์ผู้เรืองวิชาอาคมเป็นอย่างยิ่งในสมัยนั้น  ในขณะที่ท่านศึกษาเล่าเรียนอยู่ที่วัดโพธิ์ตะควนนั้นท่านได้ร่ำเรียนวิชาสักยันต์ไปด้วย  และที่สำคัญคือเรียนวิชาเกี่ยวกับเครื่องรางของขลังที่สร้างชื่อเสียงให้กับท่าน ในเวลาต่อมา คือการปลุกเสกสิงห์มหาอำนาจมหาบารมี  เมื่อท่านสอบได้นักธรรมเอกในปี พ.ศ. 2494 แล้วท่านได้ออกเดินธุดงค์ไปยังสถานที่ต่าง ๆ เช่น วัดพระพุทธบาทสระบุรี  วัดพระแท่นดงรัง  จังหวัดกาญจนบุรี  วัดตาก้องจังหวัดนครปฐมได้ฝากตัวเป็นศิษย์หลวงพ่อแช่มและได้ศึกษาเล่าเรียนวิชากับหลวงพ่อแช่มอยู่เป็นเวลานาน 
ในปี พ.ศ. 2502 หลวงพ่อแสวง ได้เดินทางมาบ้านวังน้ำแดงเป็นครั้งแรกตามที่มีชาวบ้านไปนิมนต์ท่าน  และท่านได้รับปากกับชาวบ้านว่าจะมาสร้างวัดวังน้ำแดง และอยู่เป็นเจ้าอาวาสวัดวังน้ำแดง ตามที่ชาวบ้านต้องการ
ในช่วงที่หลวงพ่อแสวงเดินธุดงค์ผ่านมาทางจังหวัดอ่างทองนั้น  ท่านได้พบครูบาอาจารย์สอน วิชาวัวกระทิงให้กับท่าน ท่านได้นำไม้มาแกะสลักเป็นรูปวัวกระทิงไว้ที่วัดวังน้ำแดงด้วย หลังจากมาอยู่ที่วัดวังน้ำแดง  หลวงพ่อแสวงท่านได้เริ่มสร้างวัตถุมงคลต่าง ๆ จำนวนมาก
หลวงพ่อแสวงได้มรณภาพด้วยโรคหัวใจล้มเหลว เมื่อวันอังคารที่ 9 มีนาคม พ.ศ. 2542 เวลาประมาณ 16.30 น. สิริอายุได้ 73 ปี 9 เดือน 6 วัน รวมพรรษาได้ 52 พรรษา

หลวงพ่อวิเชียรโมลี (ปลั่ง พฺรหมฺโชโต)
"พระวิเชียรโมลี" อดีตเจ้าคณะจังหวัดกำแพงเพชร และอดีตเจ้าอาวาสวัดพระบรมธาตุ ตำบลนครชุม อำเภอเมือง จังหวัดกำแพงเพชร พระภิกษุผู้ทรงวิทยาคุณ ที่ชาวเมืองกำแพงเพชร ให้ความเลื่อมใสศรัทธาเป็นอย่างยิ่ง         
พระวิเชียรโมลี มีนามเดิมว่า "ปลั่ง" ท่านเป็นชาวกำแพงเพชรโดยกำเนิด เกิดที่บ้านตำบลลานดอกไม้ อำเภอเมือง จังหวัดกำแพงเพชร เมื่อปี พ.ศ.2417 บิดาชื่อ นายพุ่ม มารดาชื่อ นางน้อย ครอบครัวประกอบอาชีพกสิกรรม ท่านเป็นบุตรคนที่ 2 ในจำนวนบุตร 5 คน ได้รับการศึกษาเบื้องต้นจนสามารถอ่านออกเขียนได้ที่วัดพระบรมธาตุ เมื่ออายุครบ
อุปสมบทแล้ว ท่านได้เข้าพิธีอุปสมบทเป็นพระภิกษุ ณ พัทธสีมาวัดคูยาง ตำบลในเมือง อำเภอเมือง จังหวัดกำแพงเพชร โดยมีพระครูธรรมาธิมุตมุนี (กลึง) วัดคูยาง เป็นพระอุปัชฌาย์พระปลัดจอก วัดเสด็จ เป็นพระกรรมวาจาจารย์ และพระครูชื่น วัดทุ่งสวน เป็นพระอนุสาวนาจารย์ ได้รับนามฉายาว่า "พรหมโชโต" หลังจากอุปสมบทท่านได้เดินทางไปศึกษาหาความรู้ที่จังหวัดเชียงใหม่อยู่ระยะหนึ่งแล้วกลับมาอยู่ที่จังหวัดตาก
ต่อมาท่านได้กลับมาอยู่ที่จังหวัดกำแพงเพชรแดนมาตุภูมิอีกครั้ง โดยจำพรรษาที่วัดราษฎร์เจริญพร ตำบลหนองปลิง ก่อนย้ายไปอยู่ที่วัดอมฤต ตำบลลานดอกไม้ตก จากนั้นกลับไปอยู่ที่วัดคูยางอีกครั้ง ก่อนที่จะได้รับอาราธนาให้ดำรงตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดพระบรมธาตุ เป็นลำดับ
ลำดับสมณศักดิ์ พ.ศ. 2469 ครั้งแรกที่ได้รับพระราชทานแต่งตั้ง คือ พระครูเมธีคณานุรักษ์ ตำแหน่งผู้รักษาพระบรมธาตุ รั้งตำแหน่งรักษาการเจ้าคณะจังหวัดกำแพงเพชร เมื่อปี พ.ศ. 2473 ได้รับพระราชทานเลื่อนสมณศักดิ์เป็น พระครูวิเชียรโมลี ดำรงตำแหน่งเจ้าคณะจังหวัดกำแพงเพชร และเมื่อปีพ.ศ.2478 ได้รับพระราชทานเลื่อนสมณศักดิ์เป็นพระราชาคณะชั้นสามัญยกเป็น พระวิเชียรโมลี ศรีวชิรปราการคณานุรักษ์ สังฆปาโมกข์ ดำรงตำแหน่งเจ้าคณะจังหวัดกำแพงเพชร
พระวิเชียรโมลี (ปลั่ง) วัดพระบรมธาตุ นครชุม เป็นพระเถระผู้ทรงวิทยาคุณ ได้รับอาราธนาเข้าร่วมในพิธีปลุกเสก พระกริ่งชนะสงคราม ที่รัฐบาลในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 จัดสร้างขึ้นเพื่อเป็นมิ่งขวัญกำลังใจแก่ทหารหาญ นับว่าเป็นพระเถระผู้ทรงวิทยาคุณที่มีชื่อเสียงมากรูปหนึ่งในสมัยนั้น สมัยสงครามอินโดจีน ท่านยังได้ทำเสื้อยันต์แดง แจกทหารผู้ไปราชการสงคราม ทำให้มีผู้เลื่อมใสในตัวท่านเป็นอันมาก เนื่องจากประจักษ์ในวิทยาคม จนได้รับอาราธนาให้นั่งเครื่องบินเพื่อหว่านทรายเสกให้ประชาชนและทหารรอดพ้น จากอันตรายจากภัยสงคราม
นอกจากนี้ พระวิเชียรโมลี ยังมีวัตถุมงคลเครื่องรางของขลัง เป็นที่ปรารถนาของประชาชนอีกมากมาย อาทิ หนังหน้าเสือลงยันต์ นางกวัก ผ้ายันต์นกคุ้ม รูปหล่อลอยองค์ขนาดเล็กหน้าตัก 1 นิ้ว เหรียญรูปท่านรุ่นต่างๆ แหวนและพระกริ่ง ซึ่งเป็นที่นิยมมากในสมัยนั้น และในปัจจุบันนี้ ก็ยังเสาะแสวงหาครอบครองกันอยู่ แต่มีน้อยนักที่จะได้ไว้ในครอบครอง
พระวิเชียรโมลี เน้นหลักคุณธรรม คือ ความเมตตา และความเสียสละ ละความโลภในลาภสักการะได้สิ้นเชิง ท่านเดินทางไปที่แห่งใด ไม่เคยต้องพกเงินติดตัวไปเลย ด้วยมีแต่ผู้คนเอามาถวายท่าน แต่ท่านก็ไม่เคยเก็บสะสมเงินทองที่ได้มานั้นไปใช้เป็นการส่วนตัว มีแต่นำไปพัฒนาบูรณะวัดให้สวยงามเป็นที่น่าศรัทธาเลื่อมใสของผู้มาทำบุญที่วัด นับว่าเป็นพระแท้ที่น่ายกย่องสรรเสริญกราบไหว้ได้อย่างสนิทใจอีกรูปหนึ่ง         
เจ้าคุณวิเชียรโมลี มรณภาพ เมื่อปี พ.ศ. 2488 อายุ 71 ปี

ครูมาลัย ชูพินิจ เกิดเมื่อวันพุธที่ 25 เมษายน พ.ศ.2449 ที่บ้านริมแม่น้ำปิง ตำบลคลองสวนหมาก อำเภอเมืองกำแพงเพชร จังหวัดกำแพงเพชร เป็นบุตรของ นายสอน และนางระเบียบ ชูพินิจ ในวัยเด็ก ครูมาลัย ชูพินิจ เข้ารับการศึกษาชั้นต้นที่จังหวัดกำแพงเพชร จนจบชั้นประโยคประถมศึกษา เมื่ออายุประมาณ ๑๐ ปี จึงเข้าไปศึกษาต่อใน ระดับสูงจนจบประโยคมัธยมศึกษา  เมื่อ ปี พ.ศ.๒๔๖๗ และใช้ชีวิตส่วนใหญ่ อยู่ในกรุงเทพฯ ครูมาลัย ชูพินิจ เริ่มประกอบอาชีพครั้งแรกโดยรับราชการครู ที่โรงเรียนวัดสระเกศ เมื่อ ปี พ.ศ.๒๔๖๗ สองปีต่อมาก็ลาออกจาก อาชีพครูเนื่องจากพอใจกับงานหนังสือพิมพ์มากกว่า และได้ยึดอาชีพนักหนังสือพิมพ์ และนักประพันธ์มาโดยตลอด ๓๗ ปี จนถึงแก่กรรมด้วยโรคมะเร็งที่ปอดเมื่อวันที่ ๒๐ สิงหาคม พ.ศ.๒๕๐๖ เวลา ๑๗.๔๕ น. ณ  โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ในช่วงเวลาที่ ครูมาลัย ชูพินิจ ประกอบอาชีพนักหนังสือพิมพ์ และนักประพันธ์
ได้สร้างผลงานไว้มากมาย ทั้งด้านสารคดี บทความ กีฬา ปรัชญา นวนิยาย เรื่องสั้น บทละคร มีผู้กล่าวคาดประมาณกันว่าผลงานของมาลัย ชูพินิจ มีประมาณ ๓๐๐๐ เรื่อง นับว่ามาลัย ชูพินิจ เป็นนักประพันธ์ที่มีผลงานมากที่สุดคนหนึ่ง เป็นตัวอย่างของ ความอุตสาหะ ในการประกอบอาชีพที่ดียิ่ง นามปากกาของ มาลัย ชูพินิจ ได้แก่ ก.ก.ก. จิตรลดา ฐ.ฐ.ฐ. ต่อแตน น.น.น. น้อย อินทนนท์ นายไข่ขาว นายฉันทนา นายดอกไม้ นายม้าลาย แบ๊ตตลิ่งกรอบ ผุสดี ผู้นำ พลับพลึง ม.ชูพินิจ มะกะโท แม่อนงค์ เรไร เรียมเอง ลูกป่า วิชนี ส.ส.ส. สมิง กะหร่องหนอนหนังสือ อะแลดดิน อาละดิน Aladdin อาตมา อินทนนท์น้อย อุมา ฮ.ฮ.ฮ. ฉ.ฉ.ฉ. ดุสิต ลดารักษ์
นวนิยายที่ดีเด่น แสดงถึงความผูกพันทางความรู้สึกระหว่างครูมาลัย ชูพินิจ กับกำแพงเพชร คือ นวนิยาย เรื่อง ทุ่งมหาราช ใช้นามปากกาว่า เรียมเอง ซึ่งมาลัย ชูพินิจ กล่าวไว้ในคำนำของหนังสือว่า "ความมุ่งหมายของข้าพเจ้าในการเขียนทุ่งมหาราช ก็มิได้ ปรารถนาจะให้เป็นประวัติของตำบลคลองสวนหมาก ซึ่งปัจจุบันได้เปลี่ยนนามกันมา เป็นนครชุมหรือประวัติศาสตร์ของชาวบ้านนั้น โดยแท้จริงมากไปกว่าเสมือนบันทึกของเหตุการณ์ประจำยุค ประจำสมัย" นวนิยายเล่มนี้ เป็นจุดเริ่มต้นของข้อมูลการค้นหาตนเองของอนุชนกำแพงเพชรในปัจจุบัน
ครูมาลัย ชูพินิจ เป็นผู้มีผลงานสร้างสรรค์ต่อวงการหนังสือพิมพ์และวงการ ประพันธ์เป็นอเนกอนันต์ นอกจากงานหนังสือพิมพ์ และการประพันธ์แล้ว มาลัย ชูพินิจ ยังได้ปฏิบัติงานรับใช้สังคมอีกเป็นอันมาก ได้รับเชิญให้ดำรงตำแหน่ง กรรมการในองค์การทางสังคม หลายองค์การ ในทางการเมืองได้รับแต่งตั้ง เป็นสมาชิกสภาร่างรัฐธรรมนูญ ในทางวิชาการเป็นอาจารย์พิเศษ วิชาการบริหาร ฝ่ายบรรณาธิการของวารสารศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
ผลงานทุกประเภทของมาลัย ชูพินิจ ได้รับการยอมรับนับถือจากทุกวงการ เกียรติยศก่อนเสียชีวิต คือการได้รับพระราชทานปริญญาดุษฏีบัณฑิตกิตติมศักดิ์ สาขาวารสารศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เมื่อ พ.ศ.๒๕๐๕

นายประเสริฐ ศรีสุวพันธุ์ เป็นบุตรของนายสีและนางอินทร์ ศรีสุวพันธุ์ มีกำเนิดเมื่อวันอังคาร ที่ 31 พฤษภาคม พุทธศักราช 2470 ณ บ้านเลขที่ 5 ตำบลคลองสวนหมาก อำเภอเมืองกำแพงเพชร จังหวัดกำแพงเพชร ปัจจุบันคือตำบลนครชุม อำเภอเมืองกำแพงเพชร จังหวัดกำแพงเพชร 
เมื่อเจริญวัยขึ้นมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับวัด เนื่องจากน้าชายอุปสมบทเป็นพระภิกษุที่วัดท่าหมัน จึงเข้าไปรับใช้เป็นลูกศิษย์ของหลวงน้า ซึ่งเป็นพระภิกษุที่เข้มงวด เป็นผู้อบรมสั่งสอนหนังสือให้กับนายประเสริฐ ศรีสุวพันธุ์ ก่อนถึงวัยเกณฑ์การศึกษาจริง ขณะที่ศึกษาระดับประถมศึกษาที่โรงเรียน
วัดท่าหมัน ก็ยังคงเป็นลูกศิษย์วัดอยู่ด้วย เมื่อจบชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 ก็ได้ศึกษาต่อในชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1
(ม.1) ที่โรงเรียนกำแพงเพชร “วัชรราษฎร์วิทยาลัย” ซึ่งเป็นโรงเรียนประจำจังหวัด และสำเร็จการศึกษาชั้นมัธยมศึกษาปีที่
 6 (ม.6) หลังจากจบการศึกษาชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ก็ได้ศึกษาต่อและได้เข้ารับราชการครู ในตำแหน่ง ครูประชาบาลโรงเรียนบ้านหนองปลิง อำเภอเมืองกำแพงเพชร ในปีพุทธศักราช 2493 ด้วยความเป็นผู้ใฝ่ศึกษา นายประเสริฐก็ได้สมัครสอบชุดครูมูล และสามารถสอบได้ 3 ชุดในคราวเดียวกัน เป็นที่สนใจและยอมรับของวงการครู ตำแหน่งที่สูงขึ้น คือเป็นผู้บริหารโรงเรียนบ้านทุ่งสวน และก็ทำหน้าที่ครูผู้สอนไปด้วย หลังจากนั้นผู้บังคับบัญชาได้ขอให้โอน ไปช่วยปฏิบัติหน้าที่ตำแหน่งเสมียนแผนกศึกษาธิการจังหวัดในปีพุทธศักราช 2497
นายประเสริฐ ศรีสุวพันธุ์ ได้สมรสกับนางสาวประเทือง ชาญเชี่ยว ซึ่งมีอาชีพเป็นข้าราชการครูเช่นเดียวกัน และมีบุตรด้วยกัน 5 คน หลังจากนั้นได้ดำรงตำแหน่งครูโรงเรียนวัดราษฎร์เจริญพร และดำรงตำแหน่งครูใหญ่โรงเรียนสหวิทยาคมและต่อมาได้ดำรงตำแหน่งหัวหน้าหน่วยศึกษานิเทศก์ จังหวัดกำแพงเพชร นายประเสริฐ ศรีสุวพันธุ์ ได้ใช้ช่วงเวลาของชีวิตในวัยทำงานเดินทางสำรวจค้นคว้าทำความเข้าใจเรื่องราวของเมืองกำแพงเพชร และเมืองนครชุม ซึ่งเป็นบ้านเกิดอย่างต่อเนื่อง จนเป็นผู้ที่มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องราวของท้องถิ่นเมืองกำแพงเพชรอย่างแตกฉาน ในขณะเดียวกันก็ไม่ละเลยต่อการศึกษาในระบบ โดยสมัครเข้า ศึกษาต่อและสำเร็จการศึกษาปริญญาศึกษาศาสตรบัณฑิต (ศษ.บ.) จากมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ในปีพุทธศักราช 2515
ดังนั้น นายประเสริฐจึงเป็นบุคคลในกลุ่มแรก ๆ ที่ทำการศึกษาค้นคว้าและเผยแพร่เรื่องราวของท้องถิ่นเมืองกำแพงเพชรและเมืองนครชุมอย่างเป็นระบบ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวประวัติศาสตร์ ประเพณี วัฒนธรรม โบราณคดี โดยเฉพาะเรื่องราวของพระเครื่องเมืองกำแพงเพชรและวัดต่างๆ ในประวัติศาสตร์ นายประเสริฐ ศรีสุวพันธุ์ เกษียณอายุราชการในตำแหน่งหัวหน้าหน่วยศึกษานิเทศก์ สำนักงานการประถมศึกษาจังหวัดกำแพงเพชร เมื่อปีพุทธศักราช 2530 และเคยได้รับเกียรติปฏิบัติหน้าที่กรรมการผู้ทรงคุณวุฒิในคณะกรรมการศึกษา ศาสนา และวัฒนธรรม จังหวัดกำแพงเพชร และได้รับเชิญจาก สถาบันไทยศึกษาจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เป็นคณะกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิในระดับท้องถิ่น เขียนสารานุกรมวัฒนธรรมจังหวัดกำแพงเพชร
จากประวัติและผลงานดังกล่าว สำนักงานคณะกรรมการแห่งชาติได้ประกาศยกย่องเชิดชูเกียรติให้อาจารย์ประเสริฐ ศรีสุวพันธุ์ เป็นผู้มีผลงานดีเด่นทางด้านวัฒนธรรมสาขามนุษยศาสตร์