จดหมายเหตุวัฒนธรรมกำแพงเพชร โดย อาจารย์สันติ อภัยราช

เรื่อง เกือบหลงทาง
มีเด็กหนุ่มสองคนได้มาเรียนที่วิทยาลัยเดียวกัน แต่เด็กหนุ่มสองคนนั้นมาจากต่างชุมชน  ที่ห่างไกลกัน แต่เป็นเด็กบ้านนอกเหมือนกัน ทั้งสองไม่รู้จักกันเลยได้เข้าเรียน คณะเดียวกัน เอกเดียวกัน ห้องเดียวกันและยังพักที่หอพักเดียวกันอีกเพียงแต่ห้องอยู่ตรงข้ามกันเท่านั้นเอง ต๊อบและอาตี้สองหนุ่มจากบ้านนอกจึงเริ่มสนิทกันไปกินข้าว ไปเรียนก็ไปด้วยกันกับห้องพร้อมๆกันทุกวัน พอเริ่มไปเรียนได้สักเดือนก็ได้เจอเพื่อนๆ เพิ่มขึ้นแล้วมีเพื่อนมากขึ้น โดยห้องเรียนของต๊อบและอาตี้จะมีการแบ่งกลุ่มกันระหว่างเด็กที่ขยันเรียนกับเด็กที่ไม่ตั้งใจเรียน ต๊อบเลือกที่จะเข้ากลุ่มที่ขยันเรียน ส่วนอาตี้เลือกที่จะเข้ากลุ่มเพื่อนที่ไม่ชอบการเรียนสักเท่าไร พอต่างคนต่างอยู่กลุ่มของใครของมัน  ต๊อบเป็นเด็กขยันเรียนเด็กดีไม่ชอบเที่ยว ส่วนอาตี้เป็นคนที่ไม่ค่อยจะตั้งใจเรียนชอบเที่ยว ต๊อบก็ไปเรียนตามปกติส่วนอาตี้ยังไม่ตื่นด้วยเหตุที่อาตี้ได้ไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนใหม่ ต๊อบด้วยความเป็นเพื่อนจึงไดดินไปห้องของอาตี้ แล้วต๊อบก็ได้เคาะห้องเรียกอาตี้ถามว่าได้แต่งตัวยังอาตี้  โดยความที่ต๊อบไม่รู้เรื่องเลยว่าเมื่อคืนอาตี้ได้ไปเที่ยวมา ต๊อบก็เคาะที่ประตูอีกครั้ง แล้วก็เรียกอาตี้อีกครั้งสักพักก็ได้ยินเสียงอาตี้ตอบมาว่าไปเรียนก่อนเลยเดี่ยวตามไป ทั้งที่ตัวอาตี้เองยังไม่ได้ลุกจากที่นอนอันนุ่มๆของเขาเลย เนื่องจากได้ไปเที่ยวกลับดึกจึงลุกขึ้นไม่ไหว  ต๊อบได้มองนาฬิกาที่ตัวเองใส่ในข้อมือ ต๊อบดุเวลาแล้วบอกว่าให้ไวนะ มันใกล้จะเริ่มเรียนแล้ว เดี่ยวไม่ทันเช็คชื่อนะ ต๊อบกลัวตัวเองจะไม่ทันจึงบอกอาตี้ว่าไปก่อนนะงั้นอะ ตามไปล่ะ ต๊อบถึงห้องเรียนก็เริ่มเรียนตามปกติ ต๊อบมองซ้ายที่ขวาที่ว่าอาตี้นั้นมารึยัง แต่พอเรียนไปสักพักอาจารย์ก็ได้เริ่มเช็คชื่อคนที่มาและขาดเรียนว่ามีใครบ้างที่มามีใครบ้างที่ขาด พอถึงชื่อของอาตี้ก็ไม่มีเสียงของอาตี้เลย อาจารย์จึงได้เช็คชื่อของอาตี้ว่าขาด  ต๊อบจงนึกถึงว่าเป็นไรอาตี้จึงไม่มาเรียน  ต๊อบจึงรอเรียนเสร็จแล้วกับไปห้อง เลยเดินแวะไปที่ห้องของอาตี้พอมาถึงห้องของอาตี้ก็ล็อคกุญแจไว้ไม่มีคนอยู่เลย ต๊อบก็เลยกลับห้องไปพักผ่อน