จดหมายเหตุวัฒนธรรมกำแพงเพชร โดย อาจารย์สันติ อภัยราช

           วันนี้เป็นวันไหว้ครู ฉันกับน้ำและเพื่อนอีกส่วนหนึ่งตั้งใจว่าจะกลับไปไหว้ครูที่โรงเรียนเก่าคือโรงเรียนประถมที่ฉันกับกับเพื่อนๆได้จบการศึกษามาจากที่นั่น ตอนนี้ฉันได้ขึ้นมาเรียนชั้นมัธยมต้นใกล้บ้านกับเพื่อนๆอีกส่วนหนึ่งแต่ฉันสนิทกับน้ำมากกว่าเพื่อนคนอื่นๆเพราะเราอยู่บ้านไม่ไกลกันไปมาหาสู่กันง่ายและวันนี้เราตั้งใจที่จะไปกราบขอบคุณครูที่เคยอบรมและให้ความรู้กับฉันและเพื่อนๆ แต่วันนี้ฉันคงต้องไปกับน้ำแค่สองคนเพราะเพื่อนคนอื่นๆไม่ไปด้วยและพอหลังเลิกเรียน ฉันกับน้ำก็ไปที่โรงเรียนประถมเพื่อที่จะไปพบครูที่ปรึกษาฉัน ในสมัยนั้น และฉันกับน้ำมีพวงมาลัยไปกันคนละพวงเพื่อที่จะกราบขอบคุณ ครูคนที่เคยให้ความรู้ ฉันมาและฉันกับน้ำก็เดินตามหาท่านเนื่องจากวันเวลาเปลี่ยนทำให้สถานที่ถูกปรับปรุงไป เราจึงต้องเดินหากันครู่หนึ่งและก็พบท่านนั่งอยู่ในห้องเรียนซึ่งเวลานั้นเป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว แต่ท่านยังนั่งทำงานอยู่ฉันกับน้ำจึงเดินเข้าไปหาและสวัสดีทักทายตามประสา ฉันน้ำและครูก็พูดคุยกันไปตามประสาผู้หญิงที่นานๆได้เจอกันเพราะหลังจากจบไปเราไม่ค่อยมีโอกาศได้กลับไปเพราะเรามีภาระเพิ่มขึ้น เลยไม่ค่อยมีเวลาและวันนี้เราก็ได้มีโอกาศกลับมาที่นี่อีกครั้งพอคุยกันไปสักพักฉันและน้ำก็ได้เอาพวงมาลัยที่เตรียมมา ส่งให้ครูแล้วกล้มลงกราบท่าน  และนั่งคุยกันอีกสักครู่หนึ่งท่านก็ถามถึงเรียนว่าเป็นยังไง
ครูถามน้ำ  :    เรื่องเรียน เรียนเป็นยังไงบ้าง?แล้วเรียนยากไหม
น้ำ  :  ก็ดี ค่ะ    ง่ายค่ะ?
ครู :  อืม?  ดีแล้วขยันเรียนแล้วกัน
ครูถามฉัน  :  แล้วเธอละ   เรียนยากไหม?
ฉัน  :  ก็ไม่ยากค่ะ
ครู :  เธอเนี่ยนะ?เรียนไม่ยาก อะ
ฉัน :  เงียบ!!!....คะ
แล้วคำถามที่ครูถามฉันมันก็อยู่ในใจฉันตลอดระยะเวลาในขณะที่น้ำกับครูนั่งคุยกันอย่างไม่ได้คิดหรือสนใจอะไรเพราะ ฉันไม่ได้ทำปฎิกิริยาแสดงออกว่าฉันกำลังเสียใจกับคำพูดของครูแล้วพอคุยกันได้พอสมควรฉันกับน้ำก็ขอตัวกลับบ้าน เพื่อที่จะได้ไปทำธุระของตัวเองหลังจากกลับออกมาโรงเรียน ฉันและน้ำก็ไม่ได้คุยถึงเรื่องเมื่อสักครู่ระหว่างทางเลย และเราก็แยกย้ายกลับบ้าน แต่พอฉันกลับถึงบ้านฉันก็นึกถึงคำ คำนั้น คำที่ครูถามฉันว่า  ? เธอเนี่ยนะ?เรียนไม่ยาก ? ฉันได้แต่ถามตัวเองว่าทำไม ครูถึงพูดอย่างนี้กับฉัน และคำคำนั้นมันทำให้ฉันเสียใจและทำให้ฉันชอบเก็บไปคิด และแอบร้องไห้กับตัวเองอยู่เสมอ ทุกครั้งที่ฉันนึกถึงและคำคำนั้นมันก็สะกิดในใจฉันเรื่อยมา และทำให้ฉันคิดถึงตอนที่อยู่ประถมว่า ?ใช่ ฉันเรียนไม่เก่งอย่างน้ำ? แต่อย่างน้อยฉันก็ขยันทำการบ้าน  ขยันส่งงานเพราะฉันรู้ตัวเองว่าฉันเรียนไม่เก่ง  แต่คนเรามันก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลงตัวเอง  หลังจากที่มีคำคำนั้นคำที่ครูพูดกับฉัน ทำให้ฉันบอกกับตัวเองว่า ฉันจะต้องตั้งใจเรียน  จะต้องพยามให้มาก  พอเวลาผ่านไป ตอนนี้ฉันอยู่มัธยมศึกษาปีที่ 4 แล้ว แต่น้ำที่ไม่ได้เรียนต่อ เพราะหลังจากจบ  มัธยมศึกษาปีที่ 3 เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย แต่ฉันไม่เคยลืมคำที่ครูพูดกับฉัน ก็อย่างที่ว่า มันสะกิดในใจฉันอยู่ตลอด จนฉันจบมัธยมศึกษา ปีที่ 6 และก็ได้สอบเข้ามหาวิทยาลัย  และก็รอผลสอบออกปรากฏว่าพอผลสอบออกฉันสอบติดมหาวิทยาลัย ฉันดีใจมากที่จะได้เข้าเรียน ฉันจึงบอก พ่อกับแม่ ว่าฉันสอบติด และฉันก็ตัดสินใจมาเรียนเพื่อที่เรียนจบจะได้มีอนาคตที่ดี ถึงแม้บ้างครั้งคำคำนั้นอาจจะทำให้ฉันหมดกำลังใจไปบ้างแต่ก็ไม่เคยคิดถอยเพราะฉันคิดว่าฉันต้องลบคำคำนั้นออกจากหัวให้ได้เมื่อฉันเรียนจบและมีงานทำ?