ขุนพันธรักษ์ราชเดช
ปราบโจรกำแพงเพชร(ตอน ๑)
           ต่อมาทางจังหวัดกำแพงเพชรเกิดโจรผู้ร้ายชุกชุม ขนาดเรือเมล์กับรถยนต์รับส่งผู้โดยสารไปมาระหว่างจังหวัดนครสวรรค์-กำแพงเพชรต้องเลิกกิจการ เพราะถูกรบกวนจากอันธพาลแสดงอำนาจไม่ยอมเสียเงิน ตำรวจก็ไม่กล้าจับกุม ขนาดเกิดฆ่ากันตายในใจกลางตลาด ตำรวจก็ไม่ใส่ใจ ไม่มีการชันสูตรพลิกศพ ไม่มีการติดตามจับผู้ร้าย ถ้าเกิดเหตุใกล้ริมแม่น้ำ พวกชาวบ้านจะช่วยกันลากศพทิ้งลงแม่น้ำ โรงมหรสพต้องหยุดหมดทุกโรง โรงเรียนก็เปิดปิดไม่เป็นเวลา เหล้ายาบุหรี่ไม่มีขาย เนื่องจากมีการค้าฝิ่นกันเสรี ขนาดผู้กำกับการตำรวจมีมลทินมัวหมองเรื่องค้าฝิ่นเถื่อน จึงถูกสั่งพักราชการ ทำให้ ร.ต.อ.ประคอง  ก้องสมุทรนักเรียนนายร้อยตำรวจ(ห้วยจรเข้) ที่จังหวัดนครปฐม พ.ศ.๒๔๗๖) รองผู้กำกับการขอย้ายไปอยู่ที่อื่น ขนาดมีคำสั่งย้ายมาถึงยังไปไหนไม่ได้  เพราะไม่มีผู้กำกับมาทำงาน ข้าราชการและชาวบ้านส่วนใหญ่ติดฝิ่นกันจนโงหัวไม่ขึ้น แต่โรงยาฝิ่นยังขาดทุนทุกปี เพราะมีตำรวจมาเบ่งกินข้าวฟรี สูบฝิ่นฟรี แถมนึกสนุกหยิบปืนขึ้นยิงดังก้องทั้งวันทั้งคืน  สิ่งสำคัญที่สุดคือ ไม่ต้องทำงานหรืออยู่เวร ในเวลาปฏิบัติราชการก็ไม่มีการอบรม

           ขณะนั้น พล.ต.ต.พระพิจารณ์พลกิจ อธิบดีตำรวจได้พ้นตำแหน่งจากการเกษียณอายุ ทางรัฐบาลได้มอบให้หลวงสังวรณ์สุวรรณชีพ เจ้ากรมยุทธการทหารเรือมารักษาการแทนในตำแหน่งอธิบดีกรมตำรวจชั่วคราว จึงต้องการแก้ไขเหตุการณ์บ้านเมืองให้คืนความสงบสุข โดยสรรหาตำรวจมือปราบเดินทางไปปฏิบัติงานที่กำแพงเพชร ในช่วงนั้นมือปราบที่มีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักมีอยู่สองคน คือ มือปราบแดนใต้ พ.ต.ต.ขุนพันธรักษ์ราชเดช กับมือปราบนครบาล ร.ต.อ.ยอดยิ่ง  สุวรรณาคร ผู้พิชิตเสือฝ้าย แต่ผู้ที่มีอคติต่อ ร.ต.อ.ยอดยิ่ง ก็มีไม่น้อย โดยให้ความเห็นว่า ถ้าส่งยอดยิ่งไปก็เท่ากับเติมเกลือลงในน้ำทะเล  แต่กับ พ.ต.ต.ขุนพันธรักษ์ราชเดช ก็ยังมีมลทินเรื่องไปเข้ากับพวกเสือที่ชัยนาท จึงตัดสินใจคำสั่งให้พระราชญาติรักษา(ประกอบ  บุนนาค)ผู้ว่าราชการจังหวัดพระนครศรีอยุธยา พ่อค้าคนสำคัญที่มีอาณาเขตติดต่อกับกำแพงเพชร มาประชุม  ผลการลงคะแนนปรากฏว่า พ.ต.ต.ขุนพันธ์รักษ์ราชเดชชนะ ร.ต.อ.ยอดยิ่ง  สุวรรณาคร เพียงคะแนนเดียว

          แต่หลวงสังวรณ์สุวรรณชีพ อธิบดีตำรวจมีความสงสัยว่า นายตำรวจที่มียศเป็นขุนยังมีเหลืออีกหรือ ทราบข่าวหมดไปนานแล้ว ถ้ามีชีวิตอยู่ไม่แก่จนหนวดยาวหรือ จึงมีหนังสือเรียกตัว พ.ต.ต.ขุนพันธรักษ์ราชเดชมาพบที่กรมตำรวจ

          วันที่ ๖ สิงหาคม ๒๔๙๐ ขุนพันธ์ฯได้รับโทรเลขจากกรมตำรวจ จึงเดินทางเข้ากรุงเทพไปกรมตำรวจ(ขณะนั้นยังตั้งอยู่ที่กระทรวงมหาดไทย ที่ปทุมวันยังไม่สร้าง)

          ในวันที่ ๙ สิงหาคม ๒๔๙๐ เวลา ๑๐.๓๐ น. พ.ต.ต.บุตร เข้าไปรายงานตัวต่ออธิบดีตามระเบียบแล้ว ทันทีที่พบหน้าหลวงสังวรณ์สุวรรณชีพเอานิ้วชี้มาตรงหน้าแล้วพูดว่า คนนี้หรือคือขุนพันธ์ฯ  ทำไมตัวนิดเดียวแถมมีหนวดด้วย คนเขาว่าเป็นเสือเมืองสุพรรณบุรี

         ครั้งแรกขุนพันธ์ฯตกใจไม่น้อยที่ผู้บังคับบัญชาเรียกตัวมาตำหนิ โดยไม่ทราบความมุ่งหมายจะมาไม้ไหนหรือหลวงนรินทร์สรศักดิ์จะไปฟ้องเพิ่มเติมอีก ขุนพันธ์ฯได้แต่ยืนนิ่งไม่โต้ตอบ

        สักครู่หนึ่งอธิบดีตำรวจก็พูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า“เมื่อก่อนโน้นคนอื่นเขาว่าเป็นเสือ แต่เดี๋ยวนี้เขาเชื่อกันแล้วว่าขุนพันธ์ฯเป็นคนดี ฉันไม่เคยรู้จักมาก่อนเลยอยากพบ ฉันจะให้ขึ้นไปอยู่เมืองกำแพงเพชรจะได้หรือไม่”

         ขุนพันธ์ฯยังยืนนิ่งคอยอ่านใจเจ้านาย จนมีเสียงถามต่อมาอีกว่า“รู้หรือเปล่าว่าเมืองกำแพง

          เพชรนั้นเป็นอย่างไร” ขุนพันธ์ฯได้กราบเรียนไปว่า“ทราบแล้ว เมืองกำแพงเพชรนั้นอยู่ต่อแดนกับเมืองพิจิตร ซึ่งกระผมเคยอยู่มาเกือบ ๓ ปี พวกโจรพรานกระต่ายเคยล้ำแดนเข้ามาปล้น กระผมเคยขี่ม้าไล่ตามจับ แต่พวกโจรได้หนีเข้าเขตนอกพื้นที่รับผิดชอบ ทำให้พวกโจรยังลอยนวลมาถึงบัดนี้”

        อธิบดีตำรวจพยักหน้ารับรู้เรื่องราวและถามต่อไปอีกว่า“ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น”

        ขุนพันธ์ฯได้กราบเรียนไปว่า เพราะเจ้าหน้าที่ไม่ดี ไม่ว่าบ้านเมืองใด หากเจ้าหน้าที่ไม่ดีแล้วก็จะต้องเป็นเช่นนั้น หากเจ้าหน้าที่ดีมีความสามารถแล้ว พวกโจรผู้ร้ายก็จะไม่กำเริบ

        อธิบดีตำรวจนิ่งอยู่สักครู่ก่อนจะถามด้วยเสียงอันดังว่า“ที่ว่าเขาไม่ดีไม่ดีนั้น ใครไม่ดี”

       ขุนพันธ์ฯกราบเรียนว่า ทุกคนตั้งแต่ชั้นเล็กๆจนถึงชั้นผู้ใหญ่

        หลวงสังวรณ์สุวรรณชีพนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง“เออจริง ฉันจะให้ขึ้นไปอยู่เมืองกำแพงเพชรจะว่าอย่างไร”

          พ.ต.ต.บุตร ยืนนิ่งอีก แต่ในหัวใจยังครุ่นคิดถึงเรื่องสุพรรณบุรีและชัยนาทอยู่ ก่อนจะตัดสินใจพูดออกไปว่า“เป็นพระคุณอย่างเหลือล้นที่กรมตำรวจยังเรียกใช้ แต่จะขอความกรุณาให้กลับขึ้นไปสุพรรณบุรีและชัยนาท เพื่อล้างมลทินที่ถูกกล่าวหาเป็นเสือ”

         อธิบดีกรมตำรวจพูดขึ้นว่า“เขาจะให้ไปกำแพงเพชรยังจะขืนไปสุพรรณบุรีและชัยนาทอีก ส่วนเรื่องปราบผู้ร้ายทุกคนเชื่อว่าขุนพันธ์ฯทำได้ แต่จะเก่งแต่อย่างเดียวไม่ได้ เรื่องจัดการกับเมืองกำแพงเพชรให้สงบเคยทำมาก่อนหรือ

         พอขุนพันธ์ฯได้ฟังดังนั้นก็ตัดสินใจกราบเรียนไปว่า เมื่อทางกรมตำรวจมีความประสงค์เช่นนั้นก็จะไป แต่จะขอพร ๔ ประการ หากท่านกรุณาให้ก็ขอรับรองว่าต้องทำงานสำเร็จแน่ๆ

        หลวงสังวรณ์สุวรรณชีพรู้สึกแปลกใจไม่น้อย“ลองว่ามาให้ฟังซิ ถ้าให้ได้ก็จะให้

ขุนพันธ์ฯเห็นนายยิ้มแย้มดี จึงได้ลำดับพรตามความต้องการคือ
๑. รองผู้กำกับการที่จังหวัดกำแพงเพชรนั้น ขอได้กรุณาให้ขุนพันธ์ฯเป็นผู้เลือกเอง อย่าได้แต่งตั้งใครที่ขุนพันธ์ฯไม่ได้ขอมาก่อน หากเลือกไม่ได้ขุนพันธ์ฯก็จะขอไปคนเดียว

๒. ใครๆก็ดีเมื่อขุนพันธ์ฯรายงานมาแล้วว่าไม่ดี ขอให้ทางกรมได้กรุณาเชื่อไว้ก่อนโดยไม่ต้องตั้งกรรมการ เพราะการตั้งกรรมการนั้น มันแล้วแต่พยานของใครดีไม่ดีและเป็นเรื่องล่าช้าเสียเวลา  อาจจะทำให้คนมีความผิดเป็นไม่ผิด คนไม่ผิดเป็นผิดได้

๓. เมื่อทำสำเร็จแล้วขอกลับไปสุพรรณบุรี-ชัยนาท

๔. ขอเงินเดือนขึ้น ๑ ขั้น หากทำได้ตามความต้องการของกรม

         เมื่ออธิบดีกรมตำรวจได้ฟังก็ตอบตกลงและยังย้อนถามขุนพันธ์ฯว่า ขอเงินเดือนขั้นเดียวเท่านั้นหรือ ตอนนี้ขุนพันธ์ฯได้ยืนยันกับท่านไปว่าขอขั้นเดียว ท่านยังกล่าวต่อไปว่างานนี้จะให้ขุนพันธ์ฯไปทำสัก ๔ เดือน ถ้ายังไม่เรียบร้อยจะเพิ่มให้อีก

         ฝ่ายขุนพันธ์ฯยังคงเชื่อความขลังของพร ในใจคิดว่าเพียงเดือนเดียวอาจสำเร็จเรียบร้อยหมดจึงได้แต่ยืนนิ่งไม่มีการคัดค้าน

        ขุนพันธ์ได้รับคำสั่งให้ออกเดินทางในวันที่ ๒๕ กันยายน ๒๔๙๐ จึงเริ่มเก็บข้าวของเตรียมตัว

            ฝ่ายคุณเฉลา ภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากของขุนพันธ์ทราบว่า สามีต้องไปรับตำแหน่งผู้กำกับตำรวจภูธรจังหวัดกำแพงเพชรก็ตกใจ เพราะทราบข่าวมาว่าเมียนายอำเภอพรานกระต่ายเข้ามาในเมือง แต่ในระหว่างทางถูกโจรฉุดลากเข้าป่า แล้วหายสาบสูญไปตั้งแต่บัดนั้น

         ครั้งแรกขุนพันธ์ฯมีความตั้งใจจะเดินทางด้วยเกวียน แต่กว่าจะถึงเมืองกำแพงเพชรต้องเวลาร่วมเดือน เพื่อที่จะให้งานสำเร็จตามกำหนดที่รับปากกับอธิบดีตำรวจไว้ จึงจำเป็นต้องไปติดต่อขอเช่าเรือแดงที่เคยสัญจรเมื่อสามปีก่อน แต่ได้รับการปฏิเสธกลับมา

         ขุนพันธ์ฯผิดหวังกลับมาปรับทุกข์กับภรรยาของตน คุณเฉลาแนะนำให้ไปหาคุณนายของผู้จัดการเดินเรือ ซึ่งเป็นชาวนครศรีธรรมราชเหมือนกัน
บ่ายวันนั้นขุนพันธ์ฯกลับไปที่บริษัทอีกครั้ง เพื่อขอพบคุณนายผู้จัดการเดินเรือ

         ฝ่ายคุณนายผู้จัดการเดินเรือสาววัยไม่ถึง ๓๐ ปี ซึ่งมีศักดิ์เป็นหลานของเจ้าจอมสว่างในรัชกาลที่ ๕(ธิดาพระยานครศรีธรรมราช น้อยกลาง ณ นคร) ออกมาต้อนรับ พร้อมกับทักทายคนบ้านเดียวกันและถามจุดประสงค์ที่มาในครั้งนี้

          ขุนพันธ์ฯยกมือไหว้อย่างนอบน้อมและแนะนำตนเอง“ผมขุนพันธ์ฯเป็นชาวนครศรีฯครับ ทราบข่าวท่านเป็นลูกหลานเจ้าจอมสว่างกับเจ้าพระยาบดินทร์เดชานุชิต(แย้ม ณ นคร) เลยมากราบคารวะ ผมมีเพื่อนร่วมรุ่นที่จบพร้อมกันเคยไปอาศัยอยู่ที่บ้านเจ้าพระยาบดินทร์ฯ คือ คุณบัญญัติ ณ นคร (นักเรียนนายร้อยตำรวจ(ห้วยจรเข้)ที่จังหวัดนครปฐม พ.ศ.๒๔๗๒) ที่เป็นผู้กำกับอยู่เกาะคา ลำปาง และ ร.ต.ต.พริ้ง ณ นคร(นักเรียนนายร้อยตำรวจ(ห้วยจรเข้)ที่จังหวัดนครปฐม พ.ศ.๒๔๗๒) ที่เป็นผู้กำกับอยู่ชัยนาท วันนี้ผมมาขอเช่าเรือไปเมืองกำแพงเพชร แต่ท่านผู้จัดการไม่ยอม

            พอคุณนายทราบก็หันไปบอกกับผู้จัดการเดินเรือผู้เป็นสามีว่า“ชาวใต้ด้วยกันต้องช่วยกันซิ”

           ในที่สุดขุนพันธ์ได้เช่าเรือเป็นเงิน ๒,๐๐๐ บาท  แต่มีข้อสัญญาว่า“เมื่อเรือจะจอดและค้างคืนที่ใดขุนพันธ์ฯจะต้องชักธงชาติบนหลังคาเรือ แล้วประกาศให้คนรู้ทั่วกันว่า เป็นเรือราชการไปเมืองกำแพงเพชร ไม่ใช่เรือรับจ้างคนโดยสาร” ขุนพันธ์ฯตอบตกลง

            คืนวันที่ ๒๕ กันยายน ๒๔๙๐ เวลาตีสอง เรือได้ออกจากอยุธยามุ่งตรงไปยังกำแพงเพชร

           ก่อนออกเดินทางคุณนายผู้จัดการเดินเรือได้มอบหวายของเจ้าจอมสว่าง ซึ่งผ่านการปลุกเสกในสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๖ มอบให้เจ้านายไปปราบผู้ร้ายที่กระด้างกระเดื่อง โดยให้ขุนพันธ์ฯนำไปปราบผู้ร้าย

         วันที่ ๕ ตุลาคม ๒๔๙๐ พักที่โรงแรมตึกขาว นครสวรรค์ เผอิญได้พบกับนายเข่งที่รู้จักกันแต่ครั้งอยู่พิจิตรมาขอไปด้วย โดยถามว่าไปกันกี่คน ขุนพันธ์ตอบว่าไปกัน ๕ คน คือ ขุนพันธ์ฯและภรรยา    ด.ญ.สุจิตรา อายุ ๖ ขวบ(บุตรสาว) ด.ญ.อักษร อายุขวบกว่าๆ(บุตรสาว) และ ด.ญ.กัลยา(หลานสาว)

         พอขุนพันธ์ฯมีเพื่อนร่วมเดินทางไปด้วย คุณเฉลาภรรยาคิดจะไม่ไปด้วย โดยจะขอนำเด็กๆไปรออยู่ที่บ้านญาติในกรุงเทพฯ แต่ขุนพันธ์ฯได้ชี้แจงว่า ถ้าไปกับนายเข่งเพียงสองคนแล้ว ใครเล่าจะหุงหาอาหารให้กิน ในที่สุดภรรยาขุนพันธ์ก็ยอมไปด้วย

          วันที่ ๖ ตุลาคม ๒๔๙๐ ขุนพันธ์ฯออกจากปากน้ำโพ ผ่าน อ.เก้าเลี้ยว อ.ขาณุวรลักษณ์ ตลอดระยะทาง ข่าวผู้กำกับคนใหม่ล่วงรู้ไปถึงพวกโจรผู้ร้าย จึงถูกลองดีด้วยการปล่อยท่อนซุงไหลมาชนเรือขุนพันธ์ ทำให้การเดินทางต้องล่าช้าออกไปอีก

          วันที่ ๙ ตุลาคม ๒๔๙๐ เวลาสามทุ่ม เรือแล่นมาถึง อ.คลองขลุง จ.กำแพงเพชร คนขับไม่ยอมขับต่อไปอีก เพราะมีท่อนซุงลอยมามากขึ้นทุกที ขุนพันธ์ฯได้ขึ้นไปบน สภ.อ.คลองขลุง เพื่อขอลงบันทึกประจำวันไว้เป็นหลักฐาน แล้วขอพบ ร.ต.อ.เยื้อน  จุลศิริ หัวหน้า สภ.อ.คลองขลุง(ดำรงตำแหน่งตั้งแต่ ๒๔๙๐-๒๔๙๕)แจ้งให้ทราบว่าผู้กำกับมาตรวจงาน ปรากฏว่าเป็นเพื่อนร่วมรุ่นด้วยกัน จึงได้สนทนาเรื่องราวต่างๆ รวมถึงเหตุการณ์ร้ายที่เกิดขึ้นในกำแพงเพชรทั้งหมด

         รุ่งขึ้นเรือแล่นออกจาก สภ.อ.คลองขลุง มุ่งตรงไป จ.กำแพงเพชร หากจะขี่ม้าไปใช้เวลาเพียง ๓๐ นาทีก็ถึง แต่ติดขัดที่มีเด็กและสัมภาระมาด้วยจำเป็นต้องใช้เรือ ระยะทางอำเภอเดียวต้องเสียเวลาเกือบหนึ่งวันเต็ม เพราะต้องเผชิญกับอุปสรรคนานาประการ ที่ผู้พยายามขัดขวางไม่ให้ผู้กำกับคนใหม่ไปถึงกำแพงเพชรได้สำเร็จ แต่ทว่าขุนพันธ์ฯก็สามารถฝ่าฟันอุปสรรคทั้งหมดได้สำเร็จ

          วันที่ ๑๐ ตุลาคม พ.ศ.๒๔๙๐ เวลา ๒๑.๓๐ น. เรือได้มาถึงเมืองกำแพงเพชร พร้อมกับเข้าพักที่โรงแรมของนางถี่ตรงท่าเรือนั้นเอง
ในขณะขุนพันธ์ฯกำลังขนสัมภาระเข้าโรงแรมนิตยประภา ทันนั้นเองมีเสียงปืนดังขึ้นที่หน้าโรงแรมเหมือนเป็นการต้อนรับผู้กำกับคนใหม่ ขุนพันธ์ฯเข้าใจว่าถูกท้าทายจึงวิ่งขึ้นบันไดไปเอาปืนลงมา

ขุนพันธรักษ์ราชเดช(ตอน 2)
ปราบโจรกำแพงเพชร
         นางถี่เจ้าของโรงแรมเห็นเข้าก็เข้ากอดขุนพันธ์ฯไว้ แล้วพูดว่าไม่ใช่เรื่องของคุณ อย่าออกไป ขุนพันธ์ฯจะสะบัดอย่างไรไม่หลุด แกบอกขุนพันธ์ฯว่า มันเป็นธรรมเนียมของเมืองนี้ ใครจะเมาหรือไม่เมา เมื่ออยากยิงปืนก็ยิงกันได้ตามสบาย ดังนั้นขุนพันธ์ฯได้ไปอาบน้ำ ในคืนนั้นขุนพันธ์ฯนอนคิดหาวิธีปราบปรามผู้ร้ายเมืองกำแพงเพชรให้อยู่ในความสงบโดยรวดเร็ว
(พุทธศักราช ๒๕๔๘ นายวินิต นางชูจิตต์ ตัดสินใจรื้อถอนโรงแรมนิตะยประภา แล้วนำไม้สักทั้งหมดไปสร้างใหม่ ติดกับโรงแรมจิตต์ประภา(เป็นโรงแรมที่คุณวินัย นิตยะประภา(ทนายความ) บุตรของนายวินิต นางชูจิตต์สร้างขึ้น เมื่อพุทธศักราช ๒๕๑๘) บริเวณหัวสะพานฝั่งนครชุม แยกเป็น ๒ หลัง ให้กับบุตรชายและหญิง หลังที่ ๑ ชื่อ“ฬฬิฬ เรือนไทยไม้สักทอง” เป็นของนายวิจาร(ทนายความ) นางณัฐสิริ นิตยะประภา หลังที่ ๒ ชื่อ“บ้านพระคุณแม่”(เรือนอาจารย์) เป็นของอาจารย์นิภาพร  สุวรรณพงศ์(นิตยะประภา) ดังนั้นโรงแรม“นิตยะประภา” ซึ่งเป็นโรงแรมแห่งแรกของเมืองกำแพงเพชร สร้างเมื่อพุทธศักราช ๒๔๘๙ และรื้อถอนเมื่อพุทธศักราช ๒๕๔๘ นับอายุได้ ๖๐ ปี ข้อมูลจาก อ.สันติ  อภัยราช)

          รุ่งขึ้นวันที่ ๑๑ ตุลาคม ๒๔๙๐ เวลา ๐๗.๐๐ น. ขุนพันธ์ฯแต่งเครื่องแบบเรียบร้อยแล้ว สั่งให้เด็กไปเช่าจักรยานมาคันหนึ่งราคา ๒๗ สตางค์ เพื่อให้เด็กขี่พาไปที่ สภ.อ.กำแพงเพชร

         ส่วนขุนพันธ์ฯขี่จักรยานของตนเอาที่เอามาด้วย วันนั้นไม่มีข้าราชการคนใดทราบข่าวการมาของผู้กำกับคนใหม่ พอเด็กพาไปถึงป่าแห่งหนึ่งก็หยุดนิ่ง พร้อมกับชี้ให้รู้ว่าที่แห่งนี้แหละ “สถานีตำรวจกำแพงเพชร”

          สภาพ สภ.อ.กำแพงเพชร ที่เห็นเต็มไปด้วยต้นไม้เถาวัลย์ขึ้นปกคลุมจนมิดหลังคา บ้านผู้กำกับพังครืนไปครึ่งหนึ่ง จนนกกระจาบเข้าอาศัยทำรังอยู่เป็นฝูงๆ กระดานป้ายชื่อสถานีตำรวจถูกปลวกกัดจนตกลงมากองอยู่กับพื้นดิน ถนนเข้าสถานีตำรวจที่เคยกว้าง ๕ เมตรมีหญ้าอ้อ หญ้าแขม หญ้าคา ขึ้นปกคลุมจนเป็นซุ้มหนา มีช่องเล็กๆที่คนใช้เป็นทางเข้าออกได้

          ขุนพันธ์ฯทิ้งรถจักรยานไว้ข้างนอก แล้วแหวกหญ้าเข้าไป จนน้ำค้างเปียกเสื้อกางเกงหมด พอถึงบันไดสถานีตำรวจ มองเห็นที่ล้างเท้าน้ำแห้งสนิท ข้างบนมีตำรวจนั่งกอดปืนกระดิกเท้าอยู่ สภาพการแต่งกายบ่งบอกเป็นตำรวจถูกต้อง แต่เสื้อผ้าที่สวมใส่ไม่เคยซักแดงเป็นสนิท หมวกแก๊ปสวมไปทาง  กระเป๋าเสื้อขาดรุ่งหริ่ง ขุนพันธ์ฯเดินขึ้นไปตรงหน้ายาม ยามยังนั่งมองหน้าเฉย ขุนพันธ์ฯจึงถามว่าเธอเป็นยามใช่ไหม ยามตอบว่าใช่ ขุนพันธ์ฯได้ถามต่อไปว่า เธอรายงานตัวเป็นไหม และเมื่อยามแต่งตัวสวมหมวกถือปืนอย่างนี้ เมื่อผู้บังคับบัญชาขึ้นมาหรือมาพูดด้วยจะต้องทำอย่างไรก่อน
ยามตอบว่าไม่ทราบ ขุนพันธ์ฯจึงถามต่อไปว่า เธอเป็นตำรวจมากี่ปีแล้ว เคยฝึกหัดบ้างหรือเปล่า ใครเป็นนายร้อยเวร สิบเวร ต่อไปใครเป็นยาม ทำไมโรงพักรกเต็มไปหมดอย่างนี้ เก้าอี้ก็ล้มหงายบ้าง  ตะแคงบ้าง ราวปืนก็มีแต่ราว โรงพักเหมือนโรงร้างมานานปี

         ยามตอบว่าเป็นตำรวจมา ๒ ปีแล้ว จะปลดเดือนเมษายนปีนี้ ไม่เคยฝึกหัดเลย นายร้อยเวร สิบเวรไม่มี ใครเป็นยามคนต่อไปไม่ทราบ ถึงเวลาเขามาเปลี่ยนกันเอง โต๊ะเก้าอี้ไม่มีใครจัด โรงพักก็ไม่มีคนทำความสะอาด ปืน ดาบปลายปืน กระเป๋ากระสุนปืนของใครก็เอาไปเก็บรักษาไว้ที่บ้าน ที่โรงพักเอาไว้ไม่ได้จะถูกขโมยลักหมด

ขุนพันธ์ถามว่า ถ้าสมมุติจะฝึกแถวจะหัดที่ไหน
         ยามตอบว่าต้องไปหัดตามวัดหรือตามโรงเรียน เพราะที่นั่นมีลานมีสนามเตียนดี ขุนพันธ์ฯได้ฟังดังนั้นก็รู้สึกสงสาร ประกอบกับเห็นสภาพของโรงพักแล้วก็ยิ่งเศร้าสลดใจ ขุนพันธ์ฯถามเขาต่อไปว่า“เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร แต่งตัวอย่างนี้มียศชั้นไหน”

        ยามตอบว่าเข้าใจว่าเป็นผู้กำกับมาใหม่ มียศเป็นนายพันตำรวจตรี
ขุนพันธ์ฯจึงได้อบรมยามต่อไปว่า ต่อไปจำไว้เมื่อยามแต่งตัวเรียบร้อยดีเช่นนี้ มีหมวกถือปืนอย่างนี้ หากผู้บังคับบัญชาตั้งแต่นายร้อยตรีขึ้นไป เมื่อมาพูดกับยามหรือไม่พูดก็ตาม หากเห็นในระยะอันสมควร ยามจะต้องทำวันทยาวุธและโดยเฉพาะสำหรับผู้บังคับบัญชาเช่นผู้กำกับนี้ ยามจะต้องรายงานด้วย แล้วขุนพันธ์ฯก็สั่งไว้กับยามว่า“ให้บอกกันทุกคนว่า ผู้กำกับใหม่เขามาถึงตั้งแต่วานนี้ จะไปตรวจที่อำเภอพรานกระต่าย ๓ วัน แล้วจะกลับมาหัดแถวในบริเวณโรงพัก หัดเฉพาะท่าคลานกับท่ามอบให้จนหญ้าเตียน”

        วันที่ ๑๒ ตุลาคม พ.ศ.๒๔๙๐ เวลา ๐๗.๑๕ น. พ.ต.ต.บุตร ได้วางแผนที่จะได้จัดการกับอำเภอพรานกระต่าย โดยขอร้องให้นางถี่เจ้าของโรงแรมช่วยเช่าเกวียนมาเล่มหนึ่งในราคา ๖๐ บาท เพื่อที่จะเดินทางไปคนเดียว ๓ วัน ในเกวียนมีแค่น้ำดื่ม ข้าวปลาอาหารขุนพันธ์ฯไม่กิน ขณะนั้นยาจากวัดดอนศาลายังออกฤทธิ์อยู่

       ในระหว่างทางได้ไปตรวจท้องที่อำเภอพรานกระต่าย ซึ่งเป็นอำเภอเดียวที่มีการทำนามาก  ราษฎรต่างประกอบอาชีพด้านเกษตรกรรม จึงนับว่ามีความเป็นอยู่ที่สมบูรณ์กว่าอำเภออื่น ด้วยเหตุนี้ที่อำเภอพรานกระต่ายมีโจรผู้ร้ายชุกชุมมาก ผิดกับอำเภอเมืองกำแพงเพชรมีแต่พวกอันธพาลทั่วเมือง  ส่วนที่อำเภอคลองขลุงมีโจรผู้ร้าย แต่ก็ไม่มากนัก

        พอไปถึงตัวอำเภอได้เข้าหา นายอนันต์  โพธิพันธ์ นายอำเภอพรานกระต่าย(ดำรงตำแหน่งตั้งแต่ พ.ศ.๒๔๙๐-๒๔๙๑) ร.ต.อ.สะอ้าน  ธาราศรี หัวหน้า สภ.อ.พรานกระต่าย(ดำรงตำแหน่งผู้บังคับกอง สภ.อ.พรานกระต่าย พ.ศ.๒๔๘๙-๒๔๙๑)ว่า ผมมารับราชการที่นี่คนเดียว ไม่มีรองผู้กำกับมาด้วย มาขอทำความรู้จักและพึ่งบารมีพวกข้าราชการเมืองกำแพงเพชร ปัจจุบันภาพพจน์เมืองกำแพงเพชรในสายคนภายนอกเสียหายมาก จึงมาขอความช่วยเหลือในการปฏิบัติราชการ พวกเราเป็นข้าราชการคงอยู่กันไม่นาน แต่ขณะที่ยังอยู่อยากให้สร้างความดีให้ชาวกำแพงเพชรระลึกถึงยามจากไป อีกอย่างหนึ่งต้องการมาขอพบพวกมิจฉาชีพทุกประเภท ตั้งแต่โจรผู้ร้าย อันธพาล นักเลง นักพนัน พ่อค้าของเถื่อน ฯลฯ เพื่อทำความรู้จักฝากเนื้อฝากตัว โดยขอร้องให้ ร.ต.อ.สะอ้าน  ธาราศรี นัดบรรดาอันธพาลและผู้กว้างขวางทั้งหลาย ตลอดจนกำนันผู้ใหญ่บ้านและคณะกรรมการอำเภอมากินเลี้ยงที่บ้านในคราวหน้า

         วันที่ ๑๔ ตุลาคม ๒๔๙๐ ขุนพันธ์ฯกลับจากตรวจราชการที่พรานกระต่ายมาถึง สภ.อ.กำแพงเพชร ก็รู้สึกแปลกใจที่บริเวณโรงพักเตียนสะอาดขึ้น แม้จะทำการฝึกหัดท่าคลานและหมอบก็ตาม ก็ไม่มีตอและหนามตำ

          วันที่ ๑๕ ตุลาคม พ.ศ.๒๔๙๐ ร.ต.อ.ประคอง  ก้องสมุทร เข้ามารายว่า ตำรวจในจังหวัดกำแพงเพชรมี นายร้อย ๕ คน จ่า ๒ คน นายสิบ ๒๔ คน นายพันมีคนเดียวคือขุนพันธ์ฯ รองไม่มีเพราะหาไม่ได้ หลังจากได้รับรายงานเสร็จเรียบร้อย ขุนพันธ์ฯได้นัดประชุมตำรวจพร้อมกันทั้งหมด พร้อมกับทำความเข้าใจกับตำรวจทุกคนว่า ขุนพันธ์ฯมารับหน้าที่ตามคำสั่งกรมตำรวจ และได้พรมา ๔ ประการ  สำหรับระเบียบวินัยตลอดจนข้อบังคับมีอยู่พร้อมแล้วในเมืองกำแพงเพชรนี้ มิใช่ว่าขุนพันธ์ฯจะมาตั้งขึ้นใหม่ ต่อไปจะต้องจัดเวรยามตามระเบียบและให้มาทำงานกันทุกคน ปืนดาบปลายปืน กระเป๋ากระสุนให้เอามาเก็บไว้ที่โรงพัก และเอามาเข้าราวไว้ให้หมด ถ้าของหลวงถูกขโมยก็ต้องช่วยกันชดใช้ตั้งแต่ผู้กำกับลงไป อีกทั้งต้องมีการฝึกอบรมเป็นประจำและจะต้องมีสมุดเซ็นชื่อลงเวลามาทำงานและกลับ เสร็จแล้วขุนพันธ์ฯให้เวลาทำความสะอาดโรงพักและปืนให้เรียบร้อยภายใน ๓ วัน นับแต่วันประชุมอบรมนี้เป็นต้นไป

           ครั้นถึงกำหนด ปืนและของหลวงทุกอย่างก็เข้าที่ ตำรวจพามาทำงานกันตามระเบียบ มีการอบรมสั่งสอนกันเป็นประจำ ด้านโรงพักเป็นอันเรียบร้อยไป คราวนี้ปัญหาอยู่ที่บ้านพักผู้กำกับที่ชำรุดจนไม่สามารถใช้เป็นที่พักได้ ขุนพันธ์ฯได้พิจารณาย่านตลาด ตรงโรงยาฝิ่นที่เกิดเรื่องทะเลาะวิวาทกันอยู่เสมอ ทำให้เจ้าของกิจการต้องขาดทุนทุกปี แถมยังตกอยู่ภายใต้อิทธิพลของพวกบรรดานักเลงอันธพาลที่บังคับให้ประมูลทุกปีด้วย คนอื่นจะประมูลไม่ได้

          สภาพโรงยาฝิ่นเป็นห้องแถวใหญ่โตแข็งแรง ๒ ห้อง ๒ ชั้น ใหญ่โตแข็งแรง หากผู้กำกับจะขอแบ่งเช่าอยู่สักครึ่งหนึ่งก็คงไม่เดือดร้อน ตอนแรกขุนพันธ์ฯไปเจรจากับขุนสรสิทธิ์เจ้าของห้องบอกว่าสุดแต่ผู้เช่า ขุนพันธ์ฯจึงไปพบกับเถ้าแก่ผู้เช่า เถ้าแก่โรงยาฝิ่นตกใจคิดว่า แค่ถูกนายร้อย นายสิบ และพลตำรวจไถและเบ่งสูบฟรีเป็นประจำ ทำให้ต้องเดือดร้อนแทบจะแย่อยู่แล้ว คราวนี้ขนาดชั้นนายพันแถมยังเป็นผู้กำกับด้วยคงจะหนักกว่าเก่าหลายเท่านัก เถ้าแก่จึงไม่ยอมตกลงด้วย ขุนพันธ์ฯต้องใช้วิธีพูดกันแบบสองต่อสองหลายครั้ง โดยอธิบายว่าที่ขุนพันธ์ฯต้องการมาเช่าอยู่นี้ เพื่อจะมาปราบพวกอันธพาลและคอยคุ้มกันไม่ให้ใครมาสูบฝิ่นฟรีให้ เถ้าแก่โรงยาฝิ่นค่อยเข้าใจและยอมตกลงด้วย

เรือนจันทน์ 20-04-67
       @ อ สันติ  อภัยราช
*ท่านขุดเพชร ไว้ประดับเมืองกำแพง
  ท่านทุ่มแรง  เจียรนัยมากมายเพชร
  รักษ์สืบสาน  เพชรที่ท่านเจียรทุกเม็ด
  อย่ามองเพชร  เหมือนไก่มองเห็นพลอย
*ท่านขุดทอง  กองให้ทุกท้องถิ่น
  ภูมิปัญญา คือทรัพย์สินสืบใช้สอย
   ประเพณี  วัฒนธรรมล้ำเลิศลอย
   ยิ่งใช้บ่อย  ยิ่งเพิ่มค่าเอนกอนันต์
  *ท่านคือช่าง เจียรนัยฝีมือเด็ด
  เจียรดินหิน  เป็นเพชรค่ามหาศาล
  บ้างเรียกครู  บ้างเรียกพ่อเรียกอาจารย์
  ผลบุญทาน  คุ้มคนดีศรีกำแพง
      ด้วยความเคารพรัก
          อธิคม  สือพัฒธิมา

แด่คุณวิชสุดา อัครโพธิ์
   งานสงกรานต์ ยังไม่จบ พบเรื่องเศร้า    เพื่อนรักเรา จากไป แสนใจหาย
วิชสุดาอัครโพธิ์ เกียรติ์กำจาย              เธอจากไป  กลางสงกรานต์ งานบ้านเรา
   อรุณี สุวรรณวิชนีย์ คือชื่อเก่า            เพื่อนรักเรา จากสลาย กลายเงียบเหงา
แสนเสียดาย เธอจากไป ไร้รูปเงา           เพื่อนรักเราชีวาวาย เสียดายจริง
    เธอ นางฟ้าชุดขาว เป็นดาวเด่น         จบอุตรดิตถ์ เป็น แหล่งสำคัญกว่าทุกสิ่ง
ปริญญาโทราชภัฏกำแพงแข็งแกร่งจริง    งานยอดยิ่ง โรงพยาบาลกำแพงเพชร
  ศัลยกรรมชาย หลายปี ที่กำแพง            เธอแข็งแกร่งดูแลคน จนสำเร็จ
งานดูแลรักษาหลายปีกำแพงเพชร           ประทับใจ งานเสร็จ อย่างงดงาม
  ย้ายไปอยู่ชลบุรี ไม่มีทุกข์                     สาธารณสุข ชลบุรี มีคนขาม
แสนขยัน แสนประหยัด  ซื่อทุกยาม          เป็นตัวอย่าง ผู้คนตาม สรรเสริญเธอ
กลับมาอยู่ เทศบาล กำแพงเพชร              ทำงานเสร็จสมประสงค์ สม่ำเสมอ               
   ทุกคนรัก ทุกคนห่วง มีเพื่อนเกลอ          จวบ จนเธอ เกษียณงาน อย่างภูมิใจ
มาทำธุรกิจส่วนตัว อย่างที่ชอบ                  เธอประกอบกิจ แสนขยัน สุขสดใส
   ทราบข่าวร้าย กลางสงกรานต์ งานของไทย   เธอจากไป รวดเร็ว  ไม่อำลา
โรคหัวใจล้มเหลว คร่าชีวัน                        ต้องจากกัน ดัวยรัก ไม่หรรษา
    ขอเธอสู่สรวงสวรรค์ชั้นเทวา               สุขศรัทธา เกษมสันต์ ทุกวันเทอญ

เจดีย์วัดบาง

เจดีย์วัดบาง

คำขอบคุณ คณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร

เข้ารับการ  อบรม  หลักสูตรแท้            การดูแล ผู้สูงอายุ  ระยะหลัง
ต้องพึ่งพิง ผู้ดูแล เฝ้าระวัง                    อย่างจริงจัง ด้วยจิตรัก สมัครใจ
จัดโดยคณะ พยาบาลศาสตร์  ราชภัฎ    กำแพงเพชร งานถนัด  ยลสมัย
เรียนหลักสูตร รุ่นหนี่ง  ซึ้งฤทัย             สี่ร้อยยี่สิบ ชั่วโมงไป อบรมกัน
                 หลักสูตรดี วิทยากรเก่ง  และเคร่งครัด   สื่อสารชัด กับผู้สูงอายุ อย่างสร้างสรรค์
มีจรรยา มารยาท สะอาดครัน                ความรู้นั้น เพรียบพร้อม        น้อมศรัทธา
   ขอขอบคุณ โรงพยาบาล กำแพงเพชร   เอกชน รัฐ  สมานเสร็จ      เสกสรรหา
ครูอาจารย์ ราชภัฎ ถนัดวิชา                             คณะพยา   บาลศาสตร์   ปราชญ์เปรื่องจริง
              อาจารย์กนกพร ไพศาล สุจารีกุล          ผู้ค้ำจุน โครงการ  ช่วยทุกสิ่ง
เจ้าหน้าที่ และแหล่งฝึก ไม่ทอดทิ้ง                      ฝึกเราจริง ได้ความรู้   ครูมากมาย
   ขอขอบคุณ   เพื่อนเพื่อน  คอยเตือนจิต      ร่วมอุทิศ  ความรัก ไม่ห่างหาย
มีความสุข สนุกสนาน สำราญกาย                          เกียรติกำจาย อบอุ่น  เกื้อหนุนกัน
              เราผูกพัน สามัคคี   มีความรัก                  เราประจักษ์ ในจิต อาสาสรรค์
เรามาร่วม สัญญา รวมใจพลัน                                ใช้ความรู้  นิรันดร์  ขอสัญญา
            นำไปใช้ ให้เกิด  ประโยชน์สุด                   ดูแลดุจ  บุพการี        ที่รักษา
ด้วยใจรัก  ด้วยศักดิ์ศรี ด้วยศรัทธา                        ย้ำสัญญา  แม้เหนื่อยยาก  จากใจเอย
               
 

โครงการประชุมเชิงปฏิบัติการพัฒนาคุณภาพบริการพยาบาล
๑๙ - ๒๐ มีนาคม ๒๕๖
นาตยา คำสว่าง
          สาธารณสุขศาสตรดุษฎีบัณฑิต       มีชีวิต เพื่อพัฒนา  มหาศาล
นางฟ้าชุดขาว ช่วยบันดาล                          เกริกตระการ เก่งกล้า ประชาชม
          มีผลงานวิจัย หลากหลายเรื่อง             เชี่ยวชาญเปรื่อง ปราชญ์พยาบาล กาลเหมาะสม
คือวิทยากร คนเก่ง ช่วยสังคม                         เราชื่นชม ด็อกเตอร์ นาตยา คำสว่าง อย่างจริงใจ

สุพิชา  เกิดอุดร

         ผู้เขี่ยวชาญ สวนหัวใจ  หลอดโลหิต     อาจารย์พิเศษ มีชีวิต เพื่อช่วยเหลือ
มหาวิทยาลัย นเรศวร ท่านจุนเจือ           วิทยากร คนชมเชื่อ  ตลอดกาล
        ช่วยชีวิต คนมากมาย  หัวใจแกร่ง           ท่านคือแหล่ง ความรู้ เชี่ยวประสาน
เป็นวิทยากร  คนดี ที่เชี่ยวชาญ                   เก่งตระการ คุณสุพิชา เกิดอุดร คนสอนเรา





ชื่นมนัส จาดยางโทน

 ท่านนางฟ้า จิตเวช วิเศษเหลือ       ปริญญาเหนือ หลายสาขา มาเกื้อหนุน
นิติศาสตร มหาบัณทิต ที่ทรงคุณ           เอื้ออาทร  ช่วยค้ำจุน งานของเรา
             อาจารย์พิเศษ จริยศาสตร์ และกฎหมาย  การพยาบาลคือเป้าหมาย เป็นดั่งเสา
ท่านเก่งกาจ สามารถชาญยุทธ์เชาวน์          ขวัญใจเรา คุณชื่นมนัส จาดยางโทน

รุ่งทิพย์  โตอิน

         พยาบาลชำนาญการพิเศษ วิเศษล้ำ       หัวใจนำเทคโนโลยี มารักษา
วิทยากร พัฒนาคุณภาพ ชาญวิชา                  เอื้ออาทร ผู้ป่วยมา อย่างเนิ่นนาน
        เป็นอาจารย์พิเศษ เวชศาสตร์                เชี่ยวชาญศาสตร์  ทรวงอก มหาศาล
สอนพิเศษ   มอ นเรศวร มาเนิ่นนาน               แสนเบิกบาน คุณรุ่งทิพย์ โตอิน ยินดีค่ะ

แด่คุณจตุพร บุญยืด นางฟ้าชุดขาว ผู้จากไป
         ราวอสุนีบาต   ฟาดลง  ตรงใจฉัน      จากนิรันดร์    นางฟ้า   มหาสวรรค์
                               เธอนางฟ้า  ชุดขาว  ผู้พราวพรรณ                 ความซึ้งกัน  ยังอยู่  คู่หัวใจ
                     จตุพร บุญยืด  เธอหญิงแกร่ง           เธอแข็งแรง  แกร่งกล้า และสดใส
          รักน้องบุ๋ม  รักพี่บุ๋ม  สุมฤทัย                           รักนิสัย เธอน่ารัก ประจักษ์จริง
             อ                              เธอ ยิ้มแย้ม แจ่มจิต ชีวิตรุ่ง              เธอหมายมุ่ง ดูแล  ในทุกสิ่ง
      ศัลยกรรม บุ๋มดูแล ไม่ประวิง         เธอเป็นยิ่ง นางฟ้า จรรยางาม
                                    เธออ่อนหวาน น่ารัก ประจักษ์จิต          มีชีวิต เพื่อผู้อื่น ไม่หยาบหยาม
                            อายุยัง  ไม่มาก จากเพียงนาม      จตุพร น้องบุ๋มงาม ยิ่งจรรยา   
                                          รักอาชีพ รักนางฟ้า มามากล้ำ                จตุพร  มีสุขย้ำ  แสนหรรษา
      พอทราบข่าว ราวฟ้าฟาด  บุ๋มจากลา                  อนิจจา  ความเศร้า เข้ามาเยือน
         ภาพน่ารัก สดชื่น ระรื่นจิต                      ภาพชีวิต ภาพหัวใจ  ใครจะเหมือน
                            มะเร็งร้าย  มาพรากเธอ ไม่ลืมเลือน                      เคยล้อเล่น เคยเยี่ยมเยือน  ยังจารจำ
                                          ขอเธอสู่  ฟากฟ้า  มหาสวรรค์                เป็นนางฟ้า นิจนิรันดร์  เถิดงามขำ
                            เธอนางฟ้า ชุดขาว  จะจดจำ                                จะ รักบุ๋ม พี่ขอย้ำ นิรันดร์เทอญ


                                           

แด่คุณแม่ศรีนวล นิลรัตน์
ฟ้ามัวมืด เมฆครึ้ม เศร้าซึมหมอง        ฝนครึ้มครอง ซึมเซา ให้เศร้าแสน
สวรรค์ฉ่ำ น้ำฟ้า ทั่วดินแดน                   ร่ำร้องไห้  ด้วยใจแสนารักศรัทธา
แม่ศรีนวล  คือทุกอย่าง ในชีวิต     มีดวงจิต  ที่ยิ่งใหญ่ ให้ศึกษา
แม้จนยาก ลำบาก มีเมตตา                                เลี้ยงลูกมา อุตสาหะ มานะใจ
   แม่เลี้ยงวัว เลี้ยงเป็ด ทำทุกสิ่ง    มิเกรงกริ่ง ความลำบาก แม่สดใส
ทำขนมหวาน แสนอร่อยให้กลอยใจ                   ช่วยแม่ขาย เก็บเงินมาให้ลูกเรียน
            แม่เหนื่อยยาก เพียงใด ใครก็รู้        ลูกจึงสู้ ช่วยแม่ มิแปรเปลี่ยน
ทำเพื่อเรียน ทำเพื่อรัก ทำเพื่อเพียร                     ลูกได้เปลี่ยน ช่วยแม่  ในทุกทาง

ลูกเรียนจบ  ตอบแทนคุณ บุญล้นฟ้า      แม่เราเริ่มมีเวลา พักผ่อนบ้าง
แม่เริ่มสุข หลังเลี้ยงลูก เริ่มปล่อยวาง                     แม่ศรีนวล คือทุกอย่าง ของพวกเรา
   ตอบแทนคุณ เกื้อหนุน คุณของแม่            ลูก ดูแล มิให้แม่   ได้หมองเศร้า
แม่ศรีนวล เริ่มล้มป่วย เจ็บไม่เบา                                 เทพเชิญเอา แม่ไปไว้ ใกล้เทวา
   พ่อรออยู่ บนสวรรค์  ชั้นสูงสุด                ที่มนุษย์  สามารถ แสวงหา
แม่ศรีนวล กลับสู่ เทพมารดา                                 คู่พ่อสุรจิต หรรษา นิรันดร์กาล
                 ฟ้าสว่างเจิดอำไพ กว้างไกลกว่า           แจ่มแจ้งแสงสุริยา มหาศาล
สร้างบุญแห่งความดี มาช้านาน              แม่ศรีนวล คือตำนาน ชั่วกาลเอย

แด่คุณพ่อกิ้ม โตทองสุข
ราวอสุนีบาต ฟาดกลางใจ ในชีวิต       เมื่อดวงจิต พ่อดับลง  ที่ตรงหน้า
เหมือนจิตดับ อับแสง  แห่งศรัทธา       รู้ล่วงหน้า ยิ่งเจ็บปวด รวดร้าวใจ
มองสายตา คราจะจาก จะพรากแล้ว    โอ้ดวงแก้ว จะดับลง ไม่สงสัย
สงสารพ่อ จับจิต ชีวิต ใคร                        ก็ช่วยได้ แต่พ่อเรา  กลับเศร้าตรม
           จิตค่อยดับ ลับตา  จากลาโลก         ทิ้งความโศก โศกา    แสนขื่นขม
พ่อมาจาก พรากไป  ใจระทม                    ลูกจะจม ความทุกข์   ไร้สุขจริง
            พ่อเคยขยัน ขันแข็ง แข็งแรงนัก            ทั้งงานหนัก งานเบา ในทุกสิ่ง
พ่ออาบเหงื่อ ต่างน้ำ ไม่ประวิง         แสนทรหด  ของจริง  ลูกผู้ชาย
          พ่อทำไร่  รับจ้าง งานทุกอย่าง                 พ่อคิดสร้าง ครอบครัว ไม่ห่างหาย
เป็นทหาร ขับรถ ด้วยใจกาย                              เก็บเงินไว้ให้ลูกเรียน เพียรวิชา
           ไปทำงาน  ต่างประเทศ แสนไกลนัก         อยู่อิรัก  ซาอุ  ลำบากหา
พ่อกินข้าว กับฝุ่นทราย  หลายเพลา                    อดทนมา  เก้าปี  มีสุขใจ
             เก็บเงิน ทอง  กองมา ให้เมียลูก         ด้วยจิตผูก พันทวี  อย่างสุขใส
พ่อกลับมา  อยู่แม่ลูก   สุขกว่าใคร                   สี่มุมเมือง  ค้าขาย ใจเบิกบาน
              พ่อขับรถ แม่นั่งคู่  คอยจู๋จี๋                  ลูกช่วยชี้  เส้นทาง  เกษมศานต์
เลี้ยงลูกมา จนเติบใหญ่   ได้เชี่ยวชาญ               จนถึงกาล ตอบแทน ระลึกคุณ
            ลูกได้ดี ทุกคน  พ้นวิกฤต                         มีชีวิต   เกษมสุข   ประเสริฐสุนทร์
พ่อมาป่วย  ทุกข์ยาก  ลูกเจือจุน                         โรคร้ายวุ่น สู่เม็ดเลือด  เดือดหัวใจ
   จะยื้อยุด  ฉุดชีวิต  ไว้ก็ได้                         พ่อสั่งไว้  พากลับบ้าน  ยังแจ่มใส
พ่อตัวอย่าง  ชาวกำแพงนิราศไกล                        มีหัวใจ เพื่อสังคม  สั่งสมดี
    บริจาค ร่างกาย ให้ศึกษา                           เพื่อวิชาการแพทย์ สมศักดิ์ศรี
อาจารย์ใหญ่  อุทิศร่าง ทั้งชีวี                                เพื่อชีพี  มีประโยชน์ โปรดสังคม
   พ่อคนดี ที่จากไป ใจแสนเศร้า                      แม่ลูกเอา เยี่ยงอย่าง แสนเหมาะสม
ไม่ต้องห่วง ดวงใจ ลูกนิยม                                     ยึดแบบ สม ศักดิ์พ่อ ที่ขอลา
           ขอพ่อสู่สรวงสวรรค์ ชั้นดุสิต                         มีชีวิต บนฟากฟ้า  อย่างหรรษา
เกษมสุข ทุกนาที ที่ราชา                                     สมเหนื่อยมา  ขอท่านหลับ ลับนิรันดร์

           
         

แด่นางฟ้าสมพร ดอกพิกุล
                  เพราะเธอคือ นางฟ้า ลงมาเกิด        จิตงามเลิศ  ราวเทพธิดา  มหาศาล
เธอมีจิต  เอื้ออาทร ทุกก่อนกาล                          เธอประสาน ความรัก สามัคคี
                    เธอเมตตา ต่อทุกคน ชนสวรรค์      ทำทุกวัน เพื่อคนอื่น  ให้สุขขี
เธอเป็นดัง นางฟ้า  ที่แสนดี                                  นางพยาบาล คือชีวี   รับใช้ชน
                    เป็นพี่ใหญ่  ใจกว้าง อย่างวิเศษ            เสียสละ เพื่อทุกเพศ ทุกแห่งหน
เธอเคร่งครัด     ยึดถูกต้อง เพื่อผู้คน                        เธอ ซื่อสัตย์ ใส่ใจคน  ไข้ที่มา
                    จะยากจน เข็ญใจ เธอเข้าช่วย              คนเจ็บป่วย รักเธอ ทุกทิศา
เพื่อประโยชน์  ของคนไข้  มีจรรยา                            เธอรักษา ด้วยหัวใจ รับใช้จริง
      ชำนาญการพิเศษ สมพรได้                     อุตสาหะยิ่งใหญ่  ในทุกสิ่ง
เกษียณอย่างภูมิใจ  เธอรักจริง                                   พยาบาล ที่ใหญ่ยิ่ง ก็คือเธอ
                  เธอช่วยเหลือ สังคม นิยมนัก                มีความรัก  ยังรับใช้  ไม่พลั้งเผลอ
ยังมีสุข  จิตอาสา ได้พบเจอ                                    แต่แล้วเธอ มาจากไป  อาลัยลา
                  มะเร็งร้าย คร่าคนดี ที่มีจิต                    มีชีวิต เพื่อคนอื่น ด้วยหรรษา
สมพรจาก   เพียงกาย  ใจศรัทธา                              เธอยังอยู่ ในวิญญา ของพวกเรา
      ขอเธอกลับ  คืนฟ้า มหาสวรรค์           เธอยืนหยัด  ทุกคืนวัน มิอับเฉา
จะรักเธอ รักความดี  ไม่มีเบา                            เธอตัวอย่าง ของพวกเรา  นิจนิรันดร์
                       
                                                 

พระยารามรณรงค์สงครามรามภักดีอภัยพิริยปรากรมพาหุ (พระยากำแพงเพชร-นุช) เดิมรับราชการอยู่ที่กรุงเทพฯ ในรัชสมัยขององค์พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช พระยากำแพงเพชร (นุช) เป็นบุตรของพระยากำแพง (เกริก สมัยกรุงธนบุรี) มีภรรยาเรียกกันว่า ท่านผู้หญิงชี แต่ชื่อจริงเรียก “กาว” เป็นราชธิดาเจ้าผู้ครองนครเชียงราย พระยากำแพงเพชร (นุช) เป็นญาติกับสมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต) วัดระฆังโฆสิตาราม ครั้นพระยากำแพงเพชร (นุช) ได้ไปราชการทัพหลายครั้ง มีความดีความชอบ องค์พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช ได้พระราชทาน ดาบด้ามทองฝักทองคำเป็นบำเหน็จมือ (พระแสงฯ ราชศัสตรา ประจำเมืองกำแพงแพชรในปัจจุบัน) และอีกทั้งได้รับพระราชทานตำแหน่งให้เป็นผู้สำเร็จราชการเมืองกำแพงเพชร
พระยากำแพงเพชร (นุช) มีบุตรกับท่านผู้หญิงชีคือ
1. ท่านผู้หญิงแพง เป็นภรรยาพระกำแพงเพชร (นาค) มีบุตรด้วยกัน 6 คน เป็นผู้ชาย 5 คน ผู้หญิง 1 คน คือ
       - พระยากำแพงเพชร (บัว) ไปราชการทัพเวียงจันทน์ กลับมาก็ถึงอนิจกรรมในเวลานั้น
       - พระยาสวรรคโลก (เถื่อน) ลงไปรับราชการอยู่กรุงเทพฯ เป็นพระยาราชสงครามไปราชการทัพเวียงจันทน์ ได้ลาวเชลยมา 100 ครัวเรือนมีความชอบโปรดเกล้าให้ขึ้นมาเป็นพระยากำแพงเพชรแทนพี่ชายและได้รับพระราชทานลาว 100 ครัวเรือนด้วย ได้ให้เชลยตั้งบ้านเรือนอยู่วัดป่าหมู เหนือบ้านหลวงมนตรี ปัจจุบันเรียกว่า “เกาะยายจันทร์” ต่อมาได้อพยพชาวเวียงจันทน์ทั้งหมดมาอยู่ที่บ้านปากคลอง ท่านรับราชการได้ 16 ปีเศษ พระยากำแพงเพชร (เถื่อน) ก็ถึงอนิจกรรม
       - พระยากำแพงเพชร (น้อย) เป็นพระพลอยู่แล้ว ได้เลื่อนขึ้นเป็นพระยากำแพงเพชร รับราชการ 15 ปี ถึงแก่อนิจกรรม
      - พระยากำแพงเพชร (เกิด) รับราชการเป็นพระยาตากอยู่ 10 ปี ไปราชการทัพเชียงตุง กลับจากทัพ ได้เลื่อนเป็นพระยากำแพงเพชรแทนพี่ชาย อยู่ 11 ปี จึงถึงแก่อนิจกรรม (เป็นปู่ของพระกำแหงสงคราม- ฤกษ์ นุชนิยม)
     - นายสุดใจ รับราชการอยู่ที่กรุงเทพฯเป็นที่นายพลพ่าย หุ้มแพร
(ท่านทั้ง 5 นี้เคยเป็นมหาดเล็กหุ้มแพรทุกท่าน)
     - ท้าวอิ่ม เป็นท้าวอยู่ในแผ่นดินสมเด็จพระพุทธเลิศหล้านภาลัย และรับราชการอยู่จนแผ่นดินพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 4
2. ท่านผู้หญิงพลับ
3. พระฤทธิเดช รับราชการอยู่ที่กรุงเทพฯ
สายสกุลสายตรงจากพระยากำแพงเพชร (นุช) คือ  กำแหงสงคราม, กลิ่นบัว, นาคน้อย, นุชนิยม, รอดศิริ, รามบุตร, รามสูต, ศุภดิษฐ์ และอินทรสูต---เรียงตามอักษร

พระครูวิบูลวชิรธรรม (หลวงพ่อปลอดภัย)
พระครูวิบูลวชิรธรรม มีนามเดิมว่า สว่าง เจริญศรี เกิดเมื่อวันอาทิตย์ที่ ๑๗ มิถุนายน พ.ศ. ๒๔๒๖  เป็นบุตรของขุนเจริญสวัสดิ์ เมื่อพระครูวิบูลวชิรธรรม เกิดได้เพียง 5 วัน โยมมารดาของท่านก็ถึงแก่กรรม ได้มีแม่น้าเลี้ยงดูท่านจนเติบใหญ่ (แม่น้าก็คือภรรยาคนที่ 1 ของขุนเจริญสวัสดิ์) พอท่านมีอายุพอสมควรที่จะศึกษาเล่าเรียนได้ ท่านก็เริ่มศึกษาอักขระสมัย และหนังสืออักขระขอมเบื้องต้นจากขุนเจริญสวัสดิ์ผู้เป็นบิดา เมื่ออายุได้ 13 ปี ขุนเจริญสวัสดิ์ก็ถึงแก่กรรม พระครูวิบูลวชิรธรรมจึงกำพร้าบิดา-มารดาแต่เยาว์วัย แต่ท่านก็พยายามประคองตัวประคองใจเชื่อฟังคำตักเตือนสั่งสอนของแม่น้าเป็นอย่างดี เนื่องจากท่านอยู่กับแม่น้าของท่านมาโดยตลอด แม่น้าของท่านก็เอ็นดูรักใคร่สงสารปราณีท่านเสมือนเป็นบุตรที่แท้จริง มีความประสงค์อยากจะให้พระครูวิบูลวชิรธรรมได้รับการศึกษาชั้นสูง ๆ ขึ้นไปอีก เพื่อจะได้มีความรู้เฉลียวฉลาด จะได้ดำเนินวิถีชีวิตตามแบบอย่างขุนเจริญสวัสดิ์ผู้เป็นบิดา เนื่องจากบิดาของท่านเป็นผู้มีความสามารถเฉลียว
ฉลาด มีคนเคารพนับถือทั้งในหมู่บ้าน ตำบล อำเภอใกล้เคียงทั่วไป แม่น้าจึงได้นำพระครูวิบูลวชิรธรรมไปฝากกับหลวงพ่อเผือกหรือพระครูบรรพโตปมญาณ วัดหัวดงเหนือ ตำบลหัวดง อำเภอบรรพตพิสัย จังหวัดนครสวรรค์ สมัยนั้นนับว่าวัดหัวดงเหนือ เป็นสำนักเรียนคัมภีร์มูลกัจจายน์ที่มีชื่อเสียงโด่งดังสำนักหนึ่ง ท่านได้ศึกษาเล่าเรียนคัมภีร์มูลกัจจายน์ และหนังสืออักขระขอมอยู่ที่วัดหัวดงเหนือ เป็นเวลานานประมาณ 7 ปี มีพระอาจารย์สด (ต่อมาได้เลื่อนฐานะเป็นพระครูสวรรค์วิถี) เป็นครูสอน พอพระครูวิบูลวชิรธรรมมีอายุ 20 ปีบริบูรณ์ แม่น้าได้อนุญาตให้ไปศึกษาต่อที่จังหวัดพระนครศรีอยุธยา โดยได้รับความเมตตาจากพระครูบรรพโตปมญาณ หรือหลวงพ่อเผือก วัดหัวดงเหนือ พระอาจารย์ของท่านเป็นผู้นำไป
ครั้นถึงปี พ.ศ. 2470 ท่านได้รับตราตั้งเป็นเจ้าคณะกิ่งอำเภอแสนตอ จังหวัดกำแพงเพชร ได้รับพระราชทานสมณะศักดิ์เป็นพระครูสัญญาบัตรที่ “พระครูวิบูลวชิรธรรม”
เมื่อ พ.ศ. 2500 คณะสงฆ์อำเภอคลองขลุงและประชาชนชาวตำบลท่าพุทรา ได้พร้อมกันไปอาราธนาพระครูวิบูลวชิรธรรม ให้ขึ้นมาประจำอยู่ที่วัดคฤหบดีสงฆ์ ตำบลท่าพุทรา อำเภอคลองขลุง จังหวัดกำแพงเพชร เพราะว่าวัดคฤหบดีสงฆ์ได้ชำรุดทรุดโทรมลงอย่างหนัก พระครูวิบูลวชิรธรรมมีความสนใจในเรื่องของวัตถุมงคลและวิชาอาคม ท่านจึงได้มีการไปเรียนวิชาอาคมกับพระอาจารย์ที่ท่านนับถือในจังหวัดต่าง ๆ และได้สร้างวัตถุมงคลแคล้วคลาดจากปวงภัย โดยเฉพาะที่มีชื่อเสียงโด่งดังมาก คือ ยันต์หนัง
หน้าผากเสือกับเหรียญปลอดภัย วัตถุมงคลทั้ง 2 สิ่งนี้เป็นวัตถุมงคลซึ่งมีประสบการณ์จากผู้ที่นำไปบูชาแล้วรอดปลอดภัยจากเหตุการณ์ต่าง ๆ จะเห็นได้ถึงความศักดิ์สิทธิ์และความเชื่อของผู้คนที่มีต่อหลวงพ่อสว่างและวัตถุมงคลของท่าน

หลวงพ่อแสวง ฉนฺทโก
 หลวงพ่อพระครูวชิรคุณาทร  มีนามเดิมว่า แสวง  นามสกุล มาลัย เป็นบุตรของนายนาน และนางเยี่ยม  มาลัย  เกิดเมื่อวันพฤหัสบดีที่ 3 มิถุนายน พ.ศ. 2469 (ปีขาล)
ณ หมู่ที่ 6 ตำบลบ้านแหลม อำเภอบางปลาม้า จังหวัดสุพรรณบุรี มีพี่น้องทั้งหมด 5 คน
 ในวัยเด็กหลวงพ่อแสวง  ท่านเป็นผู้มีความกตัญญูกตเวทีต่อบิดามารดา  อุปนิสัยของท่านเป็นคนตรง รักความถูกต้อง สิ่งใดที่ไม่ถูกต้องท่านก็จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวและไม่ยอมใคร ในปี พ.ศ. 2479 บิดามารดาได้พาท่านไปฝากเรียนที่โรงเรียนวัดสวนราษฎร์บำรุง ตำบลไผ่กองดิน อำเภอบางปลาม้า จังหวัดสุพรรณบุรี ท่านได้ตั้งใจศึกษาเล่าเรียนจนจบชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 เมื่อปี  พ.ศ. 2483
หลวงพ่อแสวงท่านอุปสมบทเมื่อวันจันทร์ที่ 3 มิถุนายน พ.ศ. 2489 ณ พัทธสีมาวัดดาว ตำบลบ้านแหลม อำเภอบางปลาม้า จังหวัดสุพรรณบุรี พระครูครื้น อมโร  พระอุปัชฌาย์ได้ให้ฉายาแก่หลวงพ่อแสวงว่า
“ฉนฺทโก”  เมื่อบวชแล้วหลวงพ่อแสวงได้จำพรรษาอยู่ที่วัดดาว  และได้เริ่มศึกษาเล่าเรียนพระธรรมวินัย
หลวงพ่อแสวงท่านสนใจศึกษาร่ำเรียนวิชาต่าง ๆ เป็นอย่างมาก ครูบาอาจารย์ที่ท่านให้ความเคารพ                และฝากตัวเป็นศิษย์ที่สำคัญท่านหนึ่งก็คือพระครูครื้นวัดสังโฆสิตาราม  ซึ่งเป็นพระอุปัชฌาย์ของท่านและ                เป็นพระปรมาจารย์ผู้เรืองวิชาอาคมเป็นอย่างยิ่งในสมัยนั้น  ในขณะที่ท่านศึกษาเล่าเรียนอยู่ที่วัดโพธิ์ตะควนนั้นท่านได้ร่ำเรียนวิชาสักยันต์ไปด้วย  และที่สำคัญคือเรียนวิชาเกี่ยวกับเครื่องรางของขลังที่สร้างชื่อเสียงให้กับท่าน ในเวลาต่อมา คือการปลุกเสกสิงห์มหาอำนาจมหาบารมี  เมื่อท่านสอบได้นักธรรมเอกในปี พ.ศ. 2494 แล้วท่านได้ออกเดินธุดงค์ไปยังสถานที่ต่าง ๆ เช่น วัดพระพุทธบาทสระบุรี  วัดพระแท่นดงรัง  จังหวัดกาญจนบุรี  วัดตาก้องจังหวัดนครปฐมได้ฝากตัวเป็นศิษย์หลวงพ่อแช่มและได้ศึกษาเล่าเรียนวิชากับหลวงพ่อแช่มอยู่เป็นเวลานาน 
ในปี พ.ศ. 2502 หลวงพ่อแสวง ได้เดินทางมาบ้านวังน้ำแดงเป็นครั้งแรกตามที่มีชาวบ้านไปนิมนต์ท่าน  และท่านได้รับปากกับชาวบ้านว่าจะมาสร้างวัดวังน้ำแดง และอยู่เป็นเจ้าอาวาสวัดวังน้ำแดง ตามที่ชาวบ้านต้องการ
ในช่วงที่หลวงพ่อแสวงเดินธุดงค์ผ่านมาทางจังหวัดอ่างทองนั้น  ท่านได้พบครูบาอาจารย์สอน วิชาวัวกระทิงให้กับท่าน ท่านได้นำไม้มาแกะสลักเป็นรูปวัวกระทิงไว้ที่วัดวังน้ำแดงด้วย หลังจากมาอยู่ที่วัดวังน้ำแดง  หลวงพ่อแสวงท่านได้เริ่มสร้างวัตถุมงคลต่าง ๆ จำนวนมาก
หลวงพ่อแสวงได้มรณภาพด้วยโรคหัวใจล้มเหลว เมื่อวันอังคารที่ 9 มีนาคม พ.ศ. 2542 เวลาประมาณ 16.30 น. สิริอายุได้ 73 ปี 9 เดือน 6 วัน รวมพรรษาได้ 52 พรรษา