ส่วนอาตี้ตื่นขึ้นมาก็ออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆในกลุ่มของเขา อาตี้ก็ได้ไปเที่ยวตามประสาคนพึ่งมาอยู่ในเมือง เพราะวิทยาลัยนั้นอยู่ในเมือง อาตี้ไปเที่ยวกลางคืนทุกวันๆโดยที่เขาไม่รู้ไม่สนใจเลยว่าเขามีเรียนตอนเช้าทุกวัน อาตี้จึงมีบ้างวิชาที่ไม่มีสิทธ์สอบพร้อมกับเพื่อนกลุ่มเดียวกันที่ไม่ค่อยมาเรียน จนถึงวันสอบอาตี้ได้สอบเพียงบางวิชาเท่านั้น พอเรียนจบปี๑  อาตี้มีคะแนนสอบที่แย่มาก  ส่วนต๊อบมีคะแนนเกรดเฉลี่ยสูงมากเพราะเขาตั้งใจเรียน  พอมาปี ๒ อาตี้ก็ยังไม่สนใจเรียนอีกจนถึงปี๓ ปี๔ อาตี้ก็ยังไม่วายเลิกเที่ยวไปวันๆ ไม่สนใจเรียน ต๊อบด้วยความเป็นห่วงเพื่อนจึงได้เข้าไปบอกกับอาตี้ว่า ?เดียวจะไม่จบพร้อมเพื่อนๆนะ?  อาตี้ก็ทำสีหน้าไม่สนใจเดินหนีออกไปโดยไม่มองว่าเพื่อนเป็นห่วง อาตี้ก็ได้ไปเที่ยวกับเพื่อนกลุ่มของเขาอีก และการไปเที่ยวครั้งนี้เขาไม่รู้เลยว่า วันนี้กลุ่มเพื่อนๆของเขานั้นได้ไปมีเรื่องกับนักเลงในเมือง โดยที่อาตี้ไม่รู้เรื่องจึงไปด้วยเลยโดนกลุ่มนักเลงในเมืองรุมกระทืบเอาโดยเพื่อนกลุ่มของเขาวิ่งหนีเขาไปโดยที่ไม่รอเลย พออาตี้สลบไปก็มีคนนำส่งโรงพยาบาล พออาตี้ฟื้นก็มองไปรอบๆเตียงมีแต่ต๊อบเพียงคนเดียวเท่านั้น อาตี้ร้องไห้แล้วได้ขอโทษต๊อบ ต๊อบเลยบอกว่าไม่เป็นไรเพื่อน  เราเป็นเพื่อนรักกันไม่ใช่หรอเพื่อนก็ต้องดุแลเพื่อนไม่ทอดทิ้งกันดิ อาตี้เลยดึงต๊อบเข้ามากอดแล้วพูดว่า?ขอบใจวะเพื่อน? อาตี้ก็ร้องไห้ไม่หยุด  พอเช้าต๊อบก็พาอาตี้กลับห้องให้อาตี้พักผ่อนส่วนต๊อบก็ไปเรียน พอเย็นมาต๊อบก็ซื้อข้าวมาให้อาตี้กินเพราะรู้ว่าอาตี้คงไปไหนไกลๆไม่ได้ อาตี้กินข้าวกินยาเสร็จ ก่อนกลับต๊อบก็ได้พูดว่า?อาตี้พรุ่งนี้เราไปเรียนพร้อมกันนะ? ต๊อบพูดเสร็จจึงได้กลับห้องเตรียมตัวนอน          เช้ารุ่งขึ้นอาตี้ก็ตื่นแต่เช้าแต่งตัวเตรียมไปด้วยเรียนสีหน้า ยิ้มแย้ม สดใส ร่าเริง แล้วก็ตั้งใจเรียน จนวันสอบวันสุดท้ายต๊อบกับอาตี้ก็ได้ทำข้อสอบอย่างตั้งใจจนอีก๒ ? ๓อาทิตย์ผลสอบออกต๊อบกับอาตี้ก็ดีใจที่รู้ว่าทั้งสองสอบผ่านเรียนจบ พวกเขทั้งสองดีใจมากที่จะได้นำใบวุฒิปริญญาไปให้พ่อแม่ผู้ที่เฝ้ารอพวกเขากลับมาเลี้ยงดูตนและนำความรู้ไปช่วยพัฒนาหมู่บ้านและชุมชนของตนเองให้เจริญ


นาย ปุณวัฒน์ ไวสุกรณ์ โปรแกรมวิชาภาษาไทย คณะครุศาสตร์