เรื่องสั้น:ขอเพียงโอกาส.. โดย นางสาวประกายดาว หล้าแสง ครุศาสตร์ภาษาไทย มรภ.กพ.

[apairach]

เรื่องสั้น
เรื่อง :   ขอเพียงโอกาส...
      หลังจากหมดฤดูเก็บเกี่ยวท้องนาที่เคยมีต้นข้าวเหลืองอร่ามบัดนี้เหลือแต่ท้องนาที่แห้งแล้ง แล้งจนแทบไม่คิดว่าจะมีสิ่งมีชีวิตใดสามารถดำรงอยู่บนแผ่นดินผืนนั้นได้ มีเพียงฟางข้าวที่บ้างนอนราบกับพื้นบ้างก็ตั้งโด่ขึ้นแซมกับหญ้าแห้งๆ ชาวนาบางพื้นที่มีน้ำเพียงพอที่จะทำนาปรังก็เตรียมตัวปล่อยน้ำเข้านา เพื่อเริ่มการเพาะปลูกอีกครั้ง ลูกสาวชาวนาก็ย่อมรู้วิธีทำนา ไม่ลืมตัวเหมือนวัวลืมตีน ที่ได้ดีแล้วลืมบ้านเกิด หนึ่งในลูกสาวชาวนาก็มีเด็กสาวบ้านนอกคนหนึ่งชื่อก้อย ก้อยอายุ  18 ปีย่าง 19 ปี ครอบครัวมีฐานะปานกลาง เธอมีน้องสาวหนึ่งคน เธอเรียนหนังสือเก่งในระดับต้นของห้องเป็นเด็กดีมีน้ำใจชอบช่วยเหลืองานพ่อแม่ครูอาจารย์ เพื่อนๆและคนรอบข้าง เลยเป็นที่เอ็นดูของใครหลายๆคน บัดนี้ก็ถึงเวลาแล้วที่ก้อยเรียนจบ ม.6 เธอจึงลองขอพ่อแม่เพื่อที่จะไปเรียนต่อในระดับอุดมศึกษา จากที่พ่อกับแม่ดูผลการเรียนและพฤติกรรมของลูกแล้วจึงตัดสินใจให้ลูกไปเรียนต่อที่ในเมือง ก้อยดีใจมากที่ได้เรียนต่อเหมือนเพื่อนหลายๆคน แต่ก็มีเพื่อนอีกหลายคนเช่นกันที่ไม่ได้เรียนต่อ บ้างก็แต่งงานมีครอบครัวบ้างก็ไปทำงานในกรุงเทพช่วยกันหารายได้จุนเจือครอบครัวอีกทางหนึ่ง พอปิดเทอมภาคฤดูร้อนก้อยจึงเข้าไปทำงานกับเพื่อนที่อยุธยาเพื่อเตรียมหาเงินช่วยพ่อแม่อีกทางเป็นการแบ่งเบารายจ่ายให้กับพ่อแม่ ก้อยไปทำงานกับเพื่อนได้ประมาณสามเดือนเก็บเงินได้ก้อนหนึ่งจึงกลับมาบ้านเพราะถึงเวลาต้องมาจ่ายค่าเทอมและทำกิจกรรมปฐมนิเทศ แรกๆเธอรู้สึกหวั่นใจมาก กลัวเรียนไม่ได้ กลัวเรื่องทำกิจกรรม กลัวเรื่องการปรับตัวเข้ากับเพื่อนใหม่ กลัวไปหมดทุกอย่าง และแล้วทุกๆอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี จนมาวันหนึ่งเธอได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งชื่อบอย บอยเป็นคนดีมากคนหนึ่งในสายตาก้อย เพราะบอยคอยเอาใจใส่เทคแคร์ก้อยดีมาก ช่วยเหลือก้อยทุกอย่างคอยเป็นห่วงเป็นใย ด้วยความที่ก้อยไม่เคยมีใครก้อยจึงรักบอยหมดใจยอมให้ทุกอย่างแม้กระทั่งยอมมีอะไรกับบอย นับวันสองคนนี้ยิ่งรักกันมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่พอนานไปความรักที่เคยมากก็เริ่มจืดจางและลดน้อยถอยลงไปตามกาลเวลา นานวันเข้าทั้งสองก็เริ่มงอนกันถี่ขึ้น ทะเลาะกันบ่อยขึ้น บอยก็เริ่มเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ ไม่สนใจก้อย สนใจแต่เพื่อน วันๆอยู่แต่กับเพื่อน วันหนึ่งแม่ก้อยแอบมาเที่ยวหาก้อยถึงในเมือง แม่เคาะประตู 2-3 ครั้ง ก้อยจึงรีบปลุกบอยให้ไปแอบใต้เตียงและเก็บเสื้อผ้าของบอยไปซ่อน แล้วไปเปิดประตูให้แม่ แกล้งทำเหมือนพึ่งตื่นไม่ได้ยินเสียงเคาะประตู แม่มาหาและทำกับข้าวมาให้ด้วย พอแม่วางของแล้วเดินมาดูที่โต๊ะเหลือบไปเห็นแผงยาคุม แม่ถามว่า ?หมายความว่าไง!!! แม่ถามว่ามันหมายความว่ายังไง? ก้อยร้องไห้และรีบเข้าไปกอดแม่และขอโทษแม่ แต่แม่เสียใจมากที่ก้อยทำตัวแบบนี้แม่ร้องไห้จนเป็นลม ก้อยจึงตะโกนให้บอยออกมาช่วยดูแม่ พอบอยออกมาบอยก็ช่วยดูแลแม่อย่างดีจนแม่ฟื้น ก้อยกับบอยจึงขอโทษแม่
แม่โกรธมากแต่แม่ก็พูดอะไรมากไม่ได้กลัวว่าลูกจะเตลิด จึงได้แต่อบรมสั่งสอน แล้วก็บอกให้ป้องกันถ้าพลาดมาแล้วจะลำบาก หลังจากวันนั้นก็เหมือนบอยจะคิดได้ก็กลับมาเป็นคนเดิม บางครั้งก็เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย  ชอบมีความลับ เริ่มขี้หงุดหงิด ไม่มีเหตุผล ไม่ค่อยอยู่ห้อง ชีวิตอะไรๆก็มีแต่เพื่อน ก้อยก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร บางครั้งบอยก็รักก้อยมากห่วงมาก ทำให้ก้อยทุกอย่าง ไม่ว่าจะซักผ้าล้างจาน กวาดห้องถูห้อง คอยไปรับไปส่ง แต่บางครั้งที่ทะเลาะกันบอยก็เถียง ต่างคนต่างไม่ยอมกัน แต่ก็ถือว่าดีอย่างหนึ่งก็คือบอยไม่เคยตบตี หรือพูดกู มึงกับก้อยเลย มาวันหนึ่งเรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ระหว่างที่ก้อยทำงาน มีตำรวจโทรมาหาบอกว่าตอนนี้บอยอยู่โรงพักนะ มาดูด่วน!!! ด้วยความที่เป็นห่วงบอย ก้อยจึงรีบไปดู ภาพแรกที่เห็นคือบอยโดนใส่กุญแจมือ ก้อยแทบเป็นลม แต่ก็ต้องเข้มแข็งไว้แล้วรีบวิ่งเข้าไปดูบอย ระหว่างนั้นบอยก็ยกแขนเหมือนจะอ้าแขนกอดก้อยปากก็บอกว่าขอโทษๆๆพร่ำอยู่แต่ว่าขอโทษๆๆๆ บอยไม่น่ายุ่งกับมันเลย บอยจึงเล่าความจริงให้ฟังทั้งหมดว่า บอยเสพยาและขายด้วย ด้วยความที่ก้อยรักบอยมากจึงพยายามไม่ซ้ำเติมให้บอยต้องรู้สึกไม่ดีไปกว่านี้ ก้อยพยายามพูดให้กำลังใจบอยทุกอย่าง บอยถามก้อยว่ายังรักบอยอยู่มั๊ย จะรอบอยมั๊ย ก้อยบอกว่า ต้องรอสิ บอยก็ได้รับโทษไปตามระเบียบ พอบอยไปอยู่เรือนจำ ก้อยก็ไปเยี่ยมทุกๆวัน เอากับข้าวเอาขนมไปให้ พยายามทำทุกอย่างให้บอยเหมือนตอนที่บอยอยู่ข้างนอก พยายามเข้มแข็ง ให้กำลังใจบอยทุกอย่าง ทุกครั้งที่ก้อยไปเยี่ยมบอยทั้งสองจะร้องไห้คุยกันตลอดด้วยความที่ไม่เคยห่างกันแล้วต้องมาห่างรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก บอยกับก้อยจะส่งจดหมายหากันทุกๆสัปดาห์ ทุกๆวันจันทร์-วันศุกร์ก็จะไปเยี่ยมทุกวัน แต่พอเปิดเทอม ก้อยต้องเรียนหนังสือ ไปหาบอยบ่อยๆเหมือนเดิมไม่ได้ จึงทำให้คิดถึงกันมากกว่าเดิม ?ทุกๆวินาทีที่ได้อยู่ใกล้ๆกันเป็นช่วงเวลาที่มีคุณค่าและมีความสุขมากที่สุด ทำไมเวลาอยู่ข้างนอกถึงทำอะไรพูดอะไรเหมือนไม่เห็นค่าของกันและกันเลยนะ? ก้อยคิด... อีกปีเดียวบอยก็จะได้กลับมาอยู่กับก้อยแล้ว บอยสัญญาว่าจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง จะเป็นคนดี จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้อีกแล้ว เพราะรู้แล้วว่ายุ่งกับมันแล้วทำให้ต้องพลัดพรากจากคนที่มีค่าที่สุดในชีวิตอีกคนหนึ่งนอกเหนือจากพ่อแม่ของบอยเอง บอยจะไม่เห็นว่าเพื่อนสำคัญกว่าก้อยเพราะตลอดเวลาที่บอยอยู่ในเรือนจำคนที่คอยดูแลบอยอย่างดีก็คือก้อย... ส่วนก้อยตั้งใจเรียนมากขึ้นหวังจะได้ปริญญามากราบขอโทษแม่แต่ก็รู้ว่ามันเทียบไม่ติดกับความผิดที่ได้ทำลงไปหรอกแต่ก็อยากทำให้แม่กับพ่อภาคภูมิใจในตัวลูกสาวที่ทำตัวแย่ๆ....


นางสาวประกายดาว   หล้าแสง นักศึกษาคณะครุศาสตร์ โปรแกรมวิชาภาษาไทย มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